~Bo tylko ty potrafisz wstrzymać mój oddech~
________
Pierwsza część (skończona)
Druga część na moim profilu pod tytułem „Breathe Out".
Autorka nie pozwala na udostępnianie, kopiowanie, czy przywłaszczanie kolaży jej autorstwa bez wyraźnej zgody!
!P...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Scarlett's POV
Ścisnęłam w zimnej dłoni mocniej metalowy klucz, czując, jak gula w moim gardle rośnie z każdym głębszym oddechem. Nie mogąc pohamować rosnącego zdenerwowania, jednym chaotycznym ruchem pchnęłam drewnianą powłokę, powodując tym samym trzeszczenie i niezadowolony grymas na mojej twarzy. Z szybko bijącym sercem zaczęłam skradać się na palcach do swojego pokoju, starając się nie wydać chociażby jednego zdradzieckiego dźwięku, który mógłby być tym ostatnim w moim życiu. No, ale cóż. Szczęścia nigdy nie miałam, a liczne problemy były moją codziennością.
-Scarlett Elizabeth Johnson!
Zacisnęłam powieki, powoli odwracając się w stronę białych schodów, skąd dobiegł donośny huk. Dosłownie czułam, jak stalowy wzrok kobiety wypala dziurę w moim czole, planując zapewne miliony możliwych szlabanów, błagając wyższą siłę, by unicestwiła mnie z tej planety w trybie natychmiastowym albo chociażby teleportowała na inny kontynent. Nie mając wielu opcji, uchyliłam delikatnie powieki, pozwalając tym samym, żeby oślepiło mnie rażące światło żarówki w holu, wywołując nagłe zawroty głowy.
Zmrużyłam oczy, by móc zobaczyć schodzącą po schodach smukłą, kobiecą sylwetkę. Głuchy stukot szpilek odbijał się o każdy stopień, zwiastując nadchodzący teatrzyk, a dokładniej tragedię, w której miałam odegrać główną rolę. W snopie światła po dłuższej chwili pojawiła się złotowłosa postać, której szaro-niebieskie oczy ciskały we mnie piorunami, a zacięta mina nie wróżyła niczego dobrego. Moja rodzicielka stanęła kilka metrów ode mnie, zaciskając ładnie wykrojone usta w cienką linie oraz zakładając ręce na piersiach w bojowej postawie. Wbiłam paznokcie w wewnętrzną stronę dłoni, chcąc uciszyć natarczywy głosik w mojej głowie, nakazujący mi, jak najszybsze ulotnienie się, a następnie zakopanie pod kołdrą i nie pokazywanie reszcie tej populacji.
-Mamo, o c-o chodzi?- wyjąkałam żałośnie, wiedząc, że każda moja próba usprawiedliwienia się, była na marne. Kiedy chciałam jeszcze coś dodać, Isabella Johnson uciszała mnie swoim świdrującym spojrzeniem, a jej delikatna twarz przybrała na ostrości. Cudownie wręcz.
-Scarlett, oczekuję prawdy. Czas zachowywać się doroślej.- jej stanowczy oraz lodowaty ton przeciął powietrze niczym brzytwa, a ja już doskonale wiedziałam, że to wszystko nie obejdzie się bez konsekwencji, choć gdzieś w głębi duszy na to liczyłam.
-Mamo, ale to nie tak jak myślisz.- odparłam szybko, przybijając sobie mentalną piątkę w czoło za jakże wysoką inteligencje. Biorąc kilka uspokajających oddechów, przybrałam na twarz, jak najbardziej przekonującą minę, starając się ułożyć w głowie sensowną odpowiedź.- To było przypadkiem. Ja naprawdę nie chciałam...
-Wdałaś się w bójkę!- wydarła się na mnie, przez co zaskoczona podskoczyłam, zaciskając za mocno zęby na wardze, którą się bawiłam. Metaliczna ciecz znalazła się na moim języku, a gorzki posmak opanował wszystkie kubki smakowe. Jednak w tym momencie nie było to istotne, gdyż kobieta przede mną ściągnęła gniewnie swoje idealne brwi, a siła z jaką zaczęła wpatrywać się w moją osobę, wcisnęła mnie w ziemię. Do tego te cztery słowa wypowiedziane na głos przez moją rodzicielkę brzmiały jeszcze gorzej, niż wtedy, gdy próbowałam ułożyć sobie jakąś przemowę.-Naprawdę znosiłam twoje inne zachowania, ale to przekracza wszelkie granice.
