Ze werd verliefd op het gevaarlijkste wezen ter wereld...(VOLTOOID)

1. Luna

Ik zat in mijn kamer mijn huiswerk te maken. Het was al laat en ik had eigenlijk geen zin meer maar ik moest echt nog iets leren voor die toets van morgen. Dus pakte ik mijn boeken en begon de stof door te lezen. Ik was ongeveer op de helft van de pagina toen ik een schrapen geluid hoorde.

Ik keek geschrokken op. Ik keek de kamer rond maar er was niks te zien. Ik keek uit het zolderraam, ook niks. Ik ging weer aan mijn bureau zitten en ging verder met het lezen van de stof.

En toen hoorde ik hoe mijn raam achter me openging, ik hoorde het zachte piepen van de scharnieren.

Ik draaide me met grote ogen om. Maar nog voordat ik helemaal omgedraaid was voelde ik een ijskoude hand in mijn nek. Ik verstijfde van angst. De hand schoof mijn lange bruine haar naar mijn ene schouder.

Ik wilde schreeuwen maar ik kreeg mijn mond niet open. Ik voelde hoe drie koude vingers mijn haar steeds verder weg duwden. Ik kreeg eindelijk mijn stem terug en wilde een schreeuw inzetten toen ik een dierlijk gegrom hoorde. De persoon achter mij boog zich razendsnel naar mij toe en zette zijn tanden in mijn nek. Het eerste wat ik voelde was pijn, ik voelde hoe de tanden zich in mijn huid boorden, ik voelde hoe iemand zijn lippen tegen mijn nek drukte en voelde hoe er warme straaltjes bloed mijn shirt in stroomden.

En toen ineens verdween de pijn. Het voelde alsof de persoon mijn nek kuste. Ik was aan het nadenken over hoe het voelde toen ik weer bij mijn positieven kwam.

Ik bedacht me ineens dat er iemand of iets in mijn nek beet en ik gilde. Meteen voelde ik hoe een hand zich om mijn mond sloot. Ik had alleen nog maar een piepje gegeven, de hand was er zo snel. Mijn hersenen leken eindelijk te beseffen wat er nou echt gebeurde.

Dit was.... EEN VAMPIER! Ik gilde tegen de hand.

Ik trok met mijn handen aan de hand om te proberen hem weg te trekken. Tevergeefs. Deze vampier of wat het ook was was veel te sterk, ik kon met geen mogelijkheid de hand bewegen.

Ineens voelde ik dat ik losgelaten werd en ik voelde hoe de persoon met een enorme snelheid bij me wegvloog. Ik draaide me onmiddellijk om en zag een jongen staan. De jongen had een licht bruine huid, hij was iets langer dan ik.

Hij was ongeveer even oud als ik. Hij staarde me woest aan met diep rode ogen. Een straaltje bloed liep langs de zijkant van zijn mond naar beneden. Ik staarde naar hem. Hij was mooi. Hij droeg een capuchon over zijn hoofd waaronder zijn zwarte haar te zien was. De capuchon zat aan een vest dat aan de buitenkant zwart was en aan de binnenkant dof rood. Onder het vest kon ik een gespierde gladde buik zien. Ik bleef even hangen bij zijn buik terwijl ik hem vluchtig bekeek. Ik vroeg me af waarom hij zo ineens van me was weggesprongen. Ik zag hoe hij naar me glimlachte en langzaam naar me toe liep. Ik zag zijn scherpe hoektanden en deinsde achteruit.

"Er is niks om bang voor te zijn, Luna." Er verscheen een gemene grijns op zijn gezicht. Ik deinsde nog verder naar achter met mijn ogen wijd open. Hij kwam steeds dichter bij. Ik stapte nog een stuk naar achter en stootte pijnlijk mijn hoofd.

Ik stond tegen de muur aan. Ik probeerde nog naar de zijkant om te draaien omdat daar de deur zat van mijn kamer, maar hij zette zijn hand tegen de muur en blokkeerde de uitgang.

