Yazma aşkı yok gençler. 2 ayda bir bölüm yeter da
---------------------------------------------------------------
Bunları düşünürken mutfağa gittiğimi de fark ettim. Geç konuştum sanırım;
"Neredeydin bu zamana kadar?" Dedi etrafa çeki düzen verirken. Ona olanları anlatmak istemedim. Zaten kızıyordu ve onu endişelendirmek istemiyordum.
"Gezdim biraz temiz hava aldım" dedim yalan söyleyerek. Gözlerimi kaçırdım ve yemeye oturdum.
"Emin misin eve geldiğinde üstün başın toz içindeydi?" Dedi ve bana inanmayan yüz ifadesini takındı. Hadi ama nasıl fark etsin ki o an üzülmekle meşgul değil miydi?
"Çimenlerin üzerinde filan yattım" diyerek geçiştirdim ve saf bir gülümseme yerleştirdim yüzüme bir yandan masayı kuruyorduk ama kafamdaki şişliği fark etmemesini Tanrıdan yardım diledim.
Elimi yavaşça kafa tasıma getirdim ve dokundum nerdeyse hiç sızı hissetmemiştim şu ana kadar. Şişliğin yerinde olmadığını hissedince yeniden vurasım geldi.
Nerde bu şişlik??
Tanrım beni ne ile sınıyosun biz iyi anlaşıyorduk!!!
Korkuyorum kendimden!
"Tamam sen öyle söylüyorsan, Emily yarın benim bi işim var gitmem gerekecek tek kalabilir misin?" Dedi ve ben bişi demeden devam etti. " Yoksa yanına birisini çağırayım mı?" Diye sordu.
Burada yanlız kalmak istemiyordum ürkütücü ve büyük bi yerdi. Anlamadığım yanıma kim gelecekti?
"Yanlız kalmak istemiyorum. Kimi çağırcaksın?" Dedim hızlı bi şekilde heycanlanmıştım. Bir yandan kendi kafamda olabilecek senaryoları geçiriyordum.
"Hey!, Burda psikopat gibi tek başıma yaşamıyorum. Arkadaşlarım ve kızları var. " Dedi. Daha önce fazla arkadaşım olmamıştı. Yeni bişiler iyi gelebilirdi.
"Tamam" dedim sadece yine annem ve babam geldi aklıma. Gözlerim dolarken,
"Teyze, hala bi haber yok mu?" Diye sordum bi umutla. Kalbim kabul etmese de aklım öldüklerine inanmaya başlamıştı.
Hafiften gülümsedi ve
"Evet yaşadıklarına dair iz bulmuşlar" dedi benim haftadan beri ilk defa içten güldüm ve ağlamaya başladım.
"Tanrım şükürler olsun" diyerek teyzeme sımsıkı sarıldım. Aynı annem gibi kokuyordu. İlk başta afallasa da o da bana sımsıkı sarıldı.
Yemeği hazırlayıp yedikten sonra oturma odasına geçerek televizyonu açtım ve saçma programlar izlemeye başladım.
Saat 8'e gelirken gözlerimin ağırlaştığını fark ettim ve kendimi zorlamadan uykuya kendimi bıraktım.
🐾🐾 🐾🐾 🐾🐾 🐾🐾 🐾🐾
Yazardan;
Sarah sabah hazırlanmaya başladığımda aklımdan olanlar geçiyordu. Efendisinin köpeklerinden birisi evine not bırakarak eğer malikaneye gelmezse kardeşinin ölüdüreleceğinin haberini vermişti.
Emily'nin yattığı koltuğun karşısında ki tekli koltuğa oturdu ve beklemeye başladı.
Kimi mi bekliyordu?
Kapının çalması ile normal yetim bir kız olduğunu düşündüğü Natalie'ye kapıyı açtı, eve davet ettikten sonra koltukta masumca uyuyan Emily'i gösterdi.
"Natalie gördüğün üzere Emily uyuyor sen kendini evinde hisset ve rahat ol. Uyanınca tanışırsınız benim çıkmam gerekiyor canım" dedi gülümseye çalışarak. Kendini zorluyordu bir an önce buradan çıkıp gitmesi gerekiyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gizemli Orman
Lobisomem"Hayat bir yolculuktur." diyoruz. Bu yolculukta nasıl gideceğimiz bizim tercihlerimize bağlıdır. Bazen hızlı, bazen yavaştır yolculuk... Kimi zaman yürüyerek, kimi zaman gemiyle, kimi zaman da uçakla sürmeliyiz ki yolculuğumuzun renklensin Benim yo...
