Ongeluk bij een geluk. One direction fanfic ♥

Nog geen titel. One direction fanfic ♥

Ik heb nog geen titel, dus graag als je er een weet, wil je het dan zeggen? :) Dit is mijn verhaal waarmee ik graag wil verder gaan schrijven. Bij mijn andere verhaal liep ik gelijk vast. En over one direction kan ik uren doorpraten dus ik hoop dat dit wel wat wordt! In ieder geval, veel leesplezier! En vote & comment please? xx

EIN-DE-LIJK is het zo ver! Ik ga naar het concert van One Direction! Ik wacht nu echt al zo lang, vind ik zelf. Nu kan ik eindelijk mijn 5 idolen in het echt zien. Ik ben zó hyper en blij en vrolijk en.. en.. gewoon alles! Er gaat zóveel in mijn gedachten om nu op dit moment, dat als ik alles zou moeten vertellen, ik gewoon zou ontploffen. Ik ga trouwens samen met een vriendin.We zitten gewoon in de golden circle! Ik adem dan gewoon in dezelfde lucht als Harry, Niall, Zayn, Louis en Liam, hoe vet is dat! Zo raar dat ik nu gewoon in de ‘family’ hoor. Terwijl ik een jaar geleden niet eens wist wie ze waren. Mijn zus had toevallig een foto van hun als achtergrond op haar mobiel, en ik vroeg: ‘Wie zijn dat nou weer?’. Ze vond het super raar dat ik hun niet kende, en toen zei ze hoe hun band heette. Ik ging het eventjes opzoeken op youtube, en luisterde naar WMYB. Die had ik al vaker op de radio gehoord, besefte ik. Ze kunnen echt goed zingen man. Toen ging ik meer liedjes luisteren, en daarna ook hun video diaries. Ik werd gewoon fan van hun. Zo ontmoette ik ook andere directioners, en leerde ik steeds meer over One Direction. En nu ben ik een HARDCORE  directioner!

‘Omg, ik voel me zó blij nu. Ik kan het gewoon niet beschrijven.’ Zeg ik tegen Sanne, mijn vriendin die meegaat naar het concert. We lopen nu naar onze plaatsen toe. ‘Wow, we zitten echt super dichtbij!’ zegt Sanne. Ik kijk mijn ogen uit. Hoe groot is de zaal wel niet? En we zitten gewoon zo dichtbij! Hoe gelukkig kan je zijn! Dan begint het. Vijf super knappe jongens komen het podium oplopen. Iedereen begint te gillen. Sanne gilt: ‘Louis! I love you!’ Ik weet dat ze niet van gillende mensen houden dus ik hou me een beetje stil, maar dat neemt niet mijn plezier af! Ze praten wat, en dan zingen ze One thing. Ondertussen dollen ze wat met elkaar op het podium. Ze halen grapjes uit, en het is echt geweldig. Allemaal fans naast me zitten allemaal aan het gillen en aan het huilen. En ik wil het ook, maar ik weet dat ze dat toch niet leuk vinden, dus ik geniet maar gewoon van deze geweldige tijd. Dan gebeurt er iets, iets wat mijn leven veranderde. Liam zei namelijk: ‘We are going to choose someone in this room, who get a signature and who can take pictures with us!’ Iedereen begon gelijk te gillen: ‘I WANT!’ Ik dacht: Kinderen die vragen, worden overgeslagen. Niet dat ik het niet wilde, want in mijn hoofd ging er dit om: OMG WTF YEAAAAAH JMSBRUYHEBREJN. Zo ongeveer dat, ja. Trouwens dat van dat overgeslagen geval, dat zei mijn moeder altijd vroeger. Ik werd er altijd gek van, maar oké, ik wil haar bedanken want zonder dat, was ik niet gekozen om backstage te gaan! Ze kozen namelijk mij! Zoveel andere mensen trokken gewoon helemaal de aandacht. En ze kozen gewoon mij! In mijn hoofd ging er toen van alles door. Precies wat er daarvoor al door mijn hoofd ging, maar ook van: Nee, en Sanne dan?! Dan is ze hier alleen, en zij wilt ook natuurlijk! Ik voelde me ook best schuldig op de een of andere manier, dat mijn vriendin niet mee mocht, want er mocht er maar één mee. Ze zeiden dat ze als het concert af was gelopen, ik moest blijven staan en wachten. Het concert was nog lang niet afgelopen, dus ik kon nog gewoon super blij liedjes meezingen met Sanne en lachen om al hun grapjes.

‘Het spijt me echt zo erg dat jij niet mee mag!’ zeg ik tegen Sanne toen ze hun laatste liedje hadden gezongen en zeiden dat het was afgelopen. Ik zie dat ze wel verdrietig is, maar ook blij voor me is. Ze zegt dat het niks uitmaakt, en dat ik er gewoon moet van genieten. Wat een schat is het ook, maar ik weet dat ze het echt, echt, echt jammer vindt. Mijn hart bonst in mijn keel als een bewaker naar me toe komt, om te vertellen dat ik mee mag. Ik kijk mijn vriendin aan en ze knikt. Ik zeg nog snel: ‘Ik vraag ook een handtekening voor jou!’ Ze glimlacht nog zwakjes en dan wordt ik meegenomen door die bewaker.