Zatracona w Tańcu |Min Yoongi| ✔

64.

  Nim minęło choćby pół godziny po niewielkim mieszkaniu rozległ się dźwięk dzwonka.

  -Cześć Mike- Mruknął Jungwoo, zaraz po otworzeniu drzwi, dopiero po chwili zauważając przy boku przyjaciela niewiele wyższego szatyna, którego mimo zasłaniającej połowę twarzy maski rozpoznał.- W-witaj Jimin-hyung- Dodał zawstydzony, zdając sobie sprawę z tego, jak okropnie teraz wygląda.

  Gospodarz zaprosił ich gestem ręki, by weszli do środka, samemu prztsuwając pod ścianę, by zrobić im miejsce.

  -Rozgośćcie się, a ja w tym czasie pójdę się przebrać- Powiedział cicho, od razu znikając za drzwiami jednego z pokoi.

  -To chyba nie był dobry pomysł, żebym przyszedł tu z Tobą- Stwierdził Jimin, gdy tylko drzwi zatrzasnęły się za młodszym.

  -Skoro mamy się przyjaźnić, to konieczne było zapoznanie was jak najszybciej- Zaprotestował najmłodszy, przybierając przy tym w jego mniemaniu stanowczą minę, co wyglądało bardzo uroczo.

  No a przynajmniej dla Jimina.

  -Chciał z Tobą porozmawiać, sam na sam, Mike. Poza tym... Nawet ja widzę, że stało się coś poważnego, a psychologiem nie jestem- Wytłumaczył spokojnie starszy, przytulając przy tym przyjaciela.- Przekaż mu, że możemy spotkać się jutro we trójkę w parku, a dziś po prostu porozmawiajcie- Zaproponował w końcu.

  -No dobra...- Westchnął mało zadowolony z obrotu spraw.

  Bo prawda była taka, że bał się, że szatyn nie będzie chciał się z nim więcej spotkać, że ta znajomość była... Krótkotrwała.

  -Ale nie zostawisz mnie, prawda?- Spytał szeptem, wtulając twarz w szyję idola.

  -Nigdy Cię nie zostawię, Mike- Odpowiedział ten, wplatając przy tym dłoń we włosy rudowłosego.

  Całej tej sytuacji zza uchylonych drzwi przyglądał się Jungwoo, w duchu piszcząc i wydając 'ochy' i 'achy' na słowa Jimina skierowane do jego najlepszego i jedynego przyjaciela.

  Zazdrościł przyjacielowi, że ten spotkał i zaprzyjaźnił się ze swoim biasem, jednak cieszył się jego szczęściem.

  Bo na szczęście Jungwoo jeszcze przyjdzie pora, przyjdzie czas na garstkę Nadziei w jego pełnym rozczarowań życiu.

  Wierzył w to, że darowane komuś dobro wraca ze zdwojoną siłą, dlatego na każdym kroku starał się pomagać innym, swoje potrzeby odstawiając na drugi plan.

  Był jeszcze młody, jednak przeżył więcej niż niejeden dorosły.

  -Więc kiedy wreszcie nadejdzie czas gdy i ja zaznam uczucia bycia przez kogoś kochanym?- Spytał sam siebie szeptem, po chwili podchodząc do przyjaciela, ponieważ starszy już kilka minut temu zniknął za drzwiami mieszkania.

  -Z Jiminem poznacie się jutro, a teraz opowiadaj co się stało- Zarządził Mike, ciągnąc przyjaciela w stronę kanapy w salonie.

  Nim się obejrzeli nadeszła północ, ich rozmowa już po pierwszych dwóch godzinach przerodziła się w bitwę na poduszki przy oglądaniu ich ulubionych dram.

  Nie obeszło się również bez odrobiny alkoholu.

  Ale to było w ich mniemaniu naprawdę niewiele.

  No właśnie, w ICH mniemaniu.

  -Chciałbym wpaść na Hoseoka tak jak ty wpadłeś na Jimina- Odezwał się starszy, przerywając trwającą od kilku minut ciszę.

  -Wasze drogi na pewno jeszcze się spotkają, a jeśli nie, to obrócę J-Hope'a żeby szedł w Twoją stronę- To co powiedział Mike teoretycznie było głupie, ale jednocześnie dało drugiemu poczucie szczęścia.

  Niemal nieuchwytliwe, trwające ułamek sekundy...

  Ale było.

  I tylko to się liczyło dla tej dwójki.

Ołkej więc The End

Ten rozdział miał być specjalny...

I jest

Bo jak kilka osób widziało na instagramie...

Wreszcie dotarła do mnie bluza Love Yourself i z tej okazji...

Macie w sumie tylko moje zdj XD

Nic wielkiego, ale dla mnie 10 września właśnie stał się ważną datą

To tyle w tym rozdziale, kluseczki

Do zobaczenia niebawem

(Jutro jadę do kina, więc w drodze BD pewnie coś pisać)