Kamila budzi się ze śpiączki. Jest wkurwiona, szczęśliwa i nieziemsko napalona.
Podczas śpiączki słyszała wszystko chodź udaje, że nie. Wie, że ktoś zagraża jej, tym samym zagrażając jej rodzinie.
Musi ich chronić za wszelką cenę. Nie chcę uci...
Wszystko działo się za szybko. Zbyt szybko. Trzymałam Hana w objęciach mocno tuląc go w objęciach. Zbiegałam z 10 piętra ile miałam sił w nogach. - Mamo boje się - płakał Han - Wszystko będzie dobrze Hanhyung, nie pozwolę Cię skrzywdzić. - A tata? - Tata jest bezpieczny - stęknełam. I wtedy się potknełam spadając ze schodów. Wtuliłam w siebie Hana jeszcze mocniej. Kiedy już wylądowała na posadzce między piętrami zaczerpnełam mocniej powietrza w płuca co spowodowało ostry przeszywający ból w piersiach. - Nic ci nie jest kochanie? - Nie mamo, ale twoja noga - wskazał paluszkiem na moją kostkę która była wykrzywiona pod innym kontem niż naturalnie. - Biegnij na sam dół, a później dzwoń do cioci Kiry, nie oglądaj się za siebie cokolwiek będzie się działo rozumiesz Han.- złapałam go za ramiona i patrzyłam w te wypełnione oczami łzy mojego kochanego synka. Możecie nazwać mnie wyrodną matką, ale kocham go najbardziej na świecie. - Biegnij blisko ściany. - dodałam i oparłam się o barierki patrząc jak daleko jest pościg. Wtedy padły pierwsze strzały. - Biegnij Han!!!- krzyknęłam wyjmując broń zza paska spodni i strzelając na wyższe piętra gdzie trwał za mną pościg. Odwróciłam głowę i spojrzałam na migoczącą postać zbiegającą na sam dół. Zaczęłam powoli schodzić na dół. Wyszłam na jeden z głównych korytarzy przez drzwi i ruszyłam do schodów przeciwpożarowych. Wiedziałam że Han sobie poradzi. Więc nie martwiłam się o niego. Zsunełam się na sam dół i zaczęłam szybko kustykac w stronę wyjścia z uliczki. Wyjrzałam z niej i zaczęłam iść z tłumem. Nagle usłyszałam krzyk z tyłu. Obejrzałam się za siebie i widziałam kilku goryli, którzy już mnie namierzyli. Zaczęłam się rozglądać wtedy zobaczyłam jak jakaś kobieta wsiada do samochodu. Zapukałam w jej szybę. - O co chodzi? - Policja rekwiruje pani samochód. - Co? ale dlaczego? - Wysiadaj kurwa!!- warknełam pokazując jej broń. - Spokojnie już już - podniosła ręce do góry i wysiadła. Ja zajęłam jej miejsce i ruszyłam z piskiem opon spod jakiegoś sklepu. Wciskając się na chama między samochody za co zostałam strąbiona. Wyjęłam telefon z kieszeni bluzy. - Kira... - Han już dzwonił jadę go zabrać. - Dziękuję - Z Tobą w porządku? - Tak. Zabierz Tae z lotniska zaraz będzie lądował. Odezwę się jeszcze do ciebie. - po tych słowach się rozłączyłam i wyrzuciłam telefon przez okno. Spojrzałam we wsteczne lusteko i zobaczyłam jak jeden z samochodów mija inne jak szalony. Wcisnełam gaz i sama zaczęłam tak robić. - Kurwa - warknełam kiedy mnie dogonił i walnął w zderzak. Nagle przede mną pojawił się tir. Zjechałam na jego pas i dosłownie tuż przed nim ominełam go i wróciłam na swój pas. Jadący za mną samochód uderzył w tira jednak za mną pojawiły się kolejne dwa. - Bogu niech będą dzięki za automaty. - mruknełam i wrzuciłam wsteczny zaciągnełam ręczny i obróciłam autem o 180 stopni tak że teraz jechałam prosto na nich. W ułamku sekundy wystrzeliłam z broni i trafiłam jednego z kierowców. Cela mam niezłego. Uśmiechnęłam się do siebie i przyspieszyłam. Na chwilę poczułam