Gece |texting

Bölüm 1

Müziğin sesini biraz daha açıp dünyanın gereksiz seslerine kulağımı tıkamaya çalışıyordum. Bir nefes daha alıp denizin kokusunu içime çektim. Saat epey geç olmuştu ama beni uyaracak kimsem olmadığından çok da umurumda değildi. O kadar gereksiz ve dar düşünceli insanla doluydu ki çevrem, onların arasında boğulacağımdan korkuyordum. Elimdeki kupaya çaresizce bakıyordum. Kahvemden bir yudum daha alıp bir kaç damla gözyaşı uğurladım gözlerimden. Çok yalnız ve çaresiz hissediyordum. Gideceğim,sığınacağım ne bir dostum ne bir sevdiğim ne de bir ailem vardı. Hıçkırıklarım hızlanırken telefonumun bildirim sesiyle irkildim. Gözlerimi ekrana çevirdim hızla. Grup bildirimleri kapalıydı. Mesaj atabilecek kimsem de yoktu operatörler dışında. İçimden yüzlerce duayı aynı anda operatör olmasın diye sıralıyordum. VE DEĞİLDİ.

Ağlamaktan şişmiş gözlerimle zar zor okumuş ve boş boş bakmıştım gizli numaradan gelen bu mesajlara.

Anonim : Sana ağlamak yakışmıyor Gece.

Gece: Ağladığımı nerden biliyorsun?

Anonim: Sen düşsen benim canım yanıyor Gece. Nasıl bilmem?

Gece:Beni izliyorsun o zaman.

Anonşm: Boşver şimdi bunları. Ne oldu anlat bakalım.

Gece :Tanımadığım birine neden bir şeyler anlatayım?

Anonim: Çünkü anlatmak rahatlatır. Neler olduğunu az çok tahmin edebiliyorum. Baban değil mi?

Gece:Sen bunu nerden biliyorsun?

Anonim:Boşver Gece. Kalk şimdi arkadaki kafeye git. Bir kahve iç kendine gelirsin, hep öyle yaparsın zaten.

Gece:Kimsin?

Anonim :Bunu şimdi mi soruyorsun ejdkmrldkd

Gece :Aslında hâlâ umrumda değil hatta neden engellemediğimi ben de bilmiyorum ama dediğini zaten yapacaktım.

Anonim : Kendine gelince haber ver tamam mı? Ben hep burada olacağım.

Gece: Neden bilmiyorum, kimsin ve bunu neden yapıyorsun onu da bilmiyorum ama teşekkür ederim.

Anonim: Sen düzel de gerisi önemli değil.

Mesajlar kısmından çıkıp telefonumu cebime koydum. Ayağa kalkıp üzerimi düzelttim ve kafeye doğru yürümeye başladım. Serin hava yüzüme çarpıyor ve bana çok iyi hissettiriyordu. O yüzden terasa çıkmaya karar verdim ve kafeye girip en üst kata çıktım. İçerisi hafif loş ışıklarla çevrilmiş, hoş bir havası vardı. En köşede muhtemelen kimsenin fark etmeyeceği bir masaya oturup bir kahve istedim. Acı kahve beni hep kendime getirirdi. Boş ve yorgun gözlerle etrafı izlerken yaşadıklarımın ağırlığı altında ezildiğimi hissediyordum. Bunca şeye nasıl dayanabilirdim ki? Artık alışsam da hâlâ acılarımı hissediyordum. Belki ilk günkü gibi değil ama hâlâ acıtıyorlar. Garson elinde büyük bir kupayla getirdiği kahveyi önüme koydu. "Afiyet olsun" derken gülümsüyordu. Ben de gülümseyerek karşılık vermek istemiştim ama yapamadım. Sadece kısık sesle "Teşekkür ederim." dedim ve önüme döndüm. Kahvemden bir yudum alıp etrafı izlemeye koyuldum tekrardan. Yavaş bir sesle müzik başlamıştı. Burada canlı müzik yapıldığını biliyordum ama şu an çok önemli bir ayrıntı değildi. Uzun boylu, kumral bir çocuk mikrofonu elinde tutuyor ve şarkıyı söylüyordu.
Sonunda hep canın yanar
Beklediğin yer beklemediğin kadar
Bitince sürpriz var diyenler, filmi hiç izlemeyenler
Bir yer var biliyorlar ama bize söylemiyorlar
Galiba sevmiyorlar
Gezegen gezegen dolaş yine bize giren
Senle aynı şehirden.
Sokaklar hep yangın yeri, öyle tercih eder kibrit tacirleri
Üç ileri ve beş geri, hiç özlemedim sizleri
Bir yer var biliyorlar, ama bize söylemiyorlar
Galiba sevmiyorlar
Gezegen gezegen dolaş yine bize giren
Senle aynı şehirden
Sonunda hep canın yanar
İsyan et isyan edebildiğin kadar

