×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

15

×jimin×

Het is weer een gewoonlijke avond voor mij; ik sta in de sportschool en sla ruw tegen de boksbal. de slagen worden steeds harder, en het ding slingert alle kanten op. ondertussen heb ik een koptelefoon met luide muziek. het is van me favoriete groep; exo.

ik ben al best lang een exo stan. ik heb ze al best vaak gezien, maar altijd zo ik fan blijven. hun muziek maakt me rustig, en laat me kalmeren tot wie ik ben. zelf heb ik ook een bias. en holy shit in het echt is hij misschien wel knapper, dan in de mv's! ik heb het natuurlijk over; Baekyun.

t is ook gewoon raar. een kpop idool die dolenthousiast is over een ander kpop idool. en ze elkaar al, weet ik veel hoe vaak al hebben gezien. zo ben ik ineenmaal. ik ben anders. ik ben anders dan iedereen. veel minder leuk, veel minder aardig. veel dikker! en ik zou nooit dun kunnen worden.

door het besef sla ik op het hardst tegen de boksbal. het ding slingert alle kanten op. ik begin ook al met me voeten te schoppen, de pijn boeit me toch niet. dat ding is zwaar, maar voel mij een makkie om hem alle kanten te laten slingeren. als mijn offline exo playlist is afgelopen, stop ik.

ik pak me water, en begin grote slokken te nemen. als me flesje voor de helft op is. pak ik me tas, en loop ik naar een kleed ruimte. ik doe weer me gewoonlijke, dagelijkse outfit aan. gewoon een dikke trui met een spijker broek. het is de afgelopen tijd koud aan het worden, dus heb een dikke sjaal mee.

het is ook nog eens een tijdje lopen, maar met me conditie ben ik er zo al weer. ik zet me andere exo playlist aan, als ik klaar ben met omkleden, en jog zo nog het eind naar huis. ik let niet al te veel op, me aandacht zijn op me gedachtes. vooral haat gedachtes, want zo kut ben ik.

me gedachtes dwalen weg, als ik ineens tegen een meisje aan bots. ze lijkt jong. ik schat haar rond de, 13 of 14 zelfs. ze heeft lange, zwarte haren, en draagt een bts muts. 'omg!' ze lacht en begint te huilen van blijdschap. 'rustig maar, ik ben het maar!' ik begin zacht, fake te lachen.

'zou ik een foto mogen?' vraagt ze met een bibberende stem. zeker van de kou. ik knik, en samen maken we een paar leuke selfies. ze is op de fiets, en waarschijnlijk gaat ze de brug op. 'waar ga je heen?' vraag ik iets te enthousiast. ik zie haar ergens aarzelen.

'bts hé,' begint ze. 'oké, laat ik het anders zeggen.' vragend kijk ik haar aan. 'ik heb mezelf nooit, de beste gevonden. ik heb mezelf nooit leuk genoeg gevonden. het was dus een dag, en die dag veranderde heel me leven. heel me mood, heel me levenskijk op alles.'

ik knik. wat wilt ze hiermee zeggen? 'die dag, we hadden een verjaardag. maar ineens keek ik overal tegen op. ik wou niet mee, ik wou niks! ik wou het liefst gewoon in me bed blijven liggen. maar ik werd meegetrokken, letterlijk. ik wou niet mee, en werd ineens zo niet, mezelf..'

ik luister aandachtig naar het verhaal. 'ik begon zo agressief te doen, ik barste het huilen uit. en na 2 uur, zakte ik opgevend in elkaar. ik was machteloos. ik moest wel mee! daar aangekomen, ging ik gewoon in bed liggen daar. en hopen dat er iemand zou komen die me wat kan schelen.'

'maar,' begint ze. 'ik dacht toen dat ik mezelf als de beste kende. maar dat was niet zo. ik ben depressief. ik kijk overal tegen op. ik haat mezelf. me lichaam zit onder de littekens. snij littekens. ik zeg altijd dat ik van de fiets ben gevallen. maar in werkelijkheid ben ik gevallen in een zwart gat vol duisternis.'

ik kijk haar medelevend aan. 'wij zijn er voor je,' zeg ik dan. 'maar, waarom begon je hierover, toen ik vroeg waar je heen ging?' ze zucht diep, en tranen komen in haar ogen. ik veeg ze weg met me jas, en haar zwakke glimlach komt op haar gezicht. 'wil je het zeggen?' vraag ik dan. 'ik wou naar de brug om overal vanaf te zijn.'