*Zayn's View*
Ik zit in de kerk met alle vrienden en familie van Chelsea. Ik zit op de voorste rij, naast de ouders van Chelsea. Haar moeder knijpt me bemoedigend in mijn hand en ik veeg mijn tranen weg. Dan begint de muziek te spelen. Er word een mooie, witte kist naar voren gedragen en ik voel mijn tranen al komen. Daar zit Chelsea in. Mijn Chelsea. Mijn alles. Er worden liederen gezongen en daarna is het tijd voor de speeches van al haar dierbare. Als eerst is Emily.
''I knew Chelsea for 12 years long. She was a pretty girl, i was always jalous of her eyes. Those beautiful eyes, they always shined and she always smiled. She was a girl who would give money for all the poor people. She was someone who shared all her stuff. I love her, she was my best friend. She was someone who i could trust. She was someone who knew a lot about me, i told her all my secrets. I told her everything about my life. She was always the one who give me advice. I going to miss you Chelsea, but remember. I still love you..''
stottert ze. Soms moet Emily stoppen, ze begint dan te huilen en gaat weer verder. Het was een mooie speech en ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Ik hou zo veel van haar. Waarom moest ze nou zo ziek zijn? Waarom? Dan zijn haar ouders aan de beurt. Ze lopen allebei het podium op.
''Chelsea was a beautiful women. She wasn't a girl anymore. She was someone with the right decisions. She was someone who loved life. We loved her, we still do. Chelsea was our daugther and we're really proud of her. Normal kids wouldn't survived those months. But Chelsea did. She was strong, she wanted to live! to make all of us proud. But if you're doing that, you're getting tired. And then, you will be weaker and weaker. And for Chelsea, she was a bit tóó weak. But she lives in peace now. I'm sure she is watchting us. She is proud of us, we have to move on. I'm sure it's gonna be hard, but we have to try it. For Chelsea..'' zeggen haar ouders.
Zij moeten ook huilen, tijdens al die speeches moet ik ook huilen. Chelsea was inderdaad een prachtige vrouw. Ze groeide, van binnen en buiten. Ze leerde fouten te vergeven en ze hied inderdaad van het leven. Dan is het mijn beurt voor een speech. Ik loop zenuwachtig naar het podium. Gelukkig kijkt Chelsea naar me, vanuit de hemel. Ik ga dit doen. Voor Chelsea!
''Chelsea wás a perfect human for me. She did love life. And she was the one who light up my world like nobody else. She was someone you just couldn't hate. She was the one with the cute giggle and the one with a beautiful blushing face. She is my everything, i can't move on. I can't. Just laying down and saying: Chelsea isn't here anymore. In the beginning, i though: This is all a joke, in a minute she'll jump in front of me and she'll yell in my face. But it never happend. Chelsea isn't here anymore. Chelsea is above, she is there where you can see everything. She can see us doing good things, and bad things. Life isn't a fairytail. Maybe tha's what she wanted to learn us. Life isn't always good, there are always people who have it bad. We have to realise that. Sadly Chelsea was one of those humans with bad luck. But rememver, I will always love you Chelsea, Always...'' zeg ik dan. Ik glimlach zwak en kijk naar de kist. De kist waar haar lichaam is zit, maar niet haar geest. Die zweeft door deze ruimte, om te lachen en ons aan te moedingen. Chelsea is mijn alles. Voor altijd.
The end.
JE LEEST
Please, don't leave me? (Dutch 1D Fanfiction)
FanfictionChelsea is net verhuist naar London met haar ouders. Want die hadden een nieuwe baan in London gevonden. De eerste dag in de stad raakt ze aan de praat met een leuke jongen. Alex is één van de leukste jongens die Chelsea ooit heeft gezien, maar is h...