Tesadüf Eseri

5. BÖLÜM

Evet şuanda evde yatakta yatmaktayım. Çok ekşınlı bir günü geride bırakmıştık. Şimdi herkes kendi hayatına.

Baran: "Hazaaaann!!"

Hazan: "Ne var yine?!"

Baran: "Gelsene buraya."

Hazan: "Noldu?"

Abimin yanına içeri geçtim.

Hazan: "Ne var?"

Baran: "Bir şey yok sadeceseni çağırasım geldi o kadar."

Hazan: "Bana bir şey yapmayacağını bilsem seni döverdim biliyor musun?"

Baran: "Hayır bilmiyorum."

Dedi ukalaca. Anlaşıldı abimin canı oyun istiyor demek.

Koşarak abimin üstüne bombalama atladım.

Baran: "Oha Hazan kaç kilosun sen?"

Hazan: "Sanane be!"

Şuan abimle koltuğun üzerinde güreşiyorduk. O beni koltuktan itmeye çalışıyor ben ise ona daha fazla yapışarak ikimizide aşağıya çekiyordum. Bağırışlarımız eksik olmadığı için annem içerden gelip bize bağırmaya başladı.

Fazilet: "Bak bak yaptıklarına bak! Yiyin birbiriniz, yiyin! Ben büyütemedimki zaten sizi! Eşek kadar oldunuz hala kedi köpek gibi dalın birbirinize! Ama yok ben artık uğraşamayacağım sizle! Ne haliniz varsa görün!"

Şuan annemi takacak durumda değildim. Abimi yenmem lazımdı.

Baran: "Oha Hazan napıyosun?!"

Kafamı kaldırıp

Hazan: "Bacağını ısırıyorum."

Baran: "Çek şu ağzını acıyo yapma!"

Kafamı kaldırıp bacağını bıraktım ve kollarımla kafasını sarıp aşağı çekmeye çalıştım. Tabi ben bunları yaparken onunda eli armut toplamıyordu. Bir eliyle belimi sarıp diğer eliylede kafamı tuttuğu gibi beni koltuktan aşağıya attı. Tabikide bende onu bırakmayarak ikimizide düşürdüm. İşte, zeki ben!

Ama yinede şanssız taraf olarak yüzüstü yere düştüm ve hiç yoktan 80 kiloluk abimde üzerime. Kolum acayip bir şekilde acıdığında abimin altında bağırmaya başladım.

Hazan: "Kalk üstümden seni gergedanlaşmış su aygırı!"

Baran: "Hiç değilse senin kadar mutasyona uğramamışım sudan çıkmış mandafor!"

Hazan: "Sensin o be! Senin yüzünden kolum gitti."

Baran: "Neresi gitti be?! Sana bir şey olmaz."

Hazan: "Sırf şu lafların yüzünden gidecem kendimi arabanın altına atacam. Bakalım bir şey oluyor mu olmuyor mu? Sonra peşimden ağlarsın."

Baran: "Gitte at bakayım atabiliyor musun? Hem hiçte ağlamam. Atmayaydın kendini."

Hazan: "Kesin öyledir. Sanki seni bilmiyorum. Küçükken olan olayları unuttun galiba? Bana bir şey olcak diye kaç kez gizli gizli ağladığını biliyorum."

Baran: "O küçükkendi Hazan hanım. Farkındaysan o 20 sene önceydi."

Hazan: "Ha 20 sene önce ha 20 sene sonra. Ne fark eder? Mal aynı mal."

Baran: "Burdaki mal bensem fena olur Hazan."

Hazan: "Başka kim olabilir?"

Evet şimdi kaçma zamanı. Kalkıp kendi odama koşmaya başladım. Kılpayı kurtulmuştum.