się spokojna dopóki nie poczułam jak ktoś uderza w bok auta. Potem wszystki działo się jak w matrixie. W zwolnionym tempie. Czułam jak uderzam głową o szybę, a potem jak niemal latam po całym samochodzie, bo auto zaczęło koziołkować. Gdy w końcu poczułam zderzenie z ziemią na chwilę mnie zamroczyło i piszczało mi w uszach. Gdzieś z oddali słyszałam głosy jednak nie mogłam ich zlokalizować. Poczułam jak ktoś szarpie za pas i wyciąga mnie z auta. Patrzyłam nieprzytomnie na jakichś dwóch mężczyzn a potem mój wzrok zaczął błądzić po ludziach którzy zaczeli biec w moją stronę. - Halo słyszy mnie Pani? Halo!!- słyszałam jakby z oddali głos mężczyzny który klęczał przede mną. Chyba nieświadomie pokiwałam głową że tak bo mężczyzna wyciągnął telefon i gdzieś dzwonił. A ja czułam jak z każdą chwilą odpływam coraz bardziej. - Kamila!!! Kamila słyszysz mnie. Boże kochanie w coś ty się znowu wpakowała. - usłyszałam znajomy głos otworzyłam niepewnie oczy i widziałam jak nademna co chwilę przelatują światła lamp. A więc byłam w szpitalu. Ktoś krzyczał coś so kogoś, ale ja skupiłam się tylko na tym jednym głosie. - Tae - szepnełam zdejmując maskę z twarzy. Czułam dotyk Taehyunga na swojej głowie i zobaczyłam jego twarz zalaną łzami. - Jestem maleńka, nic się nie bój jestem tu. - Dalej nie może pan wejść - usłyszałam. - Kocham Cię Kamila!!!- usłyszałam krzyk chłopaka a potem już tylko ciemność objęła mnie swoimi ciemnymi ramionami, a ja czułam że w końcu jesteśmy bezpieczni. Nareszcie.
Pov Tae. Krążyłem pod blokiem operacyjnym już 6 godzinę. Patrzyłem jak pielęgniarki co chwilę biegają w tą i spowrotem. - Dlaczego nikt mi nic nie mówi- usiadłem na krześle obok Namjoon. Której zmienił Kirę. - Spokojnie Kamila się wyliże. Z gorszych opresji już wychodziła cała - przyjaciel poklepał mnie po ramieniu. Wtedy drzwi się otworzyły a ja spojrzałem na lekarza który był blady i widocznie zmęczony. Widząc nas podszedł, miał nie wesołą minę. - Który z panów to narzeczony? - To ja - powiedziałem i wstałem od razu - Co z nią panie doktorze - mężczyzna patrzył na mnie przez chwilę. - Pani Kamila miała bardzo poważne obrażenia wewnętrzne. Rzebro przebiło płuco. Śledziona, wątroba i nerki również pękły. Miała również uszkodzony kręgosłup, złamaną miednice, obie kończyny dolne i prawą kończyne górną. - Zaraz zaraz jak to miała?- słuchałem lekarza ale nic nie rozumiałem to tak jakby mój mózg się wyłączył. - Robiliśmy wszystko co w naszej mocy, by zatamować krwotok - mężczyzna wziął głęboki oddech - Nie udało nam się uratować pańskiej narzeczonej bardzo mi przykro. - nawet nie poczułem kiedy łzy zaczęły spływać po mojej twarzy. - To nie możliwe - szepnąłem do siebie. Moje nogi zrobiły się jak z waty a ja upadłem na kolana. Zakrywając ręka twarz. - Moja maleńka miałaś walczyć!!!!- wtedy poczułem jakby muśnięcie ciepłego wiatru na policzku który przeszedł po moim policzku i jakby na chwilę zatrzymał się na moich ustach. Uniosłem głowę i zobaczyłem pałaczącego Namjoona, który przytulał mnie do siebie. - To już koniec hyung? - zapytałem łkającym głosem. - Teraz już tak - powiedział, a ja nie wiedząc dlaczego uśmiechnąłem się przez łzy.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Kochane nie płaczcie... Będzie jeszcze epilog który zakończy to wszystko z przytupem.
