The little sparkle In my life.

-H34-

Marthe p.o.v

Er gaan zoveel dingen door me hoofd heen op dit moment dat de woorden van Klaasje niet bij me door dringen. Ik wil gewoon Julia even spreken.. Sinds ik hier ben heb ik haar niet meer gesproken en dat doet me echt zeer.. Ik ben ook ontzettend bang dat ze boos is omdat ik haar heb laten stikken toen zei mij nodig had.. Al die tijd is ze door me hoofd gegaan.. Al die tijd had ik kunnen weten dat haar achternaam het zelfde is als die van Klaasje.. En eerlijk gezegd nu ik er over na denk lijken ze in sommige opzichten ontzettend veel op elkaar.. Ik veeg ruw over mijn gezicht heen en blijf naar de  grond staren.. Diep in gedachten.. Al mijn herinneringen met Julia schieten door mijn hoofd. Een van de eerste herinneringen met haar was dat zei huilend de klas uit liep.. Misschien niet de leukste herinnering maar wel een erg waardevolle. Want zo is wel onze vriendschap begonnen. Doordat ik haar achter na ging.. En nu zit ik hier huilend op de grond, met iemand naast me die echt werkelijk geen idee heeft wat er in mij omgaat en hoe ik me voel op dit moment.. Dat is toch wel gek.. Ik kijk even kort naar Klaasje met mijn betraande ogen en kijk dan gauw weer weg..

Klaasje p.o.v

Ik zit nog steeds naast Marthe op de grond, ze heeft echt nog geen woord gezegd.. Ze is voor mijn idee heel erg afwezig.. Ik blijf zachtjes over haar arm heen strelen. Ik kijk haar even aan glimlach even zwak. Ik heb echt geen idee wat haar zo van slag heeft gemaakt maar ik hoop dat ik daar nog achter kan komen.. Dat ze me na deze weken al genoeg vertrouwd om me dat te vertellen. Dat ze me op zijn minst iets wil vertellen.. Maar ik ben er bang voor. Het is me wel opgevallen dat ze regelmatig naar Karen of Kristel gaat om ergens over te praten maar niemand weet verder eigenlijk waar over dat gaat. Veel denken dat ze voor getrokken word omdat ze in het studio 100 koor heeft gezeten, maar als ik haar hier zo zie zitten denk ik toch niet dat, dat het geval is. Ik denk dat het toch met hele andere dingen te maken heeft. 

Karen p.o.v

Ik  was samen met Josje bezig met het voorbereiden van een fotoshoot voor de meiden die nog in de bootcamp zitten. Kristel was bezig met de interviews. Ik kijk even om mij heen en we zetten de kleding rekken klaar. Alles hangt netjes op naam. Als de laatste dingen ook klaar zijn loop ik samen met Josje nog een rondje om alles te checken. Dan gaat mijn telefoon over ik trek even een wenkbrauw op als ik zie dat het Kristel is en neem dan op. ''Hoi'' zeg ik droog. Ik luister naar Kristel haar woorden, ze klinkt een beetje paniekerig. ''Marthe is huilen weggerend, ik weet niet waar ze is.. Klaasje is er achteraan ik weet alleen dat ze Julia heeft geroepen..'' Hoor ik Kristel vlug en angstig zeggen. Ik bijt even op mijn lip. ''Josje en ik lopen nu na de vergaderzaal, kom daar heen! Dan hebben we het er even over..'' Zeg ik en trek Josje aan haar mouw mee richting de vergaderzaal. Kristel stemt in en ik stop mijn telefoon weer weg. Josje kijkt me vragend aan. ''Een huilende Marthe en iets met Julia.. Meer weet ik ook niet'' Zeg ik tegen Josje. Het lijkt echt eeuwen te duren voordat Kristel er is.

