(Tamamlandı.)
"Seni soldurduklarını sananlar aslında senin, yapraklarının arasına sakladığın güzelliğini göremiyorlar."
Derin bir nefes aldığını göğsünün şişip alçalmasından anladım. Koyu kırmızı tonlarında iri dudaklarını araladı. Alt dudağının köş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Feda.
Adı buydu.
Tarık Feda Öğünç.
Ona cevap vermediğimi fakat mesajlarını okuduğumu gördüğünde beş kez aradı beni. Aradan üç dakika geçmişti ki yine aradı.
Anladığımı biliyordu. Onu hatırlayacağımı biliyordu.
"E-Efendim?"
Sesim titremişti ama umrumda değildi. Konuşabildiğime bile şaşırıyordum.
"Beni..." Yutkundu. Sesi kısık, boğuktu. "Hatırladın mı?" diye fısıldadı.
"Feda."
İsmi dudaklarımdan döküldüğünde derin bir nefes verdi. Burnunu çektiğini duydum. "Ben, o çocuğu hiç unutmamıştım."
Güldüğünü duydum ama ağlamaklıydı. Nasıl oluyordu bilmiyorum ama aynı anda aynı özlemi ve aynı hüznü yaşıyor gibiydik, sanki gözlerimizin önünde iki küçük çocuk koşturuyordu.
"Dışarıya gelir misin?" diye fısıldadı. "Sana bahsetmeliyim."
