Πάθος Μωρό Μου!!

Τα ματια σου!!

~« Η αγάπη είναι μία προσωρινή τρέλα. Εκρήγνυται όπως το ηφαίστειο και μετά καταλαγιάζει. Και όταν καταλαγιάσει πρέπει να πάρεις μία απόφαση. Πρέπει να σκεφτείς αν οι ρίζες σας έχουν γίνει τόσο δεμένες που είναι ασύλληπτο πως κάποτε ζούσατε χώρια. Γιατί αυτό είναι αγάπη. Η αγάπη δεν είναι παγερή, δεν είναι ο ενθουσιασμός, δεν είναι οι υποσχέσεις για αιώνιο πάθος. Είναι απλά η «αγάπη» που κάθε ένας από εμάς μπορούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι την έχουμε. 
Η αγάπη από μόνης της είναι αυτό που μένει όταν ο έρωτας έχει περάσει, και αυτό είναι μία τέχνη και ένα τυχαίο γεγονός. Η μητέρα σου και εγώ το είχαμε, είχαμε ρίζες που μεγάλωναν από κάτω μας, και όταν όλα τα φύλλα έπεσαν από τα κλαδιά μας, ανακαλύψαμε ότι ήμασταν ένα δέντρο και όχι δύο.» ~

Οι σκέψεις του τον έπιασαν να περπατάει πάνω από μια ωρα και η μια έγιναν δύο και ύστερα οι ώρες έγιναν ατελείωτες με εκείνον να βρίσκεται χαμένος στο δικο του κενό , στο βρεγμένο πεζοδρομιο δίχως μια ασφάλεια για να μην αρρωστήσει ,ο κοσμος έτρεχε ποτε εδω και ποτε εκεί ,άφησε το κορμί του να αγγίξει μια ψηλή κολώνα όπου ήταν το μοναδικό φως που φώτιζε τα σοκάκια της πόλης ,έκλεισε τα ματια του αφήνοντας το νερό της βροχής να τον ξεπλύνει,από τις αμαρτίες του ; απ'τις τύψεις που την άφησε μόνη μαζί του και ακόμα δε μπορούσε να την βρει για να την πάρει μακριά ...της το είχε υποσχεθεί πως μπορούσε να το πάρει πίσω ;

Ακόμα θυμόταν την πρόταση του να φύγει απ'το Λονδίνο για να συνεχίσει την λαμπρή του καριέρα στο Παρίσι...μα που μπορούσε να πάει χωρίς εκεινη ; μια γυναίκα μόνη και αβοήθητη με μια υπόσχεση ...

<<ισως με ξέχασες >> ψιθυρισε ακουμπώντας καλύτερα το κεφάλι του πισω στην κολώνα ,τα μαλλιά του έπεφταν ίσια στο μέτωπο του ,ηθελε να κλάψει δυνατά μεσα στη βροχή, κανένας δε θα μπορούσε να ξεχωρίσει τα αληθινά του δάκρυα ,πονουσε τόσο η νοσταλγία και ο πόνος που τραβούσε το κορμί του ...