Black Love {Dramione Fanfiction}

Part 19

Έχει περάσει 1 μήνας. Ο Ντράκο δεν έχει στείλει κανένα άλλο γράμμα. Κανένα σήμα ζωής. "Εγώ λέω να γυρίσουμε πίσω στο Hogwarts." λέει ο Ρον "Πρέπει να προστατέψουμε την Ερμιόνη!" "Την Ερμιόνη δεν την κυνηγάει κανένας Βόλντεμορτ. Απο τον Ντράκο πρέπει να προστατευτεί." ο Χάρυ αναστενάζει και με κοιτάζει "Ερμιόνη, τι θες να κάνουμε;" κοιτάζω και τους δύο να με κοιτάζουν. Δεν τους απαντάω. Βγαίνω έξω απο την σκηνή και απομακρύνομαι αρκετά. "Ερμιόνη!" ακούω τον Ρον να φωνάζει αλλά δεν γυρίζω πίσω. Βρίσκω έναν κορμό δέντρου και κάθομαι. "Που είσαι Ντράκο; Που είσαι;" λέω με κλάματα και καθώς πιάνω την πυξίδα.

Dark Side

Κάθε μέρα προπονούμαι όλο και περισσότερο στην σκοτεινή μαγεία. Νιώθω ότι τρελένομαι. Όμως δεν θα αφήσω να μου κλέψουν και την ψυχή μου. Με έχουν βάλει να σκοτώσω άλλους 3 λασποαίματους και να βασανίσω άλλους 20. "Εντοπίσατε το κορίτσι;" ακούω τον Βόλντεμορτ να λέει καθώς κρύβομαι πίσω απο τον τοίχο. "Μάλιστα. Είναι στο δάσος. Πλησιάζει προς στο σπίτι τον Ουέσλι." "Τέλεια! Απόψε θα χτυπήσετε εκεί. Την θέλω ζωντανή. Ο μόνος που θα την σκοτώσει είναι ο Ντράκο. Μόνο τότε θα μου αποδείξει ότι είναι ένας πραγματικός σκοτεινός." γελάει και φεύγει. Είμαι έτοιμος για απόψε. Έτοιμος για να έχω στην αγκαλιά μου την Ερμιόνη ξανά. Πηγαίνω στο δωμάτιο μου και αρχίζω να ετοιμάζομαι για απόψε. Ελευθερώνω την κουκουβάγια μου και της δίνω γράμμα για να το πάει στην Ερμιόνη. Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει. "Αβάντα Κατάμπρα!" φωνάζει ο πατέρας μου και η κουκουβάγια μου πέφτει κάτω νεκρή. "Τι έκανες;!" ουρλιάζω καθώς πιάνω το ραβδί στα χέρια μου "Νομίζεις ότι δεν ξέρω τι κάνεις; Στέλνεις γράμματα στην λασποαίματη και βαρέθηκα να τα ακυρώνω συνέχεια και συνέχεια." μόλις κατάλαβα ότι όλα τα γράμματα που έστελνα η Ερμιόνη δεν πήρε ούτε ένα. "Επίσης εδώ μέσα απαγορεύονται οι κουκουβάγιες. Δεν είσαι στο Hogwarts." πάει να φύγει αλλά τον σταματάω "Που είναι η μαμά;" γελάει και με πλησιάζει "Θα κάνεις πολύ καιρό να την δεις." φεύγει και κλείνει την πόρτα. "Τι της έκανες;!" ουρλιάζω καθώς ανοίγω ξανά την πόρτα αλλά έχει εξαφανιστεί. Μπαίνω ξανά στο δωμάτιο και δακρύζω για την κουκουβάγια μου. Την εξαφανίζω με ένα ξόρκι και ύστερα συνεχίζω τα σχέδια για απόψε. Μετά την Ερμιόνη πρέπει να ψάξω την μητέρα μου. Ντύνομαι στα μαύρα και φοράω την μάσκα που φοράνε όλοι οι άντρες του Βόλντεμορτ. Καταλαβαίνω τον πατέρα μου απο χιλιόμετρα. Δεν πρέπει να με καταλάβει κανείς. "Ο Βόλντεμορτ ζήτησε να του πάμε την λασποαίματη ζωντανή. Προσέξτε!" "Και οι άλλοι δύο;" "Τους σκοτώνουμε." ενώνουμε τα χέρια μας και εξαφανιζόμαστε.