Kristel p.o.v

Als ik bij de vergader ruimte aan kom zie ik Josje en Karen al zitten. Ik loop rustig binnen. Ik kijk ze even aan. ''Wat is er gebeurd met Marthe?'' vraagt Karen meteen bezorgd. Ik haal mijn schouders even op. ''Ik was bezig met de interviews, nou ja ik zat er bij zodat het voor de meisjes wat vertrouwder is. Klaasje was als eerste, Marthe zou als laatste zijn. Toen alle meisjes waren geweest zaten we op Marthe te wachten maar ze kwam maar niet.. We zaten al zeker 5 minuten te wachten.. Ik ging kijken waar ze bleef en toen ik aan kwam waren alle meisjes er nog behalve Klaasje en Marthe.'' Ik stop even met praten en kijk even naar de grond. ''Ik vroeg de meisjes waar Marthe was aangezien ze haar interview nog moest doen. Het was toen even stil tot dat Lisa haar mond opende en zei dat Marthe huilend was weggerend.. Nadat ze de naam Julia had geroepen..'' Ik kijk even naar Karen die een bezorgde blik heeft. ''Klaasje is haar achter aan gegaan maar niemand weet waar ze precies heen zijn gegaan.. Ik heb de andere meisjes even een pauze gegeven..'' Zeg ik rustig. Ik zie dat Karen haar gezicht wat wit is weggetrokken. Marthe is eigenlijk het enige meisje hier dat nog geen een keer had gehuild.. Tot nu.. ''Ik denk dat we die 2 even moeten gaan zoeken'' Hoor ik Josje op de achtergrond zeggen. ''Ze kunnen overal zijn en Marthe huilt niet zomaar, dat is een echte door zetter'' vervolgt Josje. Karen en ik knikken instemmend. ''Josje als jij op de kamers gaat kijken, Karen in het gebouw, en ik buiten.. Dan is de kans groter dat we ze sneller vinden!'' Stel ik voor. Ze knikken instemmend en we lopen alle drie de vergader ruimte uit. Ik loop rustig naar beneden op weg na buiten kom ik de andere meisjes tegen ze kijken me vragend aan. Ik negeer hun blikken en loop rustig verder naar buiten. Ik hoor het geroezemoes op de achtergrond en sta dan plots stil. Ik draai me naar de meiden om. ''En nu is het klaar met het geroddel over Marthe.'' Zeg ik streng. Ik kijk alle meisjes kort aan. ''Jullie denken zeker dat wij het niet door hebben, maar wij horen net zo goed hoe jullie over haar praten.'' Zeg ik op een strenge toon, ik zie de gezichten veranderen van de meiden. ''Marthe word totaal  niet voorgetrokken! omdat ze in het studio 100 koor heeft gezeten!'' Zeg ik op dezelfde toon. ''Ik wil daar dan ook absoluut van niemand van jullie nog één ding over horen zeggen!'' Ik stap wat dichter naar ze toe. ''Jullie zouden dit zelf ook niet prettig vinden en volgens mij is iedereen in deze kamer al eens naar een van ons toe gekomen, huilend of niet lekker in hun vel. En volgens mij is Marthe de gene die er hier voor iedereen is! en haar eigen problemen aan de kant heeft gezet voor jullie! En nu is het haar even te veel. Ik verwacht van jullie dan ook steun naar haar toe.'' Zeg ik streng ik draai me dan om en loop naar de tuin. Ik was er nu echt even klaar mee. Eenmaal in de tuin zucht ik diep en kijk even om me heen. Ik loop dan rustig verder naar de wat rustigere plekjes.

Marthe p.o.v

Als ik mezelf weer wat rustig heb gekregen met hulp van Klaasje kijk ik haar even dankbaar aan en sta dan op. Ik veeg mijn handen even aan mijn broek af en strek mijn hand naar haar uit en help Klaasje over eind. Zonder ook maar iets te zeggen geef ik haar een knuffel. Voorzichtig leg ik mijn hoofd op haar schouder en sluit mijn ogen even kort, al gauw merk ik dat ze mee gaat in mijn knuffel ik glimlach even zwak. Na een even een fijne goede knuffel te hebben gehad kijk ik haar aan. ''Dankjewel'' Zeg ik zacht. Ze kijkt me lachend aan. ''Geen dank Smarthie, ik ben er voor je wat er ook is'' Zegt Klaasje zacht. Rustig lopen we de wc's uit. Ze kijkt me even aan. ''Zullen we even ergens rustig gaan zitten?'' vraagt Klaasje voorzichtig. Ik knik even. Klaasje slaapt bij Lisa en Suzan. Ik slaap bij Nora en Hanne. We lopen langzaam door de gang. We zijn eerder bij de kamer van Klaasje, Suzan en Lisa. Klaasje opent voorzichtig de deur en we lopen naar binnen. Ze gaat op haar bed zitten en ik ga er naast zitten. Ik laat me al gauw achter over vallen. Ik kijk even naar Klaasje en glimlach voorzichtig ik vond het echt fijn dat ze me achter aan kwam. Ik kijk even rond en wrijf even over mijn gezicht heen. Klaasje kijkt me even aan. Niet veel later word er op de kamerdeur geklopt. Ik schiet overeind en kijk naar Klaasje die ook dood stil blijft zitten. Ik bijt even zacht op mijn lip. Langzaam word de deur geopend en staat Karen voor ons.