AYNI KIYIDAN BAKALIM [ TAMAMLANDI ]

4

Multi: İdil'in çocukluğu

Eskiden herkes kadar sıradan bir aileye mensuptum. Daima çalışan ama ailesini boşlamaktan kaçınan bir babaya, kardeşlerinin üzerine titreyerek büyümüş bir ablaya, tek derdi sokaktaki oyun arkadaşlarıyla ertesi gün ne yapacağını düşünen bir erkek kardeşe ve... Akşam ne yemek yapacağını merakla beklediğim bir anneye sahiptim.

Evet, annem varken işler daha normal işliyor gibiydi. Bizi terk ettiğinde dokuz yaşındaydım. Olayların bilincinde olmanın kıyısından dahi geçemediğim o yaşlarda; annem, ailemizi bırakıp gitmeyi tercih etmişti.

Okuldan döndüğüm sıradan bir gündü. Eve geldiğimde ertesi hafta düzenlenecek kermes için ne yapıp yapamayacağını annem ile tartışıyordum. Annem özünde iyi bir kadındı. En azından yanımızda olduğu süre boyunca iyi bir anne olmaya çalışırdı. Bu da bir şey sayılırdı, tabii bizim için.

O günün diğer günlerden farklı biteceğini hiç ama hiç tahmin etmemiştim. Akşam yemeğini yedikten sonra babamın mesaiye kaldığını öğrenmiştik. İmge ve ben bu durumu fazla dert etmezken; annem bıkmış bir edayla onu arayıp, kavga etmeyi seçmişti.

Babam kendi muayenesini açmadan önce çalıştığı hastanede sık sık mesaiye kalırdı. Bazen gece on ikide, ki biz o saatte çoktan uyumuş olurduk, bazen de ertesi sabah eve gelirdi. Onu çok sık göremezdik. İşleri nedeniyle pek sıkı fıkı da sayılmazdık.

Ne vardı ki biz sorun etmezken; annem içinde tutup biriktirmeyi tercih etmişti.

Kavgaları o kadar şiddetliydi ki; aynı evin içerisinde olsalardı birbirlerine bir şey atabileceklerinden hatta saldırabileceklerinden adım kadar emindim. Çünkü babam bazı zamanlarda sahiden sert bir adam olabiliyordu. Annem ise... Alttan alabilecek bir kadın değildi.

Normal kavgalarından üç kat daha uzun sürmesi, beni o yaşımda bile içten içe tedirgin etmişti. Ben korkuyla ağlayıp İmge'ye sığınırken, İlker oyuncaklarıyla ilgilenmekle meşguldü. En sonunda annemden yükselen 'bıktım artık' cümlesi bıkkınlıktan çok bir yardım çağrısıydı.

Biz ne olduğunu kavrama şansı kazanamadan büyük bir patırtı koptu ve annemin kendini odaya kilitlediğini duyduk. İmge beni sakinleştirmeye çalışırken aslında onun da en az benim kadar korktuğunu görebiliyordum. Gözleri kızarmıştı ve sessizce aynı şeyi söyleyip duruyordu.

Yarın her şey daha iyi olacak.

Fakat olmadı.

Annem o gün odasından çıktığındaelindeki valizle kapıdan gitti. Bir daha geri dönmemek üzere...