EZİYET | RosMin [Düzenleniyor]

1: Meydan Okumak

    Hikâye kurgusu ve sevilen replikleri değiştirilmeden yazım hataları düzeltilmiştir. Daha fazla sevilecek replikler eklenmiştir. ^^

   ~Rose'den~

   Sabah erkenden kalktım. Annem mutfakta kahvaltı hazırlıyordu. Babam da kesin işe gitmiştir. Babam keşke şu Jimin'in babasına yardım etmeseydi de ben o okula gitmek zorunda kalmasaydım.

   Kafamadaki düşünceleri bir kenara bıraktım ve banyoya girdim. Rutin işlerimi hallettikten sonra çıktım ve okul üniformamı giyindim. Kısa ve mini bir etek olması beni ilk zamanlar rahatsız etmişti, ama sonra kim benimle eziyet etmek haricinde uğraşır ki? Diye düşündüm ve dert etmemeye başladım.

  "Günaydın omma." dedim ve masaya oturdum. Kahvaltımı yapmaya başladığımda annem karşıma oturdu.

  "Kızım, notlar nasıl gidiyor?" dedi, sesinde ümit vardı.
 
  "Güzel." dedim. Her ne kadar böyle desem de kafamı şu aralar derslere veremiyordum. Ama yine de iyi notlarım fazlaydı.

   Biraz birşeyler atıştırdıktan sonra çantamı aldım ve çıktım.

   Çok geçmeden okula gelmiştim. Başım yine önde ve benimle dalga geçen insanların sesleri yine kulaklarımda. Alışmamıştım, ama alışmam gerekiyordu. Çünkü daha iki yılım garantiydi bu okulda okuyacağım.

  "Hey, şuna bakın. Kimler gelmiş?" dedi Jimin, sesi her zaman ki gibi aşağılayıcı ve küçümser çıkmıştı. Ama ben yine cevap vermiyordum.

  "Hey, sana diyorum." dedi tekrardan. Kendimi daha fazla tutamadım ve bağırmaya başladım.

  "Yeter artık, yeter! Bıktım senden de senin gibi badboylardan(!) da. Ne istiyorsunuz benden?" diye bağırmaya başlamıştım. Bir anlık sinir gözlerimi karartmıştı.

  "Çok etkilendim Chaeyoung. Pardon, EZİK CHAEYOUNG." dedi. Ah, yine o umursamaz ve gıcık hâli! Bu kelimeler beni her zamanki gibi yine üzmüştü.

  "Bu arada, ne istiyorsunuz kısmına gelince de, kim olduğunu öğreneceğim, Park Chaeyoung." dedi. Sesinde kararlılık ve merak vardı. Ama kim olduğumu öğrenmesini istemiyordum. Çünkü bu onun içinde iyi olmazdı.

  "Hiç bir zaman, hiç bir zaman öğrenemeyeceksin Park Jimin." dedim, bu dediğimi sadece o ve arkadaşları duymuştu. Ama ben yine de yürümeye devam ettim.

  "Görücez, meydan okumak neymiş görüceksin." diyordu arkamdan. Gerçekten de meydan okumuştum. Eziyet ettiklerinde bile sesimi çıkarmamıştım, ama şimdi?...