LAVİNYA ❄

BÖLÜM - 10

Bana doğru bir adım attı. Sol kolunu belime dolayarak beni kendisine çekti. Onu öpmek istiyordum, tam burada. Burnunu boynuma sürterek belimdeki elini daha da aşağıya indirdi. "Nefes al." dedi gülerek. Nefes almayı unuttuğumu o an farkettim. Derin bir nefes alınca ciğerlerimin yanmasına aldırmadan yüzüne baktım. Ilık dudakları dudaklarımla buluştuğunda bir an tereddüt etsem de onu öpmeye başladım.

36 SAAT ÖNCE

'Kadın tenine yakışan en güzel şey aşktır. Bunu şarapla tatlandırmaya var mısın?'

Mesajı okumamla ağzım 'o' şeklini aldı. Hiç beklenmedik mesajlara alışkındım ama daha iki gün önce tanıştığım birinin çıkma teklifi etmesine alışkın değildim. Şaşkınlığım yerini gülümsemeye bırakırken telefonu yatağa attım. Koşarak dolabıma yöneldim ve içindeki elbiseleri üzerimde tutmaya başladım. Tam kendimi kıyafetlerime kaptırmışken telefonum çalmaya başladı. Elimdeki kıyafetlerle yatağıma gidip telefonuma baktım. Arayanı görünce kıyafetleri unutup onları yere düşürerek telefonu açtım.

"Efendim" dedim şaşkınlığım ve sevincimin karışık olduğu ses tonuyla. Telefonun diğer ucundan kahkahasını duyunca kendime bir küfür savurdum. Sevincimi çok belli etmemeliydim ama artık çok geçti.

"Ses tonuna bakılırsa teklifi kabul ettiğini düşünüyorum. Yarın akşam 9'da hazır ol. Adresi mesaj at. Gelip seni alırım."

Konuşmanın sonlandığını belirten sesi duyduğumda derin bir nefes verdim. Hemen ona adresi mesaj attım. Bu çocuk nasıl da heyecanlandırıyordu beni. Halbuki yeni bir aşka hazır bile değildim. Bir anda karşıma çıkıp numaramı almıştı. Kendimi sevinçten dans ederken buldum. Şimdi doyasıya dans edebilirdim ama yarın akşam kesinlikle ağır kanlı olmalıydım.

Heyecandan yere düşürdüğüm elbiseleri alarak yatağa koydum. Giyecek bir şey bulmak amacıyla önce yatağımdaki elbiselere sonra dolabıma göz gezdirdim. Nereye gideceğimizi bilmiyordum ama muhtemelen lüks bir yerdi. Dolabım tıka basa dolu olmasına rağmen giyecek bir şey bulamayınca, son zamanlarda aldığım kilolar yüzünden beğendiğim elbiseler de olmamıştı, aklıma Aslı'nın dolabı geldi. Güzel bir elbise bulabilmek umuduyla odamdan fırlayıp onun odasına gittim.

Ne zamandır girmiyordum bu odaya. Odasındaki Aslı kokusu yerine Alaz'ın kokusunu bırakmıştı sanki. Bunu beklemediğimden gözlerim dolmaya başladı. Elim istemeden boynuma gittiğinde gözümden bir damla yaş düştü. Burnumu çekip toparlandım çünkü kazanmam gereken bir savaş vardı. Ve en iyi yol şarapçı çocuk gibi gözüküyordu.

Hızla odasından çıktım. Onun Alaz kokulu kıyafetlerine ihtiyacım yoktu. Alışverişe çıksam mı diye düşünürken aklıma annemin elbiseleri geldi. Onda mutlaka kendime göre bir şeyler bulabilirdim. Bunu söyleyeceğim hiç aklıma gelmezdi ama annem iyiki gelmişti. Kendimi onun odasına attığımda bir yandan telefonla konuşuyor, diğer yandan da bavulundaki eşyalarını dolaba yerleştiriyordu. Beni kapıda görünce telefondaki kişiye benim yanıma geldiğini ve onu bir süre iş hakkında rahatsız etmemesini söyleyip telefonu kapattı.

"Söyle bakalım hayırsız. Ne istiyorsun?" diye sordu gülerek. Kadın beni çözmüş ya. Ona yavru köpek bakışlarımdan atıp "Yarın akşam yemeğine gideceğim. Ama giyecek bir şeyim yok." deyip dudağımı büzdüğümde annem tek kaşını kaldırmış bana bakıyordu. "Dolabım emrine amadedir. Ama önce bana bu şanslı çocuğu anlatmalısın."

"Anlatacak bir şey yok anne. Ben de tanımıyorum bu yüzden yemeğe çıkacağız. Birbirimizi tanımak için." derken son cümleyi vurgulu söylemiştim. Bir an önce giyebileceğim bir kıyafet bulup bu sıkıntıdan kurtulmak istiyordum.

"Tanımadığın biriyle akşam yemeği ha? Hiç fena değil." diyerek kendine has özgüven dolu kahkasını attı. Fazla soru sormadığı için derin bir oh çekerken annem çoktan dolabına astığı elbiselerini önüme dizmeye başlamıştı bile. Bir saat süren elbise araştırmasından sonra siyah, sırt dekolteli, kolları dirseğe kadar dantelli olan bir elbiseyi seçtim.