Merhaba ben Büşra. 8 yaşındayım. 3 yıl önce bu eve taşındık. Her pencereden baktığımda karşı apartmandaki tatlı kızla birbirimize el sallardık. Adını bilmiyorum ama çok tatlı bir kıza benziyordu. Her dışarı çıktığımda onunda aşağı inmesini bekliyordum. Ama o hiç inmiyordu. Her ne kadar neden inmiyorsun diye sormak istesemde hep utandığım için soramıyordum.
Bi sabah uyandığımda dışarısı bembeyaz bir örtü ile kaplıydı. Beklediğim o an gelmişti. Kar yağıyordu. Hemen dışarı çıktım. Gözlerim etrafta o tatlı kızı aradı ama o yine yoktu. Bu sefer karar verdim. Bütün cesaretimi toplayıp kapılarını çaldım. Karşıma tıpkı o kız gibi tatlı bir kadın çıktı. Kızınızı dışarı oynamaya davet edecektim, dedim. Kadın önce yutkundu sonra istersen kızımla sen konuş, dedi. Bende içeri girdim. Kadın sen içeri otur ben Zehra'yı çağırırım, dedi. Artık adını öğrenmiştim. Ben sabırsızlıkla yeni arkadaşımı beklerken o tekerlekli sandalye ile çıkagelmişti. Onu öyle görünce ne söyleyeceğimi bilemedim. Ben tedirginlik içinde beklerken Zehra konuşmaya başladı. Beni dışarı çağırmışsın ama ben gelemem, dedi. Bunu duyunca içimde fırtınalar kopmuş olsada ben evde oyun oynayabileceğimizi söyledim. Ne kadar dışarı çıkmak istesemde Zehra'nın bu halini görünce vazgeçmiştim. O günden sonra sürekli onların evine oynamaya gittim. Zehra'nın annesi ile annem konuşurken maddi durumları yeterli olmadığı için Zehra'yı tedavi ettiremediklerini duydum. Bu konuda ne kadar çok üzülmüş olsamda Zehra'ya belli etmemeye çalıştım. Birgün bebeklerimizle oynarken bebeğin bacağı çıktı. Ben bebeğe üzülürken Zehra bebeği alıp bebeğin bacağını taktı. O anda aklıma bir fikir geldi. Ama Zehra'ya bahsetmedim.
Eve gider gitmez anneme bu konuyu açtım. O da akşam babanla konuşup Zehra için yardım kampanyası başlatacağımızı söyleyelim, dedi. Ailem ile el birliğiyle işe koyulduk. Ne kadar tanıdığımız varsa hepsinden yardım istedik. Hepsi de seve seve yardımcı oldular. Gerekli para toplanmıştı ve sıra bunu Zehra'ya açıklamaya gelmişti. Bir heyecanla Zehra'ya anlattım. O da benim gibi çok sevinip heyecanlanmıştı. Ameliyat günü sonunda gelmişti. Zehra hem mutlu hem heyecanlı hem de korkuyordu. Ama en sonunda protez bacaklarına sahip olmuştu. Protez bacaklarına alıştığı gün kar yağmıştı. Bu sefer Zehra'ya gidip kar oynamak için aşağı inelim mi diyebilecektim. Zehra'yı çağırmak için hazırlanmaya başladım. O anda kapı çaldı. Kapıda Zehra'yı görünce çok mutlu olmuştum. Sonunda dışarıda birlikte kar topu savaşı yapabilecektik.
