My Heartless Husband (On Going)

Kabanata 20

I've learned that life is too short.. So live with a purpose and make every second worth it. Lahat naman tayo nagkakamali.. May kanya kanya'ng katangahan sa buhay.. But then we need to make a mistake for us to learned.

Si Khalid... He's the kind of person who doesn't talk too much about his life and has the most saddest memories that you never imagined he could have. Marami na sya'ng nagawa'ng masama and that's because he is not 'perfect'. It easy for me to say that I'm giving up on him... I want to give up but everytime I look on his face and there's a sadness on his eyes... It feels like I can't do that.

"Where are we going?" Tanong ko kay Khalid na nangunguna sa paglalakad.

Nandito kami ngayon sa Ospital kung saan naka-confine si Papa. Tatlo'ng araw na ang lumipas pero hindi pa rin sya gumigising pero ayon naman kay Doc anuma'ng oras mula ngayon ay magkakamalay na sya.

"Just follow me." Sagot nya.

Nangunot ang noo ko. Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Nakasunod lang ako sa kanya hanggang sa tumigil kami sa isa'ng pinto.

"So, ano'ng meron dito?" Tanong ko habang nakatingin sa pinto.

"Ba't di mo buksan para malaman mo?" Pilosopo'ng sagot nya at agad ko naman sya'ng binalingan ng masama'ng tingin.

'Pilosopo 'to! Baka nakakalimutan nya'ng hindi pa kami okay?'

"I mean... J-Just open the door!" Medyo iritable'ng sabi nya.

'Ano ba'ng problema ng isa'ng 'to?'

Hindi ko na lang sya pinansin at pinihit na ang doorknob. Pagkabukas ko ng pinto ay agad ko'ng iginala ang tingin ko. Wala ito'ng ipinagkaiba sa silid ni Papa na puro puti lang ang makikita. Pumasok na ko sa loob at tumambad saken ang isa'ng pamilyar na pamilyar na tao. Nakasandal ang ulo nya sa headboard ng kama at nakatingin sa hawak nya'ng cellphone.

(O___O)

"Ace?" Tawag pansin ko sa kanya. Mabilis naman nya ako'ng nilingon at ngumiti pagkakita saken.

"Kreisha!" Masaya'ng bati nya. Umalis sya mula sa pagkakasandal at umupo sa kama'ng hinihigaan nya. "Halika ka.." Aniya at ipinagpag ang gilid ng kama. Sinenyasan nya ako'ng maupo doon.

Bago ako lumapit sa kanya ay nilingon ko muna si Khalid na nasa likod ko pero nagulat ako ng wala ako'ng nakita'ng Khalid doon. Tumingin tingin ako sa paligid pero wala.

'Nasan yun?'

"May hinahanap ka?"Tanong ni Ace. Bumaling ako sa kanya at umiling.

"Wala.." Sagot ko at lumapit na sa kanya."H-Hindi ko alam na nasa iisa'ng Ospital lang pala kayo ni Papa eh di sana napuntahan agad kita." Nanghihinayang na sabi ko at humarap sa kanya. "Kamusta ka na? Okay ka na ba? May masakit pa ba sayo?" Sunod-sunod na tanong ko.

"Okay lang ako.. I'm physically and emotionally okay.. There's no need to be worry." Nakangiti'ng aniya. "Ang Papa mo kamusta na? Masaya ako'ng malaman na naoperahan na sya..." Malungkot ako'ng tumingin sa kanya. Why he is being like this? Why he is acting like nothing happened to him? Kung pakisamahan nya ako parang wala lang nangyare.. Samantalang ako puno'ng puno na ng guilt sa puso. "Iyon ang matagal mo ng pangarap diba? Gusto ko nga sya'ng bisitahin kaso ayaw naman ako'ng payagan ng mga nurse dito--"

"I'm sorry on what happened last time." Putol ko sa kanya. Natigilan sya at nag-iwas ng tingin. Tila nakuha agad ang ibig ko'ng sabihin.

"Forget it... It's okay." Baling nya saken at ngumiti ulit. Ako naman ay kumunot ang noo.