The little sparkle In my life.

-35-

Karen P.O.V

Ik had snel alle ruimtes doorzocht opeens schoot er door mijn hoofd dat Klaasje achter Marthe aan was gegaan. Ik loop op een snel tempo naar de wc's. Ik zucht even als daar niemand is. Als ik me om draai loop ik tegen Josje aan. ''Sorry!'' Zeg ik vlug. Ze wuift het weg van het is niks. ''Welke kamers heb je gehad?'' vraag ik dan vlug. Voordat ze uitgepraat is versnel ik me na de kamer waar Marthe slaapt. Ik klop eerst voorzichtig op de deur en open die dan. Teleurgesteld kijk ik de kamer in. Ik ren door de gang na de kamer van Klaasje. Voor de kamer stop ik, ik haal even diep adem en klop dan op de deur. Enkele seconden later open ik de deur. Ik zie Klaasje en Marthe op een van de bedden zitten. Marthe haar gezicht staat angstig en Klaasje haar gezicht kan ik niet zo goed peilen, ergens staat het angstig en ergens staat het opgelucht.  Ik loop voorzichtig de kamer in. Ik sluit de deur achter mij en loop naar de meiden toe. Ik ga langs Marthe op het kleine stukje bed zitten wat nog over is en omhels haar even kort. Ik kijk haar even aan. ''Gaat het weer een beetje?'' vraag ik voorzichtig en kijk haar even aan. Voorzichtig zie ik haar knikken. Ik kijk even naar Klaasje. ''Gaat het met jou ook goed?'' vraag ik rustig. Ze knikt meteen ja. ''Marthe, zou jij je even willen opfrissen zodat je dadelijk je interview kan doen?'' zeg ik iet wat streng. Ze staat meteen op, ze lacht nog even naar Klaasje en loopt dan de kamer uit. ''Marthe over 10 minuten zie ik je graag bij de interview ruimte'' zeg ik rustig. Ik richt me dan op Klaasje. ''Heb je enig idee wat haar zo van streek maakte?'' Vraag ik aan Klaasje als Marthe de kamer uit is. ''Ik wou dat ik het wist, toen ze aan het huilen was staarde ze alleen maar na de grond, opeens stond ze op en toen zijn we naar hier gegaan.. We waren hier echt net.. Het enige wat ik van de andere meiden heb gehoord dat ze de naam Julia zei..'' Zegt Klaasje rustig. Ze kijkt me bezorgd aan. ''Waarom kijk je zo bezorgd?'' vraagt Klaasje dan. ''Dat is nogal een lang verhaal..'' Zucht ik even. ''Dat komt nog wel eens, ik ga kijken of ze al klaar is voor het interview'' Zeg ik rustig en sta dan op. Ik kijk even naar Klaasje. ''Ik vind het super van je dat je over haar ontfermde'' Zeg ik rustig en loop dan haar kamer uit.

Marthe P.O.V

Karen liep binnen als of het heel normaal was. Ik was een punt aan het zoeken waar ik me op kon focussen, maar Karen was sneller bij ons dan dat ik een punt had gevonden als ze vraagt of het weer gaat knik ik even. Al snel word ik weggestuurd om me op te frissen. Ik zucht even zachtjes en loop de kamer uit. Ik slenter naar mijn eigen kamer en plof op mijn bed. Ik haal een aantal keer diep adem en sta dan op en loop na de badkamer. Ik gooi wat water in mijn gezicht en droog mijn gezicht terug af. Ik zet zachtjes een muziekje op en loop dan door de kamer heen. Ik trek snel een andere outfit aan en loop dan de kamer uit terug na de interview ruimte. Ik bijt zachtjes op mijn lip als ik Karen aan zie komen lopen. Ik loop dan achter haar aan naar binnen. Ik antwoord snel maar toch rustig op de vragen. Als het eindelijk klaar is bedank ik ze en loop op een redelijk snel tempo de kamer uit. Ik haast me na de fotoshoot ruimte. Ik word meteen in de make-up gezet en omgekleed. Ik sluit me bij de rest aan. Ik voel dat alle blikken op mij gericht zijn. Dat vind ik vervelend. Als ook dit afgelopen is loop ik snel de ruimte uit. Ik kleed me terug om en snel mezelf naar de tuin. Ik zoek een rustig plekje op en laat me tegen een boom aan zakken.

