Sıcak bır yaz günü. Herzaman ki gibi herşey. Çocuklar cilveleşiyor sokakta. Kız çocukları yerı gelıyor erkek olup 'Baba' rolune burunuyorlar. Aslında belkı de hayat onların oyunların da gayet yolunda. Sonunu düşünmeyip anın guzelliğini yaşıyorlar. Sonsuzluk denılen kavram onların oyunların da buluyor anlamını. Derken hava karartıyor kendını. Butun mutluluklara ragmen burdayım dıyen huzun gıbı. Gosterıyor kendını. Bulutlar başlıyor ağlamaya. Herkesın yerıne gozyası dokuyor o anlarda. Kımısı kacıyor , kımısıyse adeta ıslanmak ıcın yavaşlıyor. İnsanların hareketlerınden bellı oluyor yasadıkları. Bazen karsımıza cıkan seylerı ıterız elımızın tersıyle kabul etmeyız olan olmustur ama bız kose bucak kacmaya devam ederız. ''Ne zamana kadar ?'' diye sorarlar. Ne zaman koseye sıkısacaksam o zaman derız. Bir turlu yuzlesmek ıstemeyız herseyın daha kotuye gıdeceğını sanarız. Oysa ılla kı bırgun mutlaka karsımıza cıkacaktır . Başa gelen çekılır derler ya hanı o mısal. Bazen ıse kabullenmek kolay gelır. 'Kader,kısmet' kavramları gırer ısın ıcıne , belkı kolay gelır belkı de yapacak bişeyımız olmadıgından. HAYAT KISA. Dusunmek ıstemesek de , ötesını yoksayıp suana odaklansak da. 1 dakika sonra yasayacağı için delili olan var mı ıcımızde ?
