×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

6

×jungkook×

Ik kijk met me bambi ogen naar het enorme vuur, het reflecteert in me oogjes. enorm dikke tranen rollen over me wangen. ik mag niet naar binnen, maar Y/N is daar nog! ik begin nog harder te huilen en alles uit te schreeuwen. me ma probeert me te kalmeren, maar niks werkt.

op een gevend moment denk ik; 'fuck it.' ik ren in het verbranden huis, en schrik van al het rook en vuur. ik strijd mezelf er door heen en begin te roepen. 'Y/N! Y/N! Y/N!' er komt nog steeds geen antwoord en ik ren door het rook gebeuren. niks kan me meer boeien, ik wil me liefste zusje laten leven.

dan kijk ik hopeloos om me heen. Y/N is nergens te bekennen en ik kan nergens heen. het vuur heeft me in gevangen genomen. het is ontzettend warm en me lichaam brand. 'Y/NNN! PLEASE! HELP! IK HOU VAN JE!' ik begin heel hard voor hulp te schreeuwen en huilen.

'IEMAND! ALSJEBLIEFT!' ik begin nog harder te huilen. totdat het brandende gevoel over me lichaam ineens veel erger wordt. ik kijk op en ik zie het nu pas echt. 'HELP! IK STA IN BRAND!!' ik begin op me hardst te schreeuwen en huilen.

zo hard, dat me stem banden pijn doen. 'IE.. IEMAND PLEASE!' ik voel dan dat het brandende gevoel me lichaam overheerst. langzaam verlies ik me bewust zijn, en ik kan nog een zin gillen. 'Y/N, EOMMA, IK HOU VAN JULLIE.' en dan verlies ik mijn bewustzijn.

×later×

ik en eomma zitten in de wachtkamer te wachten op het spannende nieuws. of Y/N het heeft overleeft. iedere keer als er een dokter komt, kijken we op. maar niemand, voor ons. dan als de dokter onze namen roept, stopt me hart even met kloppen. 'Jeon Jungkook, en Jeon Mi-suun.'

we staan meteen op en lopen met de man mee. als we in zo'n kamertje zijn, begint de man te vertellen. 'u dochter en u zusje, Jeon Y/N. we hebben heftig nieuws. niet schrikken, maar het is waar. Jeon Y/N heeft het niet overleeft. het spijt ons zeer.

'N..NEE..' zeg ik. 'ja...' zegt de man dan. ik begin samen met me eomma heel hard te huilen. ik beland met haar in een knuffel en kan niet stoppen met het huilen. al me emotie laat ik gaan, en me tranen stromen over me nek. ik huil heel me eomma haar schouder nat.

dan schiet het me te binnen. me beste, kleinste zusje, is dood. ik begin nog harder te huilen. ik kan haar nooit meer zien lachen. nooit meer. nooit meer haar prachtige glimlach. nee. dit kan niet. maar toch, het is.. waar..

-->

hier teveel flashbacks en trauma's van, ik kan het niet meer.

het is zo zwaar om te beseffen, dat ik dit al zo lang heb. deze pijn, deze falling. zelf denk ik er iedere dag aan, zelfs bij optredens. Y/N was zeker een mooie meid, maar heelaas is ze er niet meer.. we hebben zelfs een nummer over haar geschreven, spring day. zelf luister ik het nummer ook vaak, het doet me zo erg denken aan haar.

ik zucht en hang met me armen over me bureau. met me hoofd op het bureau begin ik te snikken. waarom moet ik iedereen verliezen van wie ik hou? om wie ik geef? dat is me grootste angst, die toch is uitgekomen.
straks gebeurt het opnieuw, of straks bij bts! ik wil niet nog meer pijn.

waarom denk ik er nog aan? i'm falling? dan schrik ik van voetstappen die de trap opkomen. ik stop meteen met snikken en doe snel zo normaal mogelijk, alsof ik niet heb gehuild. ik kijk maar wat om me heen. ik heb rust nodig, zo word ik nooit rustig. ik pak me teken/sketch boek en me set met potloden, pennen etc.

ik teken graag, het laat gewoon even alles vergeten om je heen, en je bent goed gefocust op wat je doet. ik begin de begin lijnen te schetsen van een gezicht. ik ben mezelf aan het tekenen, en heb op me laptop me relaxed kpop playlist aan. en op het andere tabblad een foto die ik aan het na tekenen ben.