"dit kan even pijn doen", zei een dokter met nog maar 1 oog. alsof ik nog geen pijn genoeg heb geleden. de pijn doet me niks, alleen het feit dat ik zijn tong en een deel van zijn hersenen door zijn -waar eerst zijn oog zat- gat kan zien doet me denken aan een woord: kotsen. "goed zo meisje" hij haalt zijn tong over mijn pols en snijdt een ader open. ik probeer niet te huilen of te schreeuwen maar het besef dat dit waarschijnlijk nooit ophoud is te erg. hij pakt een heel dun buisje en stopt het in mijn pols, het lichaam in. het is zo pijnlijk, en ik kan er niks tegen doen. door het buisje stopt hij een ijzer draad, dat ervoor zorgt dat ik om de zoveel seconden een stroomschok krijg. hij snijdt mijn oksel ook door waar het draadje dan weer uitkomt. dan loopt hij weg, en schreeuwt hij door de kamer wat erg galmt: "DIT WAS KAMER 4....4...4
