Just Machine

16. Jakby wokół nas nie trwała wojna

Miriam

Uśmiechnięta odwracam się do ściany. Cela wydała mi się teraz moim ulubionym miejscem. Przypominam sobie wydarzenia które miały miejsce kilka godzin temu a na poliki wpływa mi najbardziej czerwony ze wszystkich moich rumieńców.

Skoro kwestia Connora uległa poprawie to teraz musimy zaplanować ucieczkę z tego miejsca. Bardzo cieszę się na myśl o tym, że wszystko idzie ku dobremu. W końcu na poprawnym torze. Nie mogę zasnąć. Obmyślam plan działania.

Jedynym sposobem żeby pokazać innym jak ważne jest zaprzestanie działań przeciwko Androidom jest urządzenie czegoś w podobie protestów pokojowych. W innym wypadku pozostaje nam jedynie wojna. Chciałam uniknąć drugiej opcji za wszelką cenę. Ludzie muszą zrozumieć jak bardzo są do nich podobni. Nie ma idealnych ludzi to i ich twory nie mogą być nieskazitelne, chociaż jest to o wiele bliższe prawdzie niż to, że ludzie się zmienią. Zawsze znajdą pomysł do zwady. Jakiś maleńki problem byle tylko zburzyć wszystko co tak długo budowali.

Podnoszę się na łóżku i opieram plecami o ścianę. Nadal nie dowiedziałam się jaka jest pora dnia. Jedynym faktem jest to, że przesiedziałam bezczynnie już tydzień a szansa na ratunek dla tych biednych stworzeń maleje z sekundy na sekundę.

Słyszę sygnał otwieranych drzwi i do środka wbiega zdyszany mężczyzna.

— Marcus?— nie dowierzam temu co widzę. Jakim cudem wszedł do strzeżonego budynku CL? Milion pytań układa się w mojej głowie i już mam zamiar otwierać usta aby zaspokoić moją ciekawość, jednak on nie daje mi tej satysfakcji i ciągnie mnie za rękę.

— Ciebie też miło widzieć!— krzyczę kiedy w budynku włącza się alarm. Widzę jak przelotnie się uśmiecha ale nadal biegniemy. Skręcamy w jeden z korytarzy ale wtedy wpada na nas jednostka CL.

— Wycofajcie się albo otworzymy ogień! — krzyczy jeden z mężczyzn z czarną maską na twarzy. Marcus patrzy się na mnie porozumiewawczo i rzuca mi pistolet, wiem, że teraz mi się nie przyda ale biorę go. Na wszelki wypadek.

Biegnę prosto na ścianę strażników i uderzam jednego w szczękę. Zdezorientowany mężczyzna pada na ziemię a reszta otwiera ogień w stronę Marcusa. Na szczęście zdążył schować się za drzwiami od celi zanim jakikolwiek pocisk zdołał zrobić mu krzywdę.

W szybkim tempie pokonuje drugiego faceta. Marcus siłuje się z drzwiami po czym odpuszczają i biegnie ze swoją prowizoryczną tarczą prosto na mężczyzn. Taranuje trzech. Zbijamy sobie piątkę i biegniemy dalej.

Nagle czuje na swoim ramieniu czyjąś dłoń. Connor patrzy na mnie przejęty i dokładnie sprawdza czy nie zostałam ranna w przebytej bójce. Kiedy upewnia się, że jestem bezpieczna ciągnie mnie dalej. Kiwa Marcusowi głową a ten nas opuszcza i skręca w przeciwny korytarz.
Sądzę, że z chęcią uratowania pozostałych więźniów z napadu. Dopiero teraz zauważyłam w jak złym stanie się znajduje. Jego poraniona twarz ocieka niebieską krwią a jedno ramię jest doszczętnie poharatane.

Connor jednak nie daje mi dłużej rozmyślać bo dobiegamy do okna. Patrzę w dół i zapiera mi dech. Jesteśmy na drugim piętrze. Skok z tej wysokości napewno nie skończy się dla mnie
dobrze.

— Zaufaj mi. — mówi Connor i bierze mnie w ramiona. Zaczynam się szarpać. Wiem co to oznacza.

— Nie! Stanie ci się krzywda, musi być jakieś inne wyjście, proszę— mówię przejęta i dławię się powietrzem. On jednak całuje czubek mojej głowy i zaczyna biec w stronę okna.

— Raz już mnie poskładałaś, pamiętasz? — mówi kiedy jego stopy przestają stykać się z podłogą.

Krzyczę kiedy jesteśmy w powietrzu. Wpadamy prosto w zaspę pod oknem. Wykopuje się ze śniegu i szukam rękoma Connora. Jednak on ubiega mnie, wyłania się ze śniegu i mocno całuje na potwierdzenie, że nic mu się nie stało.

Znów zaczynamy szaleńczy bieg, tym razem w stronę furgonetki stojącej przy budynku. Za plecami słyszę krzyki i nagle całe piętro budynku staje w ogniu. Próbuje zwolnić ale Connor nie pozwala mi na to.

— Nie odwracaj się! — krzyczy. Docieramy do furgonetki a moim oczom ukazuje się najstraszniejszy widok w moim życiu. Paląca się postać wyskakująca z czwartego piętra mająca nadzieje, że się uratuje. W uszach piszczy mi od jej przeraźliwego krzyku. Odwracam wzrok.

W furgonetce siedzi lub stoi z dziesięć osób. Nagle dołącza do nas Marcus. Wcześniej jego poharatane ramię, teraz zmieniło się w dziurę. Przełknęłam głośno ślinę.

— Jerycho— Mówi tylko i rzuca wyładowaną już bronią przez okno. Wszystko dzieje się tak szybko, że nie nadążam z odczytywaniem informacji.

Z piskiem opon wjeżdżamy na główną ulicę i pełną prędkością uciekamy z miejsca zdarzenia.

Na miejscu reszta pomaga rannym dotrzeć do schronienia a ja i Marcus przechodzimy na stronę.

— Boże, tak się martwiłam. — mówię i przytulam go z całej siły. Mężczyzna oddaje uścisk.

— Nie tak łatwo mi dokopać— mówi i osuwa się ode mnie żeby na mnie spojrzeć.

Dobiegają nas dźwięki szczęśliwych androidów. Wszystko jest tak jak powinno być. Jesteśmy uratowani. Pozostaje problem ukrycia. Jest nas coraz więcej a miejsca coraz mniej. Trzeba coś zrobić bo niedługo nie będziemy w stanie się tu pomieścić.

Trzeba działać.

— Connor! — krzyczę i wpadam w jego objęcia. Android szybko reaguje i oddaje uścisk. — Mam pomysł ale będę potrzebowała twojej pomocy. — mówię prosto do jego ucha a on nieznacznie kiwa głową.

— A moglibyśmy spędzić resztę tego wieczoru zwyczajnie? Jakby wokół nas nie trwała właśnie wojna? — pyta i patrzy prosto w moje oczy. Moje serce mięknie na jego słowa. Ja też jestem zmęczona ciągłą walką.

— Możemy. — mówię.

Nie pamiętam już kiedy czułam się tak spokojnie. Miałam go przy sobie. Byliśmy bezpieczni. Jednak prawdziwe piekło miało dopiero nadejść a jego konsekwencje miały dręczyć mój umysł do końca życia.

Ps. Zapraszam Fanów Tokyo Ghul do czytania mojego nowego opowiadania. Sądzę, że warto.

⭕️⭕️⭕️