Reborn

12. Miquel

Miquel schoot omhoog toen hij half schuivende, half strompelende voetstappen zijn kant op hoorde komen. Hij had daar meteen spijt van, want zijn hoofd protesteerde enorm. Zwarte vlekken dansten voor zijn ogen en de bijkomende duizeligheid maakte het er niet bepaald beter op. Hij kreunde en liet zijn hoofd tegen zijn knieën aan rusten. Toen de vlekken grotendeels waren verdwenen, keek hij weer op. Zijn blik viel op de nog steeds fikkende auto en bleef hangen bij de open deur aan de bestuurderskant. Een angstig gevoel bekroop hem. Als Yacofish had weten te ontsnappen, was hij nog lang niet jarig. Miquel betwijfelde zelfs of hij dan ooit nog een verjaardag kon meemaken. Zijn ogen bespeurde de stoep af en vonden uiteindelijk die van Yacofish. Miquel wist niet dat een mens zo kwaadaardig kon kijken.

“Marianne, Marianne!” Miquel tikte op haar schouder, maar blijkbaar had zij ook al door gehad dat Yacofish (helaas) niet in de brandende auto het lootje had gelegd en op dit moment hun kant op kwam strompelen. Miquel kon zichzelf wel slaan. Hij had beter op moeten letten.

“We moeten hier weg zien te komen.” Miquel hing nu zowat boven haar, iets wat niet meteen de bedoeling was geweest. Toch bleef hij zo hangen en keek haar recht aan. Hij wist nu al dat het Marianne niet ging lukken om overeind te komen, dus zat er nog maar één ding op. 

“Ik ga je hier wegtrekken.” Oké, hij wist dat het niet hét perfecte ontsnappingsplan was, maar hij was nou eenmaal niet in staat om haar op te tillen. Zijn armen zaten onder zijn eigen bloed en hij was nog steeds niet helemaal in evenwicht. Met andere woorden; ze zouden bij de eerste beste oneffenheid omvallen. 

Miquel liet zich op handen en knieën vallen en kroop zo richting het hoofd van Marianne. Hij stak zijn armen onder die van haar door en vouwde die om haar borstkas. Hij deed erg zijn best om haar niet op gênante plekken aan te raken, maar toen hij haar omhoogtrok kwamen zijn onderarmen onder haar borsten terecht. Hij deed net alsof het doodnormaal was en begon haar weg te trekken. 

Ze waren net enkele meters onderweg, toen hun hele ontsnappingsplan al in de soep liep. Yacofish was blijkbaar in een betere conditie dan Miquel had gedacht, want hij was nog maar enkele stappen van hen verwijderd. Miquel begon zo hard als hij kon aan Marianne te trekken om maar sneller weg te komen, maar het was natuurlijk al te laat. Yacofish stond nu voor hen en keek hen breed grijnzend aan. Een stukje van zijn haar rookte nog en hij zat onder het bloed, maar dat leek hem niet te deren. Hij kon hen alleen maar als een gestoorde aankijken.

“Zo, dus jullie dachten te kunnen ontsnappen? Van haar snap ik het, maar van jou Miquel? Je moet zo onderhand toch wel beter weten?” De door hem oh zo gehate taal vloeide uit de mond van Yacofish. Miquel keek hem vies aan. Als antwoord op zijn blik liep Yacofish naar Marianne’s gebroken been toe en ging er hard op staan. Marianne gilde het uit.

“Kappen Yacofish!” Miquel wierp zich op de man en duwde hem naar achteren waardoor Marianne’s been weer vrij was. Hij ging op hem zitten en dwong hem zo tegen de grond. Yacofish lachte nog steeds. 

“Wat valt er te lachen, schoothond!” De grijns op het gezicht van de man werd alleen maar groter. ”Wat was je van plan met me te doen, jongen? Doden? Het is toch al te laat. Ze kunnen hier ieder moment zijn.” Miquel’s ogen werden groot van angst. Met ‘ze’ bedoelde hij de speciale eenheid die zijn vader had opgericht voor dit soort ongevallen. En die waren niet bepaald fraai. 

Miquel gaf Yacofish een flinke dreun voor zijn hoofd en keek snel om zich heen. Toen hij de donkerblauwe auto’s waarnam, slikte hij. Hij had dus niet gebluft. De auto’s kwamen met een noodgang op hun af gereden en leken nergens voor terug te deinen. Miquel sprong van Yacofish af en rende naar Marianne toe. Hij ging op zijn knieën naast haar zitten en keek haar moedeloos aan.

“Het,” Miquel slikte en een kleine traan rolde over zijn wang. “Het spijt me.” Na deze woorden stond hij op en veranderde zijn gezichtsuitdrukking in woede. Pure woede. De auto’s waren gearriveerd en enkele mannen stapte uit de auto, zwaar bewapend. Miquel wist één ding zeker. Hij ging zich niet zomaar overgeven.