Έπρεπε μόνο να πω την αλήθεια.

|•1•|

Είχα μάθει στην ζωή μου να μην λέω ψέματα . Όσο και αν θέλω το καλό κάποιου ,όσο και αν φοβάμαι να εκφράσω την αλήθεια. Είναι όμως η απόκρυψη της αλήθειας μορφή ψέματος; Μάλλον θα είναι . Γιατί μου γύρισε μπούμερανγκ, όπως κι όλες οι κακές πράξεις που έχω κάνει. Έχω μάθει όμως να μην το βάζω κάτω. Αλλά τώρα; Τώρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από ότι θα μπορούσαν να είναι.

Θεσσαλονίκη 2018- Στέλλα
Ψάχνω παντού να βρω που πάρκαρα το αμάξι μέσα σε αυτό το τεράστιο πάρκινγκ που πρώτη φορά είχα εντοπίσει στην προσπάθειά μου να παρκάρω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να προλάβω το ραντεβού που είχα για κάτι χαρτιά που χρειαζομουν για το ιατρείο μου. Φυσικά ακόμα και αυτό στραβά πήγε γιατί δεν είχα τα απαραίτητα δικαιολογητικά . Η ζωή μου από την μια αναποδια στην άλλη είναι τελευταία και αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω ποτέ να βγω από αυτή την άβυσσο στην οποία με έχουν ρίξει οι συνθήκες. Πόσο πιο κουραστική μπορεί να γίνει αυτή η μέρα; Ωραίος τρόπος να γιορτάσει κάποιος τα γενέθλια του. Από δουλειά σε δουλειά τρέχω από το πρωί. Θα μου πείτε βέβαια για μια γυναίκα 36 χρόνων τι περίμενα; Να κάθομαι να περνάω το χρόνο μου σε σπα και ξενοδοχεία; Θα το ήθελα, αλλά από την άλλη σκέφτομαι πόσο αγαπώ την δουλειά μου και στο ποσό έχω συνηθίσει αυτή την όχι και τόσο πληκτική μου ρουτίνα. Μπαίνω σπίτι και πετάω κάπου στο σαλόνι τις γόβες που με είχαν πεθάνει από το πρωί και ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου καθώς μου έρχεται η μυρωδιά του αγαπημένου μου φαγητού, κοτόπουλο αλά κρεμ. Αυτό το παιδί ξέρει τι κάνει καλύτερα από τον καθένα.
-Ωω επιτέλους θυμήθηκες να γυρίσεις σπίτι να δοκιμάσεις το ωραίο φαγητό που τόση ώρα σου ετοιμάζω!

-Συγγνωμη αγαπη αλλά ξέρεις πόσες δουλειές έχω τελευταία!

-Ναι και όταν λες τελευταία εννοείς τα τελευταία 16 χρόνια; Γιατί όσο ζω δεν σε έχω δει να ξεκουράζεσαι καθόλου ρε μαμά!

-εχεις δίκιο Χρήστο .Λοιπόν πεινάω σαν λύκος και τι καλύτερο από σπιτικό φαγακι από το παιδάκι μου;

- Κανονικά αυτό θα έπρεπε να το λέω εγώ για σένα αλλά τέλος πάντων ,γέλασε και μου θύμησε τον πατέρα του στην ηλικία του, χρόνια πολλά μαμά μου.

-Ευχαριστω ψυχή μου.

Μόλις είχα τελειώσει το φαγητό μου όταν άκουσα το κουδούνι να χτυπάει και είδα τον Χρήστο να σηκώνεται να ανοίξει.
-Να ζήσεις Στέλλα και χρόνια πολλά μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά...

Μπήκε η Μαρίνα,η καλύτερη μου φίλη από ..πάντα, με μια τεράστια τούρτα που είχε πάνω τα 36 κεράκια μου υποθέτω. Έκανα την ευχή μου και έσβησα τα κεράκια μου. Όμως ένα περίεργο συναίσθημα με κατέβαλλε..

"Χρόνια πολλά μωρό μου" ,μου ψιθύρισε, "κάνε μια ευχή"...
"Έκανα".."να μην με αφήσεις ποτέ" εκείνος με πήρε αγκαλιά και ξέχασα τα πάντα εκείνο το λεπτό. Θυμόμουν μόνο εκείνον..τα πράσινα μάτια που πέταγαν φλόγες κάθε φορά που με κοίταζαν..

-Ει Στέλλα! Στέλλα καλέ! Ξύπνα, πού ταξιδεύεις; Έλα να ανοίξεις το δώρο σου να μου πεις την γνώμη σου!!

Κλασσική Μαρίνα, ξέρει απόλυτα το στυλ μου και μου πήρε μια τέλεια χακί μπλούζα και ένα μαύρο παντελόνι σεταρισμέμα με μαύρες γόβες . Ευτυχώς όλα μου έκαναν.

-Εγω μαμά δεν σου αγόρασα κάτι,αλλά έψαχνα μια μέρα στην σοφίτα την παλιά μου κιθάρα και βρήκα αυτό. Πρέπει να έχει τεράστια συναισθηματική αξία για σένα έτσι; Είναι πολύ όμορφο

Κοίταξα το κολιέ που κρατούσε στο χέρι του, που κάποτε δεν έβγαινε ποτέ και για κανένα λόγο από τον λαιμό μου. Ήταν ένα άπειρο με χαραγμένο μια κάποτε σημαντική ημερομηνία για μενα, που ελπίζω να μην παρατήρησε ο Χρήστος. Όχι ότι θα ρωταγε, ήξερε ότι με πόναγε το παρελθόν και δεν ήθελα να το συζητάω. Δεν ήξερε σχεδόν τίποτα αν και κανονικά θα έπρεπε. Αλλά ακόμα δεν είμαι αρκετά δυνατή για να του μιλήσω. Και αυτός είναι ο λόγος που καμία μου σχέση από τότε δεν έχει κρατήσει. Δεν είμαι αρκετά δυνατή.