wifi op Pluto

waar een wil is, is een wormgat

"Gucci of Chanel? wat vind jij, Alice?" vraagt George haar bij het online bestellen van een winterjas waarop Alice vraagt: "Waarom zoeken we naar een dikke winterjas?" George lacht en zegt: "Nou, op Pluto is het zo'n 229 graden onder nul, dus daar moet je wel op gekleed zijn." "Ja dat snap ik!" zegt Alice verontwaardigd. "Ik weet allang dat het weer op Pluto een beetje extreem is en ik ben ervan overtuigd dat ik het dan ook niet overleef, maar een winterjas van een duur merk gaat me daar echt niet helpen! Ik moet gewoon een heel erg dik ruimtepak hebben met zo'n kruik van HEMA die heel lang warm blijft tegen m'n rug aan de binnenkant van m'n zuurstoftank zodat ik niet bevries!" preekt Alice opgewonden en George steekt zijn vinger omhoog en zegt: "Oh ja! Een helm en een draagbare zuurstoftank. Het is soms net ik-ga-op-reis-en-ik-neem-mee. Mannen! Pak een paar zuurstoftanks, een helm en een reservehelm voor Alice en leg ze in het bagageruim van de raket, maar houd nog wel wat ruimte over voor een winterjas." zegt George tegen zijn medewerkers en hij wendt zich weer tot Alice: "Goed, waar waren we? Oh ja! Gucci of Chanel?"

"De coördinaten van het wormgat zijn berekend.  Als we de raket tussen veertien over twee en zestien over twee vannacht richting de kleine beer schieten, zou ze precies richting Pluto moeten gaan" vertelt een sterrenkundig wormgatkundige tegen George die hierop opgewonden in zijn pootjes klapt en zegt: "Ik heb hier zo'n zin in! Wat een heerlijk project!" en hij rijdt naar de kamer van Alice om haar, nu het al twee uur 's nachts is, te vertellen dat ze zich eens klaar moet maken voor het vertrek, want ze moet eigenlijk wel ongeveer twintig seconden van te voren in de raket zitten voor de dramatische countdown van tien seconden die zo groot in beeld wordt gebracht dat niemand het nog kan zien. "Alice!" roept George terwijl hij haar deur open doet. "We zijn bijna zo ver, dus het zou fijn zijn als je..." en hij staakt zijn verhaal bij het zien van de inrichting van haar kamer. De muren heeft ze roze geverfd en ze heeft overal waar geen kast in de weg staat en ook waar wel een kast in de weg staat, posters opgehangen van bekende boybands als wrongdirection en tieneridolen als Justin Creeper. "Hoe kan je..? Hoe heb je al die troep hier binnen gekregen?! Daar is de bewaking veel te streng voor en hoe in vredesnaam heb je het voor elkaar gekregen dat in de halve dag dat je hier bent, de roze verf al compleet droog is?!" zegt George verbouwereerd waarop Alice onderuit hangend op haar bed opkijkt uit een van haar tijdschriften waar inmiddels een poster uit ontbreekt en op rustige toon zegt: "Wat een hoop vragen op de late avond, George. Maar zo streng is de bewaking niet, hoor. Ik vertelde dat stelletje clowns bij de ingang van het gebouw dat de eenhoornprinses gevangen was in de rechtervleugel van het gebouw, bewaakt door een grote paarse draak en toen zijn ze allemaal haastig naar die vleugel gegaan en kon ik doorlopen om naar de boekenwinkel hiernaast te gaan voor de tijdschriften. En een boekenwinkel verkoopt wel vaker ook hobbyspullen en dus heb ik de roze verf en kwasten daar ook vandaan." en ze lacht lief naar George die stotterend een nieuwe zin begint, die met een wegwuivend gebaar afbreekt en net voordat hij de deur achter zich dicht doet met een robotarm van zijn rolstoel zegt hij nog: "Als je maar zo naar het lanceringsplatform komt... Nu, het liefst."

Daar zit ze dan, Alice. Niet in wonderland, maar in een raket. Een gigantisch apparaat dat zijn maat vooral te danken heeft aan het bagageruim waar een jas van Chanel in ligt, een wietplantage waar Alice zuurstof mee kan kweken en waarmee ze zich zich rustig kan houden en een ruimte voor een tafeltennistafel die niet half ingeklapt kan worden om alleen te spelen. Zoals beloofd wordt op een enorm scherm naast de raket, de countdown van tien seconden afgebeeld. Het hele tafereel is inderdaad een indrukwekkende en dramatische ervaring voor Alice en als het aftellen begint, beseft ze ineens dat ze helemaal niet ontvoerd had willen worden om de ruimte in geschoten te worden en probeert ze zich los te wurmen uit haar stoel om te ontsnappen. Tevergeefs, want ze zit ingekapseld met tape en acryl breigaren, waardoor ze zich ook afvraagt hoe ze hier zelf ooit uit moet komen als ze de raket uit moet om Pluto te verkennen. Ook weet ze niet hoe het landingsgestel van de raket werkt of hoe ze contact moet opnemen vanaf Pluto met SPACE-CAKE om te vertellen wat ze daar aantreft. Eigenlijk zijn er best veel belangrijke zaken die ze niet uitgelegd heeft gekregen. En terwijl ze dit allemaal bedenkt, wordt de raket gelanceerd, een paar seconden na de omgeroepen 'nul' die iets te vroeg kwam ten opzichte van het leidende aftelbord dat schijnbaar ook de omroeper niet kan lezen, omdat het te fel licht geeft en te groot is. De raket stijgt vreselijk snel op en voor Alice het weet, ligt het hoofdkwartier van SPACE-CAKE zo ver onder haar dat het op de achteruitrijcamera weer op een tropisch resort lijkt. Ze kijkt weer voor zich en voordat ze iets kan zien, valt ze flauw van de krachten die op haar werken.