Ik wilde weer schreeuwen maar bedacht me toen dat het geen zin had. Mijn ouders waren zoals altijd niet thuis en onze buren woonden een kilometer verderop. Ik was helemaal alleen met deze gast; wat hij ook was.

Ik liet mijn hoofd hangen en besloot af te wachten. Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen. Ik voelde zijn ijskoude hand onder mijn kin. Hij duwde mijn hoofd zachtjes omhoog tot ik hem aankeek.

Ik sloot mijn ogen en bereide me voor op enorme pijn of erger. In plaats daarvan voelde ik hoe zijn hand over mijn wang streelde. "Niet huilen kleintje, ik wil nog één slokje en dan laat ik je alles weer vergeten."

Ik huiverde, Zijn stem klonk als zoete honing, zo zacht en zo puur. Ik opende mijn ogen, heel even dacht ik een steek van verdriet in zijn ogen te zien, maar dat verdween zo snel dat ik mezelf afvroeg of ik het me niet had ingebeeld.

Hij veegde met zijn vinger over mijn gezicht. Ik kon hem alleen maar aankijken van binnen schreeuwde ik, HELP!!! Dit is een monster! Pak knoflook! Doe iets!

Maar ik kon hem alleen maar aanstaren. Hij veegde met zijn hand langs mijn gezicht en streek zo al mijn haar naar achteren.

Voelde zijn koude vingers over mijn hals glijden hij boog zich voorover. Ik kneep mijn ogen stijf dicht. Ik voelde zijn adem langs mijn hals strijken. Ik maakte me klaar om te gillen ook al had het geen nut.

Maar toen voelde ik hoe zijn zachte lippen zich tegen mijn hals aandrukten. Ik voelde hoe hij met zijn lippen over mijn hals gleed. Hij stopte even en opende toen zijn mond.

Ik spande mijn spieren maar hij beet niet. Hij kuste me, in mijn nek. Ik voelde hoe mijn ademhaling onrustiger werd. Hij hoorde het ook. Zijn lippen verlieten mijn hals en zweefden naar mijn oor.

"Het spijt me."

Fluisterde hij, maar in zijn stem klonk alleen vreugde en plezier door. Het speet hem helemaal niet. En toen wist ik wat er ging gebeuren. Ik spande mijn spieren en voelde mijn hart hevig tekeergaan. Hij legde zijn lippen weer op mijn hals en beet. En net als de eerste keer schoot er een pijnscheut door mijn nek. Na een paar seconden verzachte de pijn tot deze helemaal weg was. Het voelde weer alsof hij me kuste, een vreselijke, misschien wel dodelijke kus van een monster.

Ik voelde hoe zijn handen zich onder mijn armen schoven en mij in een soort omhelzing tegen hem aan drukten. Ik bleef als een ijsblok staan en liet het gebeuren. Ik wist nu wat ze bedoelden met verstijfd staan van angst. 

Na een tijdje kon ik er niet meer tegen en ik zette mijn handen tegen zijn borst om hem weg te duwen en hij stapte langzaam achteruit. Ik snapte niet waarom hij weg ging maar hij zette nog een stap verder weg van me vandaan. Ik voelde de misselijkheid opkomen en de kamer begon te tollen. Het laatste wat ik zag waren zijn armen die me opvingen terwijl ik flauwviel.

hey, ik wil graag mijn identiteit geheim houden maar ik heb als pseudoniem de naam Rose gekozen, dus, hey, ik ben Rose 15 jaar oud (nu inmiddels 17, haha), helemaal gek van romantische verhalen, en helemaal gek van vampiers en weerwolven. Ik hoop dat jullie het eerste deel van dit verhaal leuk vonden! Ik heb al best wel veel verhalen geschreven, maar ik wist niet waar of hoe ik ze kon publiceren, toen vertelde iemand me over Wattpad. Ik ben hier meteen fan van geworden en heb inmiddels zelf ook al wat verhalen gelezen. 

Heel veel plezier met het lezen van de rest van het verhaal! xxRose