Nagising ako sa malalakas na tapik sa pisngi ko.
"'Nak, bumangon ka na dyan. Anong oras na." rinig kong sabi ni Mommy sa akin.
Hindi ko minulat ang mga mata ko at sinubukang matulog ulit. Hindi ko alam pero antok na antok ako.
Naramdaman ko nalang na may pumalo ng malakas sa binti ko kaya agad akong napabangon.
"What's that?" inis na sabi ko.
I want to sleep. Tss.
"Wake up. Aba! This is your wedding day. Ang tagal mong inantay 'to and yet malalate ka pa?! Get up. Get up." inis na sabi ni Mommy.
Agad naman akong napatingin sa kanya. Wedding day? Now? With Laila? Shiiitttt. Bakit ko ba nakalimutan?
I kissed Mom sa cheeks at agad-agad na nagtungo ng banyo. What the fuck. Mukhang napadami nga ata ang inom namin kagabi at ganito ako kabangag. Lagot ako nito kay Laila. Patay!
"Your clothes are here. Nakahanda nalang dito. Bilisan mo na dyan. It's already past 4 pm na. Kailangan nating makarating ng sea side by 5 pm. Kailangan mong mauna roon." sigaw ni Mommy sa akin at narinig ko na ang pagkalabog ng pintuan.
Wedding by the bay ang theme ng wedding namin. Laila personally chose our wedding theme. Iyon daw ang dream nya so I want to give her dream wedding. Sunset din ang setting namin since we wanted to watch the sunset symbolizes our new life as husband and wife. After all what happenned, we deserve better. Laila deserves the best.
Dali dali lang ang pagligo ko since I want to be the one first sa venue. Nakakahiya naman kung ang bride ko pa ang mauuna. And I want to check the place kung maayos ba ang lahat at kung may kulang pa. This is the day I dreamnt of at ayokong may kahit kaunting kulang manlang. I wanted this so badly and here it is, nangyayari na.
Pagkatapos ko maligo ay sinuot ko na ang suit na gagamitin ko. Laila chose this for me and tadah, this suits me well. I trust her taste talaga sa lahat. Kahit na iilang bwan ko palang sya nakakasama ay madali nyang nalaman at napag-aralan kung ano ang mga gusto ko at mga babagay sa akin.
Kahit na maiksing panahon lang kami nagkakilala ay masasabi kong si Laila na ang the one for me. Love is not about the time. It's not about time kung gaano mo naspent ang oras na kasama sya as long alam mo sa sarili mo na sya na talaga ang gusto mong makasama sa buhay.
They said na, "Ay madali lang 'yan maghiwalay since madali lang din sila nagkakilala" no, that's not true. Nasa tao at nasa pag-iibigan parin 'yan kung paano maglalast ang relationship nila. Hindi nababase sa kung gaano mo katagal o kabilis na nakilala ang isang tao para masabi kung gaano din kayo magtatagal. You just need to maintain the love and trust you have to that person. Maraming nagkakamali, yes. But it doesn't mean na ang pagmamahal na nila ang mali, the situation, the timing, the person involved maybe ang mali but love is always right all the time.
And Laila is the one for me. I want to keep her forever with me. I thought noong bumalik si Kate ay sya parin para sa akin, na mahal ko parin sya, pero no. Nakulong lang pala ako sa ideyang mahal ko parin sya kahit na ang pagmamahal na meron na ako ay na kay Laila na. We sometimes set our mind na, "ito ang gusto ko, sya parin ang gusto ko", because that is what we want to believe but something is missing. Hindi na natin napapakinggan kung ano ang tunay na nararamdaman natin. Kaya noong marealized ko na si Laila ang mahal ko akala ko its too late. Pero buti nalang ay napagbigyan pa ako ng chance na masabi at maiparamdam sa kanya kung gaano ko sya kamahal. Na ang pagnanasang naramdaman ko noong una ay hindi ko namalayang naging pagmamahal na pala.
Nang matapos akong magbihis ay pumasok na ang stylist ko, si Joey.
"Dati ay magkakwentuhan lang kami ni Laila and now ay magpapakasal na kayo. Waahhh. Is this a dream?" kinililig na sabi nya.
