Simula palang noong una, lagi nalang akong umaasa. Lagi nalang nasasaktan, dahil sa lecheng asa na yan. Hindi ko na mabilang kung ilang beses nako umasa nang hindi nasasaktan. Hindi ko na din mabilang ang mga beses na nasaktan ako nang umaasa.
Ngunit ngayon. Sa kanya. Umasa ako. At naniwala ulit ako na hindi na ako masasaktan. At totoo. Naging totoo. Umasa ako at natupad ang pangarap ko.....na magustuhan din ako ng gusto ko. Ang saya. Ang saya saya. At sana, sana magtagal. Sana magtagal ang pagkakagusto namin sa isa't isa.
Ngunit minsan, naisip ko. Paano....paano kung hindi sya agad umamin? Edi sana hindi ako magiging masaya ng ganito. Pero ipinasawalang bahala ko nalang iyon, dahil ang importante ay yung ngayon.
At dito na nagtatapos. Ang aking maikling pagsasabi ng damdamin. Paalam, hanggang sa muli.
