y o o n g i
'
Bay Yoongi, onun değerini hiçbir zaman bilemediğini söylüyor.
Başlarda ondan asla hoşlanmadığını, hatta nefret ettiğini de.
İnanması güç ama Bay Yoongi, bir zamanlar ondan tiksindiğini dahi düşünmüş.
Yakın hissedemiyormuş, en yakınında olmasına rağmen ona hep uzakmış.
Ellerini uzatsa onu hissedermiş fakat kalbi asla onunla değilmiş.
Daima boşa atıyormuş, Bay Yoongi diyor ki; "Bir keresinde bana kalbimden şüphe ettiğini söylemişti"
Onun gözleri çok güzelmiş ve Bay Yoongi bu durumu kıskanırmış.
Onunla ilgili konularda kendisini her zaman geri çekermiş.
Onun için hiç vakti yokmuş.
Sonra bir gün, yanıldığını hissetmiş.
Öyle ki bu büyük, yoğun bir hismiş.
Kalbini sızlatmış ve zihnini uzun bir süre meşgul etmiş.
Bay Yoongi diyor ki; "Eve gittiğimde annemin ağladığını gördüm."
Neden? diye sorduk, annesinin neden ağladığını.
"Kaybettik..." demiş annesi, yalnızca hıçkırıklarının müsade ettiği kadar yüksek çıkmış sesi.
"Belki de hiç ses gelmemişti, tam olarak hatırlamam mümkün değil ama, sanırım dudaklarını okumuştum." diye ekliyor.
Bay Yoongi kalbinin durduğunu hissetmiş, nefes almak o an her zamankinden daha zormuş, hatta bunun bir yük olduğunu bile düşünmüş.
"Yalnızlık onun kaderiydi."diyor Bay Yoongi.
Konuşmakta zorlansa da son bir şeyler daha da ekliyor. Daha sonra yalnızca kendi kendine fısıldadığını duyuyoruz.
Göz yaşları sesini duymamıza engel olmuyor.
Bu senin kaderindi, Samuel.
Dostunu da kaybettin,
Ve tamamen yalnız kaldın.
Hüznün bile güzeldi fakat,
Mavi gözlerine ağlamak hiç yakışmadı.
