Dare Changed Our Lives (DISCONTINUED FOR THE MEAN TIME)

Chapter 17.3 Childish

*Last part of the flashback*

Mikayla's POV

"Mika! Are you alright?! Are your bones broken?! Answer me!!"

"Paano ako makakasagot sayo kung sunod sunod yang tanong mo!! Saglit lang ok?" tumayo ako at tumingin sa kanya.

"Ngayon tanongin mo ako kung ok lang ako."

"Are you ok?" bumuntong hininga muna ako bago sunagot.

"SA TINGIN MO BA OK LANG AKO!?! BOBO KA BA?! MADUMI NA NGA YUNG UNIFORM KO TAPOS NATAPILOK PA AKO!!! ANO SA TINGIN MO OK LANG AKO!?!! SUMAGOT KA!!!" sigaw ko sa kanya.

Parang hindi nag iisip itong mokong na 'to. Madumi ang uniform at napatilok,sa tingin niyo ba ok lang yun? Di hindi! Pero sa tingin ko para sa kanya ayos lang iyon eh. Bwisit!

"Yup. You're completely fine." at ngumiti siya sa akin.

"ANO BANG PINAGSASABI MO HA?! NALOLOKO KA NA BA?!!!"

"You're fine 'cause you're still the same and other than that the mud suits you the best." at tinalikudan na ako na hila hila yung mga babae niya.

"HOY!!! SAMAHAN MO AKO!! MAGPAPALIT AKO NG DAMIT!!! WAG MO AKONG IWAN!!! SINASABI KO SAYO HINDI NA KITA SASAMAHAN KAHIT SAAN KA MAN PUMUNTA!! BAHALA KA SA BUHAY MO!!!!!"

Bwisit na lalaki yun. Tinawanan lang ako habang sumisigaw ako. Hindi manlang naawa sa akin.

Tatalikod na sana ako kaso biglang may sumulpot na lalake sa likod ko kaya napasigaw ako ng wala sa oras at doon ko rin nakita na humarap si Sehun at nag aalalang tumingin sa akin.

"WAAAHHHH!!!" sigaw ko.

"HAHAHAHA!!!!" tawa naman nitong kabute.

"Mikayla!!! What happened!?" tumakbo siya papunta sa akin at hinawakan ang kamay ko.

"WAAAHHH!!!! SSIBAL!!!! DIE JONG IN!!! DIE!!!!" lalapitan ko na sana si Jong In ng bigla akong yakapin ni Sehun.

"Yah,Mika it's ok. Don't be angry anymore. *tumingin kay Jongin* You. What do you think you're doing?!" sabi ni Sehun habang hinihimas ang likod ko.

Anong tingin ng lalaking 'to sa akin aso?

Tinulak ko siya ng bahagya at humarap kay Jongin. Piningot ko ang tenga ni Jongin sabay sabing,"Hindi ka pwedeng maging kabute!!! SI LYNDON LANG ANG PWEDE!!!!" sigaw ko sa tenga niya at binitawan na siya.

"Aww~" daing ni Jongin.

"L-lyndon?" narinig kong bulong ni Sharlene.

Nung tumingin ako sa kanya nakita ko na naiiyak siya kaya lumapit ako sa kanya at hinawakan ang kamay niya.

"Ok ka lang?" tanong ko sa kanya.

"Oo ok lang ako. Thank you na lang sa pag aalala." sabi niya sa akin habang nakangiti.

Ngumiti rin ako sa kanya. Alam niyo napakamisteryoso ni Sharlene. Kahit na ang tagal na namaing magkasama hindi ko maintindihan ang ugali niya. Noong una,nung bago pa lang kami pumasok sa school nung 1st year kami napakaingay,makulit,masiyahin,baliw pati laging nakangiti pero ngayon hindi na. Nangyari din yan nung nagkitakita kami sa mall bago mahpasukan ulit tapos ayun ganon nanaman ang ugali niya. Namimiss ko na yun pero feeling ko hindi si Sharlene yung nakakasama namin pag nababaliw siya,feeling ko impostor kasi makadikit kay Eleanor wagas! As in wagas talaga!!! Tapos lagi siyang tumuro ng mga bagay bagay tapos ipapabili niya at itong si Eleanor naman binibili. *sigh* Pakiramdam ko rin may masama siyang binabalak.

Tumingin ako kay Sharlene na ngayon ay hawak hawak yung cellphone niya. Habang tumatagal nag iiba yung ekspresyon ng mukha niya. Kanina nakangiti ngayon naman natatakot na. Ang weird.