BENİMSİN

2.Bölüm "CEHENNEME HOŞ GELDİN..."

Tek bir dilek hakkınız olsa ne dilerdiniz?

İyi okumalar...

▌▌▌▌▌▌

Ben donakalmış bir şekilde gelen arabalara bakarken biri kolumdan tutup beni odanın içine soktu. Karanlık oda şaşırmama sebep olurken tanıdık bir ses duydum.

"Sakın sesini çıkarma ve birazdan arka taraftan kaç!" Giray'ın uyarır sesi kendime gelmemi sağlarken sessiz olmaya özen göstererek konuştum.

"Giray, onun bu-"

"Abim... Abimin arkadaşı. Abim bugün Tokyo'dan döndü Gazal'a söylemiştim. Koral Beyler de bu yüzden geldi."

"Şansımı si-" Giray ikinciye sözümü bölerken boyun kemiklerimi kırtlattım.

"Kendine sövmen için vakit yok! En kısa zamanda gitmelisin!"

"Bir! Bir daha sözümü kesersen bende senin bir taraflarını keserim, ki bence bunu hiç istemezsin! İki! Gidecek bir yerim olsa ben buraya mı gelirdim ahmak herif?!"

"Garajdaki arabalardan bir tanesini al ve benim olan eve git."

"Gazal'a söyle; mümkünse ben yokken evden dışarı çıkmasın ve annemlere gerekli açıklamayı yapsın."

"Söylerim." Dediğinde başka bir şey demeden derin bir nefes alıp odadan çıktım. Kapıyı yavaşça kapatıp sağa sola bakındım ve yavaş adımlarla koridorun sonundaki pencereye yaklaştım.

Aşağıya atlayacak ve oradan arka taraftaki garaja geçip oradan çıkacaktım. Sanırım Koral ve onun adamlarına yakalanmadan kaçabilirdim buradan... Aksini düşünmek istemezken açık olan pencereden aşağıya bakıp kimsenin olmadığına kanaat getirdikten sonra cama çıkıp tekrar derin bir nefes daha alıp kendimi aşağıya attım.

Kontrollü düşüşüm beni zarara uğratmazken dizimin acımasına engel olamamıştı. Dizimi tutup küfrettim ve hızlı adımlarla garaja ilerledim.

Açık garaja girip önümdeki ilk araca binip çalıştırdım. Giray efendi de Gazal gibi başını belaya sokmadan duramadığı için arkaya bir garaj ve her arabasının içine anahtarını koymuştu. Torpidoda da evinin anahtarı vardı.

Daha fazla beklemeden ses çıkarmamaya özen göstererek gaza baastım ve garajdan çıkıp diğer yola girdim. Aynadan sürekli arkayı kontrol ederken gözlerimi iki saniyeliğine kapatıp açtım ve daha da hızlanarak sürmeye devam ettim.

Dikiz aynasından arkaya baktığımda araba görememiştim. Tek bir araba bile yoktu... Bu güzel bir şeydi...

Gözlerimi dikiz aynasından çekip önüme baktığımda çarpmak üzere olduğum yan durmuş arabayı gördüğümde refleksle frene bastım.

Siktir...

Beni bulmuş olamazlar değil mi?

Ensemde bir nefes hissettiğimde gözlerim kocaman açıldı. Bu şaka olmalıydı! Tam arkama dönecekken enseme giren iğneyle ağzımdan ufak bir çığlık kaçtı.

Her şey bulanıklaşmaya başladığında ben dona kalmış bir şekilde karşıya bakıyordum. Ensemdeki acı ve gözlerimin kararması bayılmama vesile olmak isterken arkamdaki iğneyi ensemden çıkardı.

Boncuk boncuk terlediğimi hissediyordum. Terlediğimi hissederken vücudumu hissedemiyordum. Direksiyondaki ellerim düşerken gözlerimdeki kararma daha da fazla arttı. Son bir çare dikiz aynasından arkamdaki kişiye baktım.