''Deniiiz hadi kızım gidiyoruz!'' sonunda yüzleşmeye korktuğum cümle annemden gelmişti. Hiç anlamıyorum ki bu büyükleri annem kendi işi yüzünden benide İstanbula sürüklüyor! Hemde TEMELLİ .
Ya sen nasıl bir insan evladısın? Tamam konumun değiştiği için maaşın artabilir. Hatta güzel bir iş sahibi olabilirsin. Ama neden İzmir'de değilde İstanbul'da. Napıcam ben İstanbul'da kimim varki orda. İzmir ' de hayatıma giren en önemli insanlar var belkide hayatımda kimseye değişmeyeceğim kişiler. Hem arkadaşlarım,okulum,evim,odam nolucak? Peki ya Berke?
2 seneden beri platonik aşkım. Gerçi oh olsun ona biraz kıymetimi anlar belki (UMARIM) Tamam bir ara flört ettik hatta bir sene kadar ama o naptı benden ayrıldı. Bildiğin terk etti. Ama çıktığımız zamanlardaki davranışları o kadar romantikdiki. Gerçi benden ayrılınca içinde bir öküz yattığınıda görmüş olduk. Zaten bi kendini beğenmeler bi havalar filan. Doğruya doğru taş mübarek hatta taş bile az kalır gök taşı gökk. Buyüzden etrafından çok kız var ama onlara yüz vermiyo. Hatta biz ayrıldıktan sonra kimseyle çıkmadı. Neyse böylesi daha iyi değilmi zaten puahahah.
Annemin ''Hadii artıkk!'' demesiyle irkildim. Galiba yolun sonundaydım. Boşluktaydım. Kendimi hiç bu kadar çaresiz ve yalnız hissetmemiştim... Son zamanlarda yalnızlık beni idol olarak seçti galiba.Şimdi beni bu karanlıktan kim çıkaracak?
Ruhsuz ve Çaresiz aşağıya indim.Annem beni görünce şaşırdı. Çünkü yüzümün sarardığını hissedebiliyorum. En azından başım döndüğünde öyle oluyor. Ve yarım daire kanallarım sanırsınız bir dönme dolap.
''Deniz iyi misin kızım yüzün sapsarı olmuş'' dedi ''Kötüyüm'' diyerek cevap verdim burdan ayrılırken nasıl olmamı bekliyordu ki.
Ellerimize bavullarımızı alıp dışarı çıktık. Son kez anılarımın geçtiği bu eve baktım.Sağ gözümden akan yaşı elimin tersiyle sildim. Evet galiba ayrılık vakti.
Çocukluğumu ve en güzel anılarımı geçirdiğim kişiye asla veda etmeden gidemedim.Gidemezdimde zaten! Biz hiçbir zaman ayrılmıycaktık noldu bize? Ben gidiyorum. ANNEM YÜZÜNDEN!!
Ellerim titreyerek karşı dairenin ziline bastım. Aşkım,Bitanem,Çocukluğum,Zeynep'im açtı kapıyı.Nasılda seviyorum anlatamam. Beni görünce boynuma atladı,öyle bir 10 dk. kaldık. Arkadan Zoltan abiyi gördüm. O da herzaman beni sevmiş,beni,kollamıştır. Birinden korktuğum zaman (pek olmaz çünkü üstesinden gelebilen kız tipindenim) ona sığınırım. Resmen öz abim gibi. Onlarlada vedalaştım. Sıra Ebru teyzeye geldi. Pamuk desen yeridir o kadar tatlı ki Zeyneple şebekliklerimize,nerdeyse hergün buluşmamıza, son ses müzik açmamıza ve evdeki çıldırmalarımıza hiçbirşey demiyor.
Hatırlıyorumda bir keresinde küçükken Zeyneple beraber oyun oynuyoduk. Daha sonra komşuculuk oynamaya karar verdik. Ben şakacıktan Zeyneplerin evine gidicektim.(Çaktırmayın zaten onların evindeyim :D asdfghj) İşte biz kendimizi aştık Zeynep'in odasından Zoltan abinin odasına (odası müzik dükkanı için ideal) Ordan mutfak,kiler derken salona geldik. Tabii salonda alışveriş merkezi
''Aaa bu çok güzelmiş ne kadar acaba?'' dememle vazo düştü. Biz bi panik olduk. Zoltan abinin odasından bant alıp yapıştırdık. Hey gidi günler heyy. Şimdi noluyo Zeyneple ayrılıyoruz.
''Bak canım buraya mutlaka gel ayrıca yeni ortamada alışmaya çalış tamam mı?''
''Benden kurtulamazsın zaten'' diyip bikere daha sarıldım. İkimizde akan gözyaşlarımıza engel olmadık. Tabii ben ağlayınca kızarırım böyle. Zalimsin hayatt!!
Annemin saatini göstererek saate baktım. Uçak 1:30' daydı ve saat 1:00 daha havaalanına gidilcekte işlemler yapılcak. Apar topar gittik. Oldukça geç kalmıştık. Biraz daha geç kalsaymışız gidiyomuş uçak. Uçakta cam kenarına oturdum. Kulaklığımı taktım ve yolu izledim.
Belkide sadece Berkeyi düşündüm....
Arkadaşlar ilk bölümdü umarım beğenirsiniz. Yorum atarsanız seviniriim.<3
