Perfect Happiness(Book-1)

မိတ္ဆက္(မိတ်ဆက်)

Zawgyi

သာယာတဲ့မနက္ခင္းေလးတစ္ခုမွာ ကၽြန္မ ႏိုးထလာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မသက္ျပင္းခ်လိုက္မိျပန္ပါတယ္။ ဒီေန႔လည္းႏိုးထလာရျပန္ၿပီေလ။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ ျပန္လည္မႏိုးထလာဖို႔ ကၽြန္မဘယ္ေလာက္ထိဆုေတာင္းေနရအံုးမွာလဲ?

ဘယ္ေလာက္ပဲရာသီဥတုေကာင္းေကာင္း ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အသက္႐ွင္ရတာသိပ္ၿပီးပင္ပန္းတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္မမွာစိတ္ညစ္စရာေတြ သိပ္မ်ားတယ္ေလ။ လူကေတာ့ မပင္ပန္းေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ သိပ္ၿပီးပင္ပန္းရပါတယ္။ ကၽြန္မက လူရာမဝင္ဘူူး။ လူေတြကိုသိပ္ေၾကာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မက ၾကည့္မေကာင္းဘူး။ ႐ုပ္လည္း ဆိုးတယ္။ ကၽြန္မကို ဘယ္သူမွလည္း ဂ႐ုမစိုက္ၾကဘူး။ ဘာကိုမွလည္းျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္သလို အျဖစ္လည္းမ႐ွိဘူးေလ။ က်န္းမာေရးကလည္းခ်ဴခ်ာေသးတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္မႈလည္းမ႐ွိဘူး။ ကၽြန္မဘာေၾကာင့္အသက္႐ွင္ေနတာလဲ ဆိုတာလည္း မသိဘူူး။ ကၽြန္မက အေရးမပါတဲ့ ဆန္ကုန္ေျမေလးသက္သက္ပါပဲ။ စိတ္ခံစားခ်က္ကလည္း လြယ္ၿပီးေပ်ာ့ညံ့ေသးတယ္။ မနာလိုစိတ္လည္း႐ွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မသူမ်ားေတြအေပၚေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္ဆံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္မွ ကၽြန္မကို နားလည္မေပးၾကဘူး။ တစ္ေယာက္မွ ကၽြန္မဘဝကိုနားမလည္ၾကဘူးေလ။ ကၽြန္မစိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြ ဘယ္သူမွကၽြန္မအနားမ႐ွိၾကဘူး။ မိဘေတြေရာ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ဘယ္သူမွ ဘယ္သူမွ ကၽြန္မကို သေဘာမက်ဘူး။ နားလည္မေပးၾကဘူး။ ကၽြန္မကိုပဲ အျပစ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ပဲ ကံေတြဆက္တိုက္ဆိုးေနတာလား? ေန႔တိုင္းအသက္႐ွင္ေနရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ မေသႏိုင္ေသးဘူးလား?

ကၽြန္မတစ္ဘဝလံုး ေန႔တိုင္းနီးပါး ကၽြန္မ ဒါေတြခ်ည္း ေတြးျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မစိတ္ညစ္တယ္။ ပင္ပန္းတယ္။ လူေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မ သိပ္ၿပီးစိတ္ဓာတ္က်တယ္။ ကၽြန္မကို လူရာမဝင္လို႔အျပစ္တင္ၾကတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕မျပည့္စံုတဲ့ အသြင္အျပင္ကို ေလွာင္ေျပာင္ၾကတယ္။ ကၽြန္မ ဘာလို႔အျဖစ္မ႐ွိလဲ? အဲဒါသူတို႔ေၾကာင့္ေလ။ ငယ္ကတည္းက ဂ႐ုမစိုက္တဲ့ မိဘေၾကာင့္။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့အသိုင္းအဝိုင္းေၾကာင့္။ စိတ္ပ်က္စရာ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္။ ကၽြန္မ ဒီလိုေတြစိတ္ဓာတ္က်ေနေတာ့ မိဘေတြက ေျပာတယ္။ သူတို႔ကို အခက္အခဲေတြဘာလို႔ မေျပာလဲတဲ့။ ကၽြန္မ မေျပာဘူး။ ေျပာလည္း ကၽြန္မအဆူအဆဲခံရ႐ံုကလြဲလို႔ ဘာမွ အကူအညီမရဘူးေလ။ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြဆို အိမ္ကမသိေအာင္ခိုးလုပ္ရတာ။ သိရင္မလြယ္ဘူး။ အဆူခံရတာ နွစ္ျပားေတာင္မတန္ဘူး။