"Welkom, welkom!", hoort Alice roepen. "Nee hè!", schreeuwt ze met haar ogen nog dicht, "Begint alles nou gewoon opnieuw?! Ben ik beland in mijn eigen 'Groundhogday'?! Dit kan ik niet hebben, hoor! Dit kan ik niet aan..." en ze opent haar ogen en ziet nog steeds de binnenkant van de raket om zich heen. Alleen zit ze niet meer vastgebonden aan haar stoel. Ze zit alleen nog met een gordel vast. Deze maakt ze los en ze zweeft uit haar stoel, richting het raam. Ze heeft geen idee wat ze ziet. Het zijn allemaal felle kleuren die langs haar lijken te schieten in plaats van het zwart met sterren dat ze zou verwachten. Maar wie riep er zonet 'welkom' naar haar? "Hallo? Wie is daar?", roept Alice angstig. "Ik zou alleen moeten zijn in deze raket, toch?" "je was ook alleen." Alice schrikt van de stem die nu van vlak naast haar komt en draait die kant op. Naast haar zweeft een man met grijs halflang haar, een iets te grote bril en een zwarte coltrui. Zijn bovenlijf heeft wel een artistiek uiterlijk, maar zijn onderlijf verpest dat beeld helaas door het ontbreken van een broek en schoenen en een onderbroek die Alice doet denken aan haar favoriete toiletpapier. "Mijn naam is Andy Wurmhole, aangenaam. " zegt de man. "Ik ben de bewaker van alle wormgaten in het heelal." Alice kijkt hem verbaasd aan en zegt: "Maar waarom ben je dan een mens en waarom, als je dan toch een mens bent, heb je geen broek aan?" "Ik heb mijn uiterlijk gewoon aangepast aan mijn huidige wormgatreiziger. Aan jou dus." zegt Andy hierop en Alice kijkt naar haar eigen onderlijf en ziet dat zijzelf inderdaad geen broek en schoenen aan heeft, maar wel een onderbroek met het patroon van haar favoriete toiletpapier erop. "Waarom heb ik geen broek aan?! Ik droeg gewoon een broek en schoenen toen ik de raket in ging!", zegt ze gefrustreerd tegen Andy waarop hij zegt: "Ja, ik had het vermoeden al, toen ik je bevrijdde uit die stoel, dat er bij je benen wat meer met het tape mee kwam dan de bedoeling was... Maar ik dacht dat het gewoon een Aards modeverschijnsel was." " Nee, dat is het niet.", zegt Alice, "Dus ik ga even een reserve broek pakken." En net als ze weg wil zweven om een broek te halen, heeft ze ineens een broek aan. Een holografisch zilverkleurige strakke broek. Ze draait zich om en ziet dat Andy Wurmhole dezelfde strakke broek aan heeft. "Ja, ik kan toveren, maar alleen in een wormgat, hoor." zegt hij en hij glimlacht een beetje onnozel naar Alice. "Oké..." zegt ze, "Maar jij bent dus de bewaker van de wormgaten? Dus ik ben nu in het wormgat? Zou ik dan niet gewoon heel snel door zo'n ding heen moeten schieten zonder daar iets van te merken?" "Oh jazeker.", zegt Andy hierop,  "Maar ik kan de tijd in een wormgat stil zetten en jij leek me een erg gezellig persoon om deze stil gezette tijd mee te spenderen. Ik wil soms ook wel wat te doen hebben in mijn wormgaten en ik zag dat jij zelfs een tafeltennistafel in de raket hebt staan waar men alleen met twee personen aan kan spelen." en hij lacht uitdagend naar Alice en ondanks het feit dat ze Andy best een beetje griezelig vindt, gaan ze samen tafeltennissen. Het eerste potje is voor Alice, het tweede potje komt  gelijk te staan en de drie potjes daarna gaan alle drie naar Alice. Andy gooit zijn tafeltennisbatje uit frustratie neer op de grond waar deze tegenaan stuitert, terug naar hem en tegen zijn neus knalt waar vervolgens bloed uit komt. "Kun jij bloeden?", vraagt Alice vol verbazing. "Betekent dat niet dat je ook dood kan gaan? Dat is toch vreselijk onhandig als wormgatbewaker?". "Genoeg!", zegt Andy de inmiddels zijn batje weer vast heeft en daarmee zijn bloedneus opvangt. "Het is tijd dat jij op Pluto aan komt. Ik ben dit spelletje compleet en helemaal zat!" en na deze woorden vervaagt Andy en zodra hij verdwenen is, gaat de raket weer harder en ziet Alice uit het raam de omgeving veranderen naar zwart met sterren en ziet ze een planeet die steeds groter wordt. 'Oeps... Ik weet nog steeds niet hoe het landingsgestel werkt!', denkt Alice en ze haast zich naar de kamer van de besturing. Eenmaal daar ziet ze dat alles gesloopt is. Dat heeft Andy vast gedaan uit woede, omdat hij niet van Alice wist te winnen met tafeltennis. Geen knop zit meer op zijn plek en de lichtjes van de knopjes flikkeren of zijn uit gegaan. 'Ach, de dood is ook een goed excuus om niet te komen opdagen bij het kerstdiner van de familie', denkt ze en Alice trekt voor de zekerheid haar Chanel winterjas aan en begeeft zich naar de wietkamer om daar een laatste poging te doen tot het vinden van rust voordat ze neerstort en dood gaat.