Şarkı bittiğinde sahnede oturan çocuğa gözüm kaymıştı. Şarkıyı büyük bir içtenlikle söylemişti, sesi büyüleyici olmasa da hatırı sayılır bir güzelliğe sahipti. Çok güzel bir tonu vardı. Bana doğru dönünce göz göze geldik ve ben içimden gelen bir istekle sebepsizce gülümsedim. O da gülümseyerek karşılık verdi. Önüme dönüp kahvemden bir kaç yudum daha aldım. Telefonumun titrediğini hissedince bakışlarımı ekrana çevirdim.
Anonim: Daha iyisin değil mi?

Gece: Sanırım.

Anonim : Hadi ama Gece, sen böyle depresif değilsin yani insanların yanında.

Gece : Kimsin gerçekten? Beni kim bu kadar iyi tanır?

Anonim: Kendini çok değersiz görüyorsun. Neden saklıyorsun bu kadar kendini?

Gece : Benim sevdiklerim değerli, ruhum, duygularım değerli. Değersiz insanlarla paylaşırsam ne değeri kalır? Maskemi takıp mutlu ve sessiz insan rolü yapmak kolayıma geliyor.

Anonim: Seninle maskelerimiz olmadan konuşmak isterdim.

Gece :  Belki bir gün.

Anonim : Şimdi eve git. Hava soğumaya başladı, üşütürsün. Biraz uyursun. Yarın seni mutlu görmek istiyorum.

Gece : Kafamda yüzlerce kötü anıyla uyuyamam. Ama eve gideceğim.

Anonim : İyi geceler Gece. Karanlık sokaklardan geçerken korkma. Ben yanında olacağım.

Gece : Neden yanıma gelmiyorsun o zaman?

Anonim : Korkuyorum sanırım, alacağım tepkiden.

Gece : Sırf korkak olduğun için beni yalnız bırakıyorsun yani.

Anonim:Korkum başkasından değil, senden. Seni böyle uzaktan izliyorum, yetiyor bana. Ya bunu da kaybedersem?

Gece: Peki, bunu kurcalayamayacak kadar yorgun ve bitkinim zaten. Ama sana bir tavsiye, yanıma gelmedikçe asla değer verdiğim biri olamayacaksın.

Anonim :Öyle mi dersin? Zaman gösterir bunu ancak. He bir de, garsondan sana bıraktığım paketi almayı unutma :)

Gece: Delisin sen başka açıklaması olamaz bunun :d

Yerimden kalkıp hesabı ödemek üzere kasaya gittim ancak çoktan ödendi cevabını alınca sinirlenmeye başlamıştım. Hiç hoşlanmam böyle hareketlerden. Yine de umursamayıp kahvemi getiren garsonun yanına gidio paketi aldım. Mavi, hafif büyük bir paketti. İçine bile bakmadan evime doğru sahilde yürümeye başladım. Düşüncelerim susmuyordu, kafam karmakarışıktı. Yaşadıklarım ruhuma da bedenime de ağır geliyordu. Hatta öyle ki zaten soğuktan titreyen bedenim iyice kontrolden çıkmaya başlamıştı. Telefonumun bildirim sesiyle kimden olduğunu bildiğim mesaja bakmak üzere yol kenarındaki banka oturup telefonumu açtım.

Anonim : Hesabı ödememe sinirlisin biliyorum ama yanında çantan yok, böyle çıktığına göre de yanına çok para alacak zamanın olmadı. Taksiyle git, kahveye verme paranı istedim sadece, özür dilerim yine de.

Gece :Kimsin sen, derdin ne, neden beni izliyorsun, nasıl böyle iyi tanıyorsun, korkmalı mıyım hiç bilmiyorum. Ve eğer beni gerçekten düşünüyorsan ya karşıma çık, ya bırak peşimi. Bir de seni düşünüp zihnimi yormayayım lütfen.

Anonim : Şair burda etkilendim, seni düşünüyorum mu demek istiyor :)

Gece : Şair burda manyak mısın nesin bırak peşimi diyor :)

Telefonu kapatıp arka cebime attım ve gelen ilk taksiye bindim. beni böyle tanıması mı, böyle düşünceli olması mı bilmiyorum ama çok hoşuma gidiyordu ve gülümsemeden duramadım.