Migren ağrılarından kurtulmak için, başını yaşadığı odanın sıvası dökülmüş duvarlarına vurup parçalamak istiyordu. Fakat vücuduna bu ağrı nedeniyle çöken halsizlik onu üşengeç yapıyor, duvarları kana boyamaktan alıkoyuyordu.
tüm bu başındaki çekiç sesleri yüzünden çalışma hayatı da kötü seyirdeydi. normal insanlar dikkatlerini yaptıkları işe verirdi. bulundukları mesleklerde yükselmek için çaba sarfederlerdi. on saat boyunca bir markette reyonlarla ilgilenirken, bir mağazada kıyafet katlarken, bir restoranda masalara sipariş servis ederken, bir yandan da, başında patlayan bombalara tahammül etmeye çalışmak ne kadar güçtü. kafasında bir şehir yıkılıyordu, duvarlar büyük gürültülerle çöküyor, toz bulutları yükseliyordu. fakat, içinde yaşadığı tüm bu enkazlara rağmen, ufacık bir ücret karşılığında, işe odaklanmak zorundaydı. hırsla mücadele veriyor, her an yere yıkılma durumundayken, ayaklarıyla direniyordu. işte , normal bir çalışanı, migren bir çalışandan ayıran buydu.
bir ayda, en az beş altı kez, sağlık ocaklarından farklı hastalıklar uydurarak istiharat raporu alıyordu. doktoru, bu bezgin suratla karşılaştığında, artık rahatsızlığını sormadan eline birkaç gün yasal olarak dinlenebileceğini gösteren kağıdı uzatıyordu. tabii bu istiharat raporları artınca, dolayısıyla istifa raporları da artıyordu. binlerce işini bu şekilde kaybetmişti, devamsızlık yüzünden. tüm olumsuzluklara karşın başarılı ve hızlı bir çalışan olmasına rağmen, bir süre sonra gücü tükeniyordu.
iş yerlerinde müdürler, çalışma süresi içerisinde, işçilerin hükümdarıydı. çünkü ufacık bir ücrete, onlarca saat çalışmayı kabul etmiş bir kesim, köleliği de kabul etmiş oluyordu. "bana bu süre içerisinde her istediğinizi yaptırabilirsiniz" sözleşmelerini imzalıyorlardı. durum böyle olunca, o gravatlı, ütülü gömlekli müdürler de, emekçilerin muhtaçlığı yüzünden hakimiyetlerini kuruyorlardı. kendilerini imparator gören bu kibirli yaratıklar, işçilere istedikleri şekilde davranabiliyor, onlara küfür edebiliyor, bağırıp çağırabiliyor, onları pislik bir şekilde aşağılayabiliyordu.
kendisi üzerinde baskı kurulmasına asla katlanamazdı o. emirlerden asla hoşlanmazdı. sonucunda aç kalacak olsa dahi, emirlere hiçbir zaman itaat etmezdi. boyun eğmek, ruhuna aykırı bir davranıştı. o ruhuna aykırı olamadığı için, şu bulunduğu kölelik düzeninde her şeye aykırıydı. kendisine bir işin görülmesi için kendisine bağıran çok müdür olmuştu, fakat, zayıf ve henüz onlardan küçük olmasına karşın, o iri yarı adamlara tüm inancıyla saldırmış, çok döğüşmüştü. felsefesini böyle oluşturuyordu. hayat kısaydı ve hiçbir insan bu ufacık yaşamını baskı altına alamaz, dilediği şekilde yönetemez, kendisine emirler veremezdi, bu kısacık zamanını komutlarla dolduramazdı.
iş hayatında, ezilmeden yükselemezsin, ezilmeden ezemezsin, ezilmeden karnını doyuramazsın, gibi kanıksanmış düşünceler vardı. herkes bir yükselme kaygısı içerisindeydi. güçlü olmak zorundaydılar bu toplumda. saygın olmak zorundaydılar. bu maksatla gece gündüz kağıt parçaları için, savaş veriyorlardı. daha güzel bir kıyafet, daha güzel bir ayakkabı, daha güzel yemekler, daha güzel bir otomobil, daha güzel bir ev... Daha'ları için yaşıyorlardı. Daha'lar onları mutlu ediyordu. Bir daha'ya kavuştuklarında, diğerleri için harekete geçiyorlardı. Daha'lar için yapamaycakları şey yoktu. Her gün bin adet kırbaç yeme karşılığında, kendisine para verilen insanlardı bunlar. amaçları ise, her gün bin adet kırbaç atma karşılığında, kendisine para verilen insanlar olmaktı. En kötüsü de, bu kadar çirkin olmalarına karşın, haktan, hukuktan, adaletten, özgürlükten bahsederlerdi. Bu çirkin sistemlerinde, köle olmalarına, din yolu ile de bir cevap bulmuşlardı, "helal para kazanmak". Daha fazla helal için, yaşıyorlardı. Daha fazla kağıt parçası tutmak için yaşıyorlardı. Ona göre ise, daha'sı olması gereken şey, para değildi.
Dünya, güçlünün güçsüzü ezdiği, güçsüzün de, güçlüyü daha da güçlendirdiği bir güç gezegeniydi.
