Save me [On - Going]

II : Tired

"Bakit ngayon ka lang?" Tila nabuhusan ako ng malamig na tubing ng makita ko si mama sa pintuan na galit na galit.

"T-traffic po kasi sa---" nanlalaki ang matang sinabunutan niya ako.

"MAG DADAHILAN KA PA? ANG SABIHIN MO TUMATALANDI KA LANG SA ESKWELAHAN! LETCHE KA TALAGANG BATA KA! DAPAT HINDI NA KITA BINUHAY! DAPAT HINAYAAN NALANG KITANG MAMATAY NOON! PESTE! INUTIL! MALANDI! MANANG MANA KA SA--"

"ELLENA? ANO SA TINGIN MO ANG GINAGAWA MO?" agad na inawat ni Tito Wilfred si mama. Walang tigil sa pagtulo ang luha ko habang nagtatago sa likod ni Tito.

"Wag na wag kang mangingialam dito, Wilfred! Anak ko yan at gagawin ko sa kanya lahat ng gusto kong gawin! Hoy, punyeta ka halika dito! Hindi pa ko tapos saying inutil ka!" Pilit akong inaabot ni mama at pilit din naman akong nilalayo ni Tito kay mama.

"Francine, umalis ka muna. Bilis! Tumakbo ka na!" Agad ko naman sununod si Tito at lumabas.

"HOY! SAN KA PUPUNTA? POKPOK KA TALAGANG BATA KA! WAG NA WAG KANG MAKABALIK BALIK DITO! MALANDE! MANANG MANA KA SA ---" agad kong tinakpan ang tenga ko para hindi ito marinig.

Alam ko namang ayaw sakin ni mama pero bakit sinasabi niya na hindi niya ko anak? Ang sakit. Sa sarili ko pang nanay naririnig ang mga salitang yon.

"Octavia?" Agad akong napahinto sa pag lalakad at tumigil sa pag iyak.

"A-ano ho iyon?" Agad akong humarap. "P-primo?" Nanlalabo na ang mata ko sa luhang humaharang dito.

Binitawan niya ang bag niya sa gilid at  nag aalalang lumapit sakin. "Octavia? Anong nangyari sayo?" Bigla akong napahagulgol at niyakap niya naman ako.

"Halika muna sa bahay." Wala na akong nagawa kundi sumama.

-

"Primo?" Pabaling baling ang tingin samin ng mommy niya at sa akin.

"Good evening po" tumungo ako saglit at nanghihinang ngumiti dito.

Isang ngiti ang humagod sa labi nito at binati din ako.

"Good evening din, hija. Come in, come in"

-

"WHAT KIND OF MOTHER SHE IS?" galit na galit si Tita Marie pagkatapos kong ikawento ang ginawa sakin ni mama.

"Tita calm down please. Sabay na naman po ako don't worry." Ngumiti ako sa kanya at hinawakan ang kamay niya.

"Ang daming nanay na halos magpakamat na kaka hanap at kakamahal sa anak nila tapos siya? Oh god I can't believe it! I should tell this to Niña!" umalis ito dala dala ang telepono.

"Octavia.." agad akong napalingon kay Primo. If its not because of him ay malamang na nagugutom at wala akong mapupuntahan.

"Primo... Salamat"

"I told you Octavia, just call me and let me save you."

I sighed "I can't escape, Primo. I don't think you can save me. But, okay let's give it a try."

He stared at me. "Primo.. Please, please save me" and my tears started to fall.