Save me [On - Going]

I : Encounter

-

'I'm standing on the edge
So young and hopeless
Got demons in your head
We are, we are. The colors in the dark'

Pretending is the best way to hide my real feelings. Pag mayabang ka huhusgahan ka. Pag mabait ka pakitang tao ka. Yes, judgemental ang mga tao. Konting pagkakamali mo big deal na para sakanila yon.

"Via.." Agad akong napalingon sa gilid ko at ngumiti. Winaksi ko ang lungkot na bumabalot sa sistema ko at umiling.

"Ano na naman, Sue. Nagagandahan ka na naman sakin" pabirong sabi ko.

Pano ko nagagawa to? Sasali na ba ko sa showbiz?

"Gaga, kanina pa kita tinatawag. Tsaka lagi mong tatandaan na mas maganda ako sayo. Nakakasawa na kasi yang kasinungalingang lumalabas Jan sa bunganga mo. Ikaw? Maganda? Yak!" Sabay irap nito.

"Osige ikaw na ikaw na lahat." Pabirong sabi ko dito.

Inirapan nya ako at umalis.

Natatakot ako, hindi ko alam kung pag ba umalis sila babalik pa sila. Dahil hindi natin alam ang takbo sa utak nila. Iiwan kaya nila tayo? Sisiraan? Paasahin? Nanaisin na mawala na sa buhay nila? Nakakasawa na.

I'm not as strong as everyone thinks I am. Hindi ko kayang mag isa pero pinipilit ko. Ano pa ba kasing magagawa ko? Nandito na to kailangan panindigan ko.

Sa bawat pagtakas ko sa mga problema hinahabol at hinahabol parin nila ako. Sa bawat totoong pinapakita ko masasakit ang sinusukli sakin ng mga tao.

“Via, San ka mag c-collage?" Tanong sakin ni Pursuer

"Wala pa kong idea kung saan e. Nag iisip ako kung sa Manila ba o sa Laguna, Ewan pag iisipan ko pa." Paliwanag ko. Graduate na kami sa pagiging senior high at ngayon hindi na talaga ako nakaahon sa pagkakalugmok ko sa kalungkutan. Bakit ba kasi nangyayari sakin to?

"Oh pano? Alis na ko ha?" Agad na tumango at nagbeso sakin si Pursuer.

"Ingat ka ha?" Tumango ako at nagbabye.

Graduation ko pero walang magulang o kahit isang kamag anak na dumalo.

Sa pagtalikod ko sa kaibigan ko at sya ding pag babago ng nararamdaman ko. Malungkot, takot, kinakabahan. Uuwi na naman ako.

Sa pag aalala ko sa pag uwi ko hindi ko namalayan na nakabangga na ko.

"So-sorry" agad ko syang tinulungan sa pag dampot ng mga gamit niyang nalaglag.

"Ayos ka lang ba?" Agad akong natigilan.

Ako ba ang tinatanong nito?

"A-ako  ba?" Naiilang na tanong ko.

"Oo" tinulungan nya akong tumayo at ngumiti.

"Ako si Primo." Nilahad nya ang kamay nya at ngumiti.

"Ako si--"

"Francine, Francine Octavia" nanlalaking mata na tinignan ko siya.

"Pano?" Ngumiti ulit siya.

"Kapitbahay mo ko."

Pero pano nya ko nakilala? Siguro lagi niyang naririnig yung masasakit na salita na sinasabi sakin ng mama ko? Yung pag iyak ko? O yung minsan na kong palayasin?

"Ah, una na ko" nahihiyang sabi ko at yumuko.

Wala pang dalawang dangkal ang layo ko sa kanya ng magsalita siya.

"If you can't make them proud. Always remember that I'm proud of you. If you can't handle the pain just call me and  make you happy. If you want to ran away. Please call me. I want to be your happiness and I want to take care and cure you."

"You don't know my situation"

"I'd know you for almost 10 years. I want to save you." I smiled bitterly

"No one can save me" I said and go.

"If you let me to save you. I CAN save you."