Verdwenen

Hoofdstuk 1

Julian pakte zijn scheenbeschermers en zijn voetbalsokken. Het was al 5 voor 6. Zijn voetbaltraining begon om 5 over zes. En zijn vader en moeder waren uit-eten die avond. Dus hij moest het huis afsluiten. En dan moet hij ook nog een stukje fietsen. Hij zat zich enorm te haasten. Meestal streste hij dan enorm waardoor het dan alleen maar slomer ging. Dat was nu ook het geval. En de laatste keer was hij ook al te laat gekomen op zijn training en toen moest hij 2 extra rondjes om het veld heen rennen. En dat was best zwaar, vond Julian.  Dus hij wou koste wat kost NIET te laat komen. Uiteindelijk was hij om 3 over 6 klaar en toen moest hij nog gaan. Hij pakte zo snel als hij kon zijn fiets. Hij sprong er op en hij vertrok. Hij wou zo snel gaan dat hij bij sommige kruispunten niet goed keek.  Dat kon natuurlijk nooit lang goed gaan. Bij het kruispunt tussen de Eikenstraat en de Hoofdweg kwam er een auto aan en Julian zag hem niet waardoor hij doorreed en de auto ook met een behoorlijke snelheid aan kwam rijden. Julian had nog steeds niks door.  Opeens had de auto door dat Julian niet stopte en hij kon nog maar net op tijd uitwijken en remmen. De auto toeterde heel hard en Julian schrok enorm. De chauffeur maakte nog een paar boze gebaren en toen reed hij verder. De rest van de rit reed Julian door dit ongelukje heel rustig waardoor hij nog later op zijn voetbal training aankwam. Hij kwam aan om 10 over zes. Iedereen was allang klaar met de warming-up en dus moest hij dat alleen doen terwijl de rest al positiespel aan het doen waren. De trainers vonden het niet leuk dat Julian alweer te laat was '' Ben je nu alweer te laat? Kom op he Julian dat moet echt beter de volgende keer. Snel aan de slag nu!'' zeiden ze. Julian begon snel en zijn warming-up. Hij deed stiekem niet de kruispas zodat hij sneller klaar was, zodat hij weer snel mee kon doen met de rest.  Toen hij klaar was met de warming-up was de rest al klaar met het positie-spel. De rest van de training gingen ze alleen nog maar lekker partijtje doen. Maar Julian moest er 2 minuten naast staan als straf omdat hij te laat was. Daarna mocht hij er in en kon hij nog lekker 43 minuten partij doen. Alles verliep tijdens het partij prima. Iedereen speelde lekker , niemand had een blessure en het ging goed. Het ging tevens zo goed, omdat ze al heel lang aan het trainen waren voor een toernooi een Frankrijk die ze hadden met het team over 2 weken. Iedereen had heel veel zin in. En toen ze klaar waren met het partij hadden ze met z'n allen nog even gepraat over dat toernooi en of iedereen er beetje zin in had. Iedereen had er natuurlijk heel veel zin in.  De ouders van Julian zouden ook mee gaan en hem het hele weekend trouw aanmoedigen. Ook zouden ze na dat toernooi nog in Frankrijk op vakantie gaan met z'n drietjes.  De training was voorbij. Julian deed zijn lichten aan en fietste rustig naar zoals elke dag...

Toen Julian thuis kwam pakte hij zijn sleutel en hij deed het huis open. Het was half acht. Zoals verwacht waas er niemand thuis. Zijn vader en moeder zouden pas om half 9 thuis komen. Ze zouden namelijk ook nog iets anders ' leuks' gaan doen. Julian ging op de bank zitten, hij zette de televisie aan en hij ging relax tv kijken. Dat deed hij de hele tijd. Hij pakte af en toe een chipje uit de chipszak die naast hem lag en hij nam soms een slokje cola. Inmiddels was het al half negen. Julian had natuurlijk niks door, want hij zat nog steeds relax naar zijn lievelingsserie te kijken. Om 9 uur was het tv-programma klaar en Julian keek op de klok. ' He, het is al negen uur, of lees ik dat nou verkeerd? Ik vond het ook al raar dat ik de hele aflevering kon kijken. Normaal kijk ik maar een halve. Papa en mama zouden toch al om half negen thuis komen? Hmm, zal wel goed zijn, ze komen vast zo thuis, toch? En als het iets langer duurt vind ik het niet erg. Dan kan ik nog een afleveringetje kijken.' Julian keek op zijn telefoon en hij drukte chromecast bij de volgende aflevering van zijn lievelingsserie. De serie heette: Scared, en was soms ook wel een beetje eng. Misschien niet slim om zo laat op de avond nog zo'n enge serie te kijken, dacht Julian.  Maar ja, wat moet ik anders doen als papa en mama te laat thuis zijn? Precies, dan kan ik net zo goed mijn lievelingsserie kijken.  En zo keek Julian nog een hele aflevering compleet uit. Het was nu al 10 uur. Nu begon Julian zich toch wel zorgen te maken. Hij zette de tv uit en bedacht zich:'Waar kunnen mijn ouders nou zijn? Ze zullen toch niet ontvoerd zijn?' Julian werd een beetje paniekerig. Zeg maar gerust enorm paniekerig. Hij lag in de woonkamer te ijsberen en te bedenken waar zijn ouders waren en wat hij kon doen. Uiteindelijk besloot hij zijn telefoon te pakken en zijn moeder te bellen. Piep piep piep klonk er heel lang en toen klonk er:' Dit is de voicemail van Sara Berkens, spreek je bericht in na de pieptoon.' En toen klonk er een nog veel hardere PIEP. Julian probeerde het nog een keer. Tot zijn grootste verbazing ging de telefoon nu wel over: eerst konk er een enorm gekraak, maar toen hoorde hij  de stem van zijn moeder: ;' Help ons, Julian! en daarna werd er opgehangen. Dit was heel erg vaag. Julian wist niet wat hij hier mee aan moest.  Hij moest zijn ouders helpen!, dat is het enige wist. Hij ging aan tafel zitten, hij pakte zijn telefoon en hij ging andere mensen om hulp vragen...