Η μεγάλη μέρα έφτασε. Μαζευτήκαμε με την παρέα μου για να πάμε στο αγαπημένο μας στέκι. Εκεί γιορτάζαμε κάθε χρόνο τη βραδιά του Halloween. Βάζαμε τις στολές μας, και πηγαίναμε να πιούμε και να ακούσουμε τραγούδια που επαινούσαν την μεγάλη αυτή γιορτή. Στη συνέχεια γυρίζαμε στο σπίτι μου για να κλείσουμε τη βραδιά με κάποια ταινία τρόμου.
Έτσι έγινε και φέτος. Τουλάχιστον αρχικά. Ο καθένας μας είχε ντυθεί ο αγαπημένος του φανταστικός χαρακτήρας. Ήμασταν εγώ, ο Τζόκερ(Πέτρος),ο Δράκουλας(Παναγιώτης),ο Ντόριαν Γκρέι(Γιάννης) και ο V από το V for Vendetta( Μάριος). Πήγαμε στο μαγαζί και παραγγείλαμε τα ποτά μας. Κάθε φορά ένιωθα περίεργα, επειδή ήμουν ο μόνος που έπινε αναψυκτικό αντί για αλκοόλ. Αφού ήπιαμε και χορέψαμε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ως συνήθως ο Γιάννης και ο Μάριος διαφωνούσαν για το ποια ταινία θα βλέπαμε. Ενώ ο Πέτρος και ο Παναγιώτης έλεγαν τα γνωστά τους αστεία. Εγώ απλά τους άκουγα και γέλαγα. Ήμουν ο ήσυχος της παρέας. Μέσα στα γέλια μου όμως το μάτι μου πρόσεξε κάτι περίεργο. Λίγο πιο πέρα από το δρομάκι πρόσεξα κάτι μαύρα κάγκελα. «Ρε σεις τι είναι αυτό εκεί;» .Οι άλλοι γύρισαν και κοίταξαν προς την κατεύθυνση που έδειχνα. Πήγαμε πιο κοντά με γρήγορους ρυθμούς. Μπροστά μας ήταν μια μεγάλη μαύρη καγκελόπορτα. Κοιτάξαμε μέσα και είδαμε ένα περίεργο σοκάκι. Ήταν σκοτεινά, αλλά στο τέλος του δρόμου φαινόταν ένα φως. Λίγα μέτρα από την πόρτα υπήρχε μια φωτεινή επιγραφή που έλεγε:"FREEZING MOON", με ένα βέλος να δείχνει προς το εσωτερικό.
«Δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί αυτό το σημείο της περιοχής» ,είπα σιγανά. «Πρέπει να άνοιξε πρόσφατα», είπε ο Πέτρος. «Πάμε να το τσεκάρουμε;» «Τι λες ρε Πέτρο;», του είπε ο Μάριος, «Τέτοια ώρα δεν πάω κάπου που δεν έχω ξαναπάει». «Γιατί, φοβάσαι;» κορόιδεψε ο Γιάννης. «Εγώ θα ήθελα να ρίξω μια ματιά» πρόσθεσε ο Παναγιώτης. «Γιώργο τι λες;» «Γιατί όχι», απάντησα. «Λοιπόν, αφού θέλει και ο Γιώργος μπαίνουμε. Κι αν δε μας αρέσει φεύγουμε.» Συμφωνήσαμε με τον Πέτρο, μπήκαμε στο σοκάκι και αρχίσαμε να το περιεργαζόμαστε ενώ προχωρούσαμε. Δεν βλέπαμε σχεδόν τίποτα. Μάλιστα χρειάστηκε να ανάψουμε τους φακούς των κινητών μας. Το παραδέχομαι, υπήρχε κάτι το τρομακτικό στην ατμόσφαιρα αυτή. Προχωρήσαμε με γρήγορα βήματα και καθώς πλησιάσαμε είδαμε την πρόσοψη του κλαμπ. Ήταν στολισμένο με κολοκύθες, σκαλισμένες και αναμμένες. Στους τοίχους υπήρχαν μεγάλες φιγούρες μαγισσών, βρικολάκων, λυκανθρώπων και πολλών άλλων τρομακτικών πλασμάτων. Τα γράμματα "FREEZING MOON" έλαμπαν και δυνατή μουσική ακουγόταν από μέσα. «Καλό», σκέφτηκα. Ανοίξαμε και μπήκαμε. Το μέρος ήταν πολύ μεγαλύτερο απ' όσο φαινόταν απ' έξω. Ένα τεράστιο πλήθος μασκαρεμένων χόρευε, ενώ έπαιζε το "Halloween" από τους Helloween. Προχωρήσαμε και σταθήκαμε σε μια γωνία όρθιοι να παρατηρούμε τον χώρο στον οποίο βρισκόμασταν. Ο Πέτρος και ο Παναγιώτης μπήκαν γρήγορα στο πνεύμα και άρχισαν και αυτοί να χορεύουν. Ο Γιάννης κι εγώ τραγουδήσαμε το τραγούδι ενώ έπαιζε. Μόλις τελείωσε, εκείνος πήγε στο μπαρ να δει τι ποτά υπήρχαν. Μετά από λίγο γύρισε με μερικά σφηνάκια. Οι άλλοι ήπιαν, αλλά εγώ και ο Μάριος είχαμε ήδη πιει αρκετά. Πάντως πρέπει να ήταν δυνατό ποτό, γιατί και οι τρεις εκστασιάστηκαν. Άρχισαν να χορεύουν με μεγάλα κέφια. Εγώ και ο Μάριος καθόμασταν και τους κοιτάγαμε, λέγοντας από μέσα μας «Καλά που δεν ήπια». Κάποια στιγμή, το μάτι μου έπεσε σε μια κοπέλα που χόρευε. Ήταν ψηλή, μελαχρινή και φόραγε δερμάτινα ρούχα. Χωρίς να ξέρω γιατί, έμεινα να την κοιτάζω για μερικά λεπτά. Ένιωθα ασφαλής, επειδή η μάσκα μου κάλυπτε εντελώς το πρόσωπό μου. Ήταν από ένα λεπτό μαύρο ύφασμα, το οποίο μου επέτρεπε να βλέπω τους άλλους, χωρίς να με βλέπουν. Αλλά όταν γύρισε και με κοίταξε εκείνη πάγωσα. Με έβλεπε; Κατάλαβε πως την κοιτούσα; Αφού κοιταχτήκαμε για λίγα δευτερόλεπτα, έστρεψα το βλέμμα μου αλλού.
