The Agreement

Κεφάλαιο 16

Αθήνα,Ελλάδα.

Ακούω κλειδιά στην πόρτα και καταλαβαίνω πως ο Άλεξ γυρισε.Μπάινει μέσα μετά από λίγο και αμέσως χαιρετάει την κυρία Αθήνα.Και μετά έρχεται σε εμένα.Με παίρνει αγκαλιά και μου λέει πως του έλειψα μα μια παράξενη κοκκινίλα παρατηρώ στον λαιμό του,μα καλά τι έπαθε;

"Έλα δώσε μου το σακάκι σου να τα πάω πάνω"του λέω χαμογελαστά.

"Μα φυσικά" μου ανταποκρίνεται.

Βγάζει το σακάκι του και τότε έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω καλύτερα την κοκκινίλα του.

Μα αυτό δεν είναι κοκκινίλα.

Αυτό είναι πιπιλιά.

Κρακ,δεν ήταν μπάρα δημητριακών αλλά η καρδούλα μου. 

Νιώθω δάκρυα να μαζεύονται και φεύγω αστραπιαία προς το δωμάτιο μου.

Δεν φταίει αυτός,όχι.Εγώ τον ερωτεύτηκα.

"Μέλι τι έπαθες;"με ρωτάει.

"Θα σε παρακαλούσα την επόμενη φορά να είσαι πιο προσεχτικός,κρίμα να καταστρέφει η συμφωνία μας από ένα λάθος σου."του απαντάω.

"Δεν σε καταλαβαίνω,τι εννοείς Αμέλεια;"

"Δες τον λαιμό σου και θα καταλάβεις!" του απαντάω και μπαίνω μέσα στο δωμάτιο μου.

Δεν ξέρω ποια ήταν η αντίδρασή του,δεν πρόλαβα να δω αλλά γιατί έπρεπε να τον ερωτευτώ;Γιατί έπρεπε να προτείνει σε εμένα αυτή την συμφωνία και όχι στην κοπελιά που πάει και γαμάει;

Γιατί;

Αλέξανδρου Pov.

Τι εννοούσε με το "Δες το λαιμό σου και θα καταλάβεις;" τι έχει ο λαιμός μου δηλαδή;

 Πάω στο καθρέφτη και κοιτάζω το λαιμό μου μέχρι που διακρίνω μια κοκκινίλα,την κοιτάζω καλύτερα και τότε καταλαβαίνω πως είναι πιπιλιά.

"Γαμώ,Αλέξανδρε αγόρι μου είσαι μεγάλος μαλάκας,μπράβο!" λέω στο ευατό μου και κατεβαίνω στην κουζίνα όπου η Αθηνά με περιμένει περίεργη και σχετικά απογοητευμένη.

"Δείχνει να σε αγαπάει πολύ Αλέξανδρε"μου λέει η Αθηνά και συνεχίζει να πίνει τον καφέ της.

Καλέ αυτό αποκλείεται,η Αμέλεια;Εμένα;Ας γελάσω.

"Δεν πας καλά Αθηνά"της λέω.

"Αν δεν ένοιωθε κάτι για εσένα,δεν θα έφευγε έτσι απογοητευμένη.Δεν θα μου μίλαγε για εσένα με τόσο δέος το πρωί και πάνω από όλα δεν θα έκλαιγε μόλις  θα έβλεπε τον σημάδι στο λαιμό σου"λέει και μου βάζει να φάω.

Βρε λές;

"Και πάλι,δεν είμαι εγώ για αυτήν Αθηνά.Η Αμέλεια είναι τόσο αθώα,τόσο γλυκιά,δεν μπορώ να την πληγώσω.Γιατί θα την πληγώσω και δεν της αξίζει κάτι τέτοιο"

"Και πως θα το ξέρεις αυτό;Πως ξέρεις πως θα την πληγώσεις αν δεν την πλησιάσεις.Σταμάτα να είσαι τόσο απότομος με τις γυναίκες.Δεν είναι όλες σαν αυτή."λέει και παίρνει μία ανάσα.

"Εκείνη η ιστορία έχει περάσει Αλέξανδρε,δεν είναι όλες σαν αυτή,πρέπει να το καταλάβεις!"

-------------------------------------------------------------------------

Και κάτ,

Γειά σας αγαπημένα μου αστεράκια.

Πως μου είστε;Τι μου κάνετε;

Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά,καθάριζα πριν λίγο την αποθήκη και λόγο σκόνης με έπιασε φαγούρα,ένας θεός ξέρει πως έγραψα αυτό το κεφάλαιο.

Δεύτερον,αν υπάρχει κανείς που βλέπει ό,τι γράφω εδώ,ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΌΤΙ ΕΡΏΤΗΣΗ ΘΈΛΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΑΝΤΉΣΩ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ

Αυτά από εμένα,

Με αγάπη,η Μαέβα που βαριέται.