Rijkdom van armoede

Hoofdstuk 3

Eindelijk was het zover. De weken die gevuld waren met alleen maar werkdagen waren over en school begon weer. Ze kon zich focussen op de vakken die ze zo leuk vindt, zich door de lessen slaan die ze echt verschrikkelijk vond, maar bovenal kon ze weer de computer gebruiken in de pauzes. Ze had de hele zomer al zitten broeden op een idee en kon dat nu eindelijk verder uitwerken. Typen op haar smartphone ging nog wel als je een kort berichtje stuurde, maar wat Jane in haar hoofd had, zou uren van typen nodig hebben. 

Na de eerste paar lessen overleefd te hebben, ging Jane snel naar de mediatheek. Nog voordat ze het lokaal in liep, had ze al haar flesje water voor de helft op en een banaan weggewerkt. Nu had ze alle tijd om haar plan uit te voeren. Op de computer googled ze 'blog maken'. Bingo, ze kon een eigen blog creëeren op Wordpress. Het maken van eigen website nam de hele pauze in beslag en alle andere pauzes voor een aantal dagen. Het was toch lastiger dan ze dacht en het kostte vooral veel tijd. Toch wist ze dat ze dit moest doen. 

De enige persoon die wist hoe Jane's leven was, was haar beste vriendin Adela. Jane wenste dat Adela nu bij haar was om haar te helpen met plaatjes en kleuren kiezen en haar te vertellen dat dit haar tijd waard ging zijn. Toch kon dat niet, waardoor ze Adela meer dan ooit miste. Jane zuchtte. Het was niet eerlijk dat haar enige vriendin in de wereld ongeveer 1000 kilometer verderop woonde. Jane had vaak gedroomd om naar Tsjechië te gaan, maar ze kon het nooit betalen. Ondanks de afstand waren ze nog even goede vriendinnen als altijd en spraken ze elkaar dagelijks via berichtjes en Skype. Van haar ouders had ze gelukkig wel de smartphone mogen kopen, maar als het aan Jane lag, was ze van dat geld naar Tsjechië gegaan en nooit meer teruggekomen. 

Jane kwam terug van haar dagdroom en schudde even haar hoofd. Ze moest nu niet aan Adela denken, ze moest haar blog online zetten. Het liefst wilde ze dat doen met een verhaal, maar ze was zo druk bezig geweest met het vormgeven van haar blog, dat ze geen tijd had gehad voor het bedenken en uittypen van een verhaal. Ze hoorde de bel en sloot de computer snel af. Het begin was er en dit zou Jane's uitlaatklep voor de rest van het jaar worden. Niet meer in je eentje op de toilet je bammetjes eten. Niet meer je klasgenoten proberen te ontduiken in de kantine. Niet meer op zoek gaan naar een stille plek om je huiswerk alvast af te krijgen. Nee, Jane zou elke dag in de mediatheek zijn, werkend aan haar blog.