Julia P.O.V

De dagen ging mij echt veel te langzaam voorbij. K3 zoekt K3 begon deze week op tv. En ik wou aan de ene kant heel graag kijken maar aan de andere kant ook weer niet. Ik wou graag zien hoe Marthe het doet en hoe ver ze zou komen. Ik zucht even zachtjes. Ik mis haar echt. De leuke dingen die we samen deden. Ik vind het hier leuk bij Karen, Antony en Sky. Maar toch miste ik mijn beste vriendinnetje enorm. Ondanks dat ik nu bij karen woon hoor ik nooit iets over Marthe of van Marthe. 

Kristel p.o.v

Ik had samen met Josje vast de andere meisjes op gehaald voor de fotoshoot. Marthe zou later instromen omdat ze eerst haar interview nog moest doen. We hadden afgesproken straks even met haar alleen te praten, als alles voor vandaag gedaan was. Zo gezegd zo gedaan. Ik denk dat we net 5 minuten bezig waren toen Marthe erbij kwam. ''Meiden focussen jullie je op de shoot!'' Roept Josje door de ruimte. De meiden staarde Marthe allemaal aan. Arm kind. Zei is hier toch wel het meisje wat er wat buiten valt. Ze is ook nog wel heel stil en gesloten.. Dat viel me al de eerste dag op. Toen we haar samen met Julia zagen was ze veel opener en veel meer op haar gemak. Ik vind het jammer dat je haar nu zo anders ziet maar ik snap het wel. En vooral op dit moment. Ik voel een stoot op mijn arm en schrik uit mijn gedachtes. Ik kijk even naar Karen. Als ik zie hoe de meiden staan te klungelen met poses springen Karen Josje en ik erbij om de meiden te ondersteunen. Als de meiden klaar zijn is Marthe als eerste weg. Ik wil haar achterna lopen maar ook uit de kleedruimte is ze al verdwenen. Ik zucht even zachtjes, zo hebben we Marthe nog nooit gezien.. Er is dus wel echt iets met haar aan de hand. Ik loop dan rustig de kleedruimtes uit en kijk even om me heen. Rustig loop ik naar Karen. ''We moeten straks echt eens met Marthe praten..'' Zeg ik rustig. Ze knikt instemmend. Samen lopen we dan door naar buiten om even tot rust te komen. In mijn ooghoek zie ik Marthe op de grond aan zitten tegen een boom. Ik stoot Karen zachtjes aan en wijs richting Marthe. ''Laat haar maar heel even tot rust komen'' Zegt Karen rustig. Ik knik even. ''Ik ben toen straks tegen de andere meiden uitgevallen..'' Zeg ik dan en kijk haar even aan. Ik ga dan op een van de stoelen zitten waar we bij staan. ''Ze waren over Marthe aan het roddelen.. Zo van dat ze word voorgetrokken omdat ze in het studio 100 koor heeft gezeten en allemaal van dat soort dingen..'' Ik kijk even naar Karen. ''Ik was dat echt even beu.. Marthe is er altijd voor de andere meiden het is een schat van een meid..'' Zeg ik dan. Karen knikt even. ''Ik denk dat we dat ook even met de crew moeten bespreken. Dan kan iedereen er op letten.'' Zegt Karen rustig. Ik knik even instemmend en kijk even naar Marthe. Ik kan het echt niet meer aanzien. Ik sta terug op en loop rustig richting Marthe. Eenmaal bij haar ga ik voorzichtig naast haar zitten. Ze heeft niet eens door dat ik nu naast haar zit, zo diep is ze in gedachten.. Ik leg dan voorzichtig een arm om haar heen en trek haar zachtjes tegen me aan. Niet veel later zie ik dat er een traan over haar wang stroomt. ''Maar schatteke toch wat is er?'' Vraag ik voorzichtig aan Marthe.