Dear Officer [COMPLETED]

12.1 | Revelations

Agad na akong bumaba nang nasa may fire station. Ayokong makakuha ng atensiyon.

Pumasok ako ng school all in my corporate attire. Napatingin ang lahat sa akin.

Lol.

Nang dumating na ako sa room ay agad ko ng inilagay ang bag ko sa upuan ko.

I need to visit someone. Hinanap ko pa talaga ang section Arzonia. Psh.

Paakyat na sana ako ng hagdan nang nakita ko sina Annie at Ariane.

"Halaaaa!"

*booogsh*

"Bwahahahahhahaha! Okay ka lang, Ariane?" Tanong ng tumatawang si Annie.

Ang kulit lang.

d--,b

Nagkasabay kami sa caf one time. At yun, nag-click. Kaya ito, sumasabay na din ako sa kanila paminsan-minsan.

"Wow, ha? Ang saya niyo lang." Sarkastiko nitong tugon na di man lang pinanain ni Annie.

Inilahad ko sa kanya ang kamay ko at kinuha naman niya.

"Napadalaw ka?"

Napa-tss naman ako. Kainis. "Nangungumusta ako tapos sasabihan niya ako ng 'napadalaw ka?' Dahek?"

Napatawa naman ang dalawa. Tss. Kainis din minsan, pero masaya naman silang kasama. Nakakainis nga lang minsan.

"Oo na. Ano na?"

Haha!

"Ewan ko. Naisip ko kayo kaya ako napadalaw. Pero parang binigyan niyo na ako ng alaalang di malilimutan." Tugon ko at napatawa ng malakas.

"Tara, libre mo sa caf?"

Hay nako. Oo na, fine. Yes na.

Naglakad na kami papuntang cafeteria. Nagkukulitan pa nga sila. Oo na, ako na nakikisabay.

O-o

Hala! Wait lang. Ay, oo nga pala. Tss.

-.-

Kinuha ko na ang mini wallet ko sa secret pocket ng skirt. Goodness. May laman pa pala itong libo. Yey!

Pagdaring namin sa caf ay di ko talaga inaasahan ang mangyayari. It's been quite a while.

Oleya

Sinusundan niya pala si Felix. Wait? Ah, oo nga pala. Hiniwalayan niya na. Bakit pa niya sinusundan?

"Love, please naman. Let's talk it out. Akala ko kasi nawala. Ikaw pa rin talaga."

Wth?

Ang cliché lang. Ano 'yan, magazine? Pwede mong tigilan kung ayaw mo na, pero pag feel mo na ulit, babalikan mo?

Why am I even concerned?

Concern? Ew. Yuck.

Dinaanan lang namin sila. Na-curious ako sa reaction niya. Like, duh! Dalawang taon daw yun, eh. But I saw nothing. No pain, no regret, no sadness. As if okay na siya.

"YOU!"

Napatingin kami sa sumigaw. Si Oleya, dinuduro ako. Tinignan ko lang siya. Not saying a thing.

"IKAW!"

Pfft.

"Ano ka, translator?" Oops! Nagalit ata sa sinabi ko. Hehe.

"Ikaw ang dahilan kung bakit ayaw na sa'kin ni Love! Nilandi mo siya habang wala ako!"

Wtf? Nilalandi? Eh, sa yan lalaking 'yan ang sumugod sa bahay na lasing! Tss.

"Makinig kayong lahat! Ito! Itong babaeng 'to ang rason kung bakit di na kami magkakabalikan ni Love!"

"Wait. Hindi na magkakabalikan? Seryoso ka ba sa pinagsasalita mo? Are you even listening to yourself?" Kalma kong saad. Pero alam kong nababahiran na ito ng inis.

She just confidentally nodded. Wow. Cinfident.

"Iniwan mo raw diba? Bakit babalikan mo pa? Pinagpalit mo na diba? Ano pang tinatayo mi diyan?" Mahinahon kong sabi. I can't lose my cool.

I shouldn't lose my cool.

"Walanghiya ka!"

"No, Oleya. Walang hiya ka. Nakakaawa ka ngang tignan, eh. Ang pathetic mo. Akala ng lahat napakabait mo, pero sa likod ng kaibaitamg 'yon pala'y isang demonyo? Such pitiful person."

Maiiyak na siya. Para sabihin nilang kasalanan ko? Psh.

"Wala kang alam! Kesyo hindi ka pa nagmahal! Di mo naiintindihan!"

At nang sinabi niya 'yun ay nawala lahat ng pagpipigil ko.

"WALA KANG KARAPATANG SABIHAN AKO NG GANYAN! AKO? AKO? AKO TALAGA ANG WALANG ALAM? OLEYA, DALAWANG TAON LANG KAYO! TUMAGAL KAMI NG ANIM NA TAON AT SA TAON KUNG KELAN KAYO NAGSIMULA AY YUN DIN ANG TAON NA SIYA'Y NAWALA!"

Ayoko na. Naiiyak na ako. Please.

"Iniwan ka pala. Wala ka palang kwenta." Malamig na saad niya habang nakahawak sa pisngi niyang namamaga sa sampal ko kanina.

"Namatay s-siya... may sa..*huk*..kit pa-pala s-siya... Di n-niya sin-nabi. Ang Leon ko... di niya ako ginustong iwan pero di na niya kaya ang sakit... w-wala kang alam, Oleya. Wa-wala..." naramdaman kong may yumakap sa'kin.

Iyak lang ako ng iyak. Wala na akong paki.

"Wait. Leon? As in, Leon Verona?"

Napatingin ako sa kaniya. Eyes held confirmation.

"O-oo. Si Hubby nga. Kaya 'wag na 'wag kang magsalita ng tapos. Mas matindi pa ang pinagdaanan ko. I was depressed. The pain was excruciating. I went through therapy para maibalik ako sa dati. Kaya wala kang alam. Di mo alam ang pinagdadaanan ko. Iniwan mo siya. At nasakit yun sa part niya kasi ako naranasan ko na. Buti pa nga, nakikita mo siya. Ako? Hanggang puntod na lang." Sabi ko at naglakad papalabas ng cafeteria. Bahala na kung mukha akong multo. Wala akong paki.

Naihatid na pala sa school ang sasakyan ko kanina. Kaya agad na akong umalis. Kailangan kong magpakalayo.

Naglagay lang ako ng Orchids sa puntod niya.

"Hubby. Ito, oh. Orchids. Anong bulaklak ang gusto mong ilagay ko bukas?"

Nagsindi na ako ng kandila at tumabi sa kanyang puntod.

"They don't know about the things we do

They don't know about the 'I love you's'"

"Hubby. Alam kong hindi nila alam ang nagyari. Wala silang alam maski isa. Pero bakit nasasaktan ako 'pag sinusumbatan nila ako sa'yo? Naiiyak ako at nawawalan ng kontrol. Ayoko nito. Buti na lang at sinampal ko lang siya. Ayoko ng makasakit pa at makapatay ng tao."

Pagod na ako. Ayoko na. Suko na ako.

Tinabihan ko lang si hubby at natulog. Pagod ako. I need rest.