# HOPEGA
เมฆสีครึ้มค่อยๆ ลอยปกคลุมท้องฟ้า ไม่นานนัก เม็ดฝนก็พากันตกลงมากระทบพื้น อย่างไม่ขาดสาย พร้อมๆกับเสียงลมที่พัดแรง จนต้นไม้ใบหญ้าแถวนั้น ปลิวลู่ตามลม...
คนตัวขาวเหม่อมองฝนที่ตกกระทบหน้าต่างของร้านคาเฟ่เล็กๆ ที่เขากำลังนั่งอยู่ตอนนี้
'มิน ยุนกิ' เกลียดฝน เกลียดเสียงฝน เกลียดกลิ่นฝน เกลียดความชื้น เกลียดเสียงฟ้าร้อง เกลียดทุกสิ่งที่มากับฝน แต่อาจจะยกเว้นอยู่อย่างนึง...
"ช่วงนี้ฝนไม่ค่อยตกเลยเนอะ"
เสียงสดใสที่ดังมาจากเก้าอี้อีกฝั่งของโต๊ะไม่ได้ดึงความสนใจของยุนกิให้หันหน้าหนีจากหน้าต่าง
คนตัวขาวเพียงเหล่มองเล็กน้อยเท่านั้น
ด้วยปฏิกิริยานั้นทำเอาคนมาใหม่แอบเบ้ปากเล็กๆ
แต่นั่นก็ทำให้ยุนกิที่แอบมองอยู่หัวเราะเบาๆ
'จอง โฮซอก' ยังคงเป็นคนที่ทำให้เขายิ้มได้ง่ายๆเหมือนเดิม
"พี่ขำอะไรเนี่ย"
"เปล่านี่" ยุนกิไหวไหล่
"แล้วนี่เป็นอะไร ดูเครียดๆนะ" โฮซอกเอื้อมมือไปจับหน้าของคนตัวขาวให้หันมาสบตากับเขา
และเป็นคนที่รู้ดีเรื่องยุนกิไปซะหมด
"บอกมานะ" ว่าพร้อมบีบแก้มยุนกิที่พยายามหลบตา
"จริงๆก็เรื่องเดิมๆ"
"หืม..."
"เรื่องงานไง" ยุนกิปัดมือของอีกฝ่ายที่ยังบีบแก้มเขาไม่เลิก
"ทำงานหนักเกินไปอ่ะดิ"
"...."
"แล้วนี่ไม่เจอกันแปปเดียวผอมลงอีกแล้วนะ" โฮซอกทักขึ้นเมื่อสำรวจยุนกิเต็มตาแล้ว เขาไม่ค่อยพอใจนักหรอกที่เห็นว่าอีกคนผอมลงทุกทีที่เจอกันขนาดนี้
"อย่าบอกนะว่ากินข้าววันละมื้ออีกแล้วน่ะ" โฮซอกหรี่ตามองอีกคนอย่างเอาเรื่อง
