×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

16

×Yoongi×

Het is inmiddels 1 dag later. 1 dag later, van al dat drama van gisteren.. ik ben er kapot van. ik heb, net zoals de rest, geen een oog op geen een moment kunnen dicht doen. laat ik het even op een rijtje zetten; 1 army, die enorm fan was, heeft zelfmoord gepleegd.

je zou denken: het is er maar 1, kom op. maar het is er nou 1 teveel. 1 van al die miljoenen mensen die me vrolijk maakte, als ik verdrietig ben of gebroken ben. anyway, ik denk wel nog erger, ookal is het van zelfmoord ook al heel erg. het vermis van Jungkook.

vooral voor mij is dat moeilijk, het is gewoon de angst dat je denkt dat het Thyra is. of, nog erger. meer mensen? ik denk eens goed na. en ineens schiet me een herinnering naar boven. 'nee dat kan niet,' ik denk eens goed na, en tranen vullen me ogen. 'straks is het nog-'

×
yoongi flashback;

ik weet niet hoelang ik hier ben. ik weet niet hoelang het duurt totdat ik los kom, en overal van af ben. ik denk dat het niet veel later is, ookal voelt dat wel zo. het lijkt wel alsof ik een week verder ben! ineens hoor ik zwarte voetstappen dichterbij passeren.

ik doe niks. me handen, en enkels zitten stevig aan elkaar vast met strak gebonden kettingen. weer komt het zwarte gedaante naar binnen, en passeert stappen richting mij. als ze even stil staat, schrik ik als ik zie dat mensen achter haar staan. ik verberg me angst;

'wat,' mompel ik. 'ik heb me hulp meegenomen,' haar grijns wordt groter. ik staar met me hoofd naar boven, zodat de lange, brede mannen goed opvallen. de kamer is erg donker, maar het is duidelijk te zien dat het er veel zijn die emotieloos naar me staren.

'min yoongi, beter luister je nu, of je krijgt met mij te maken.' ik kijk naar de vrouw. 'wat' zeg ik. ik hoor haar wat woorden lullen, maar ik luister niet meer. me woede wordt me alleen maar te veel, en ik geef haar een enorm harde trap in haar buik. ze beland op de koude, kelder vloer.

'MANNEN, MAAK HEM AF.' de brede, zwart geklede mannen, passeerde steeds meer stappen dichterbij. ik kan niet achteruit, omdat ik tegen de muur aan zit. dan draaien ze me op me buik, pakken me armen, en trekken ze hem ruw op me rug. ik schreeuw het uit van de pijn.

tranen staan in me ogen. er wordt hevig getrapt in me kuiten, en maken met hun nagels me vel open. langzaam zie ik zwarte vlekken. ik word steeds duizelliger, en schreeuw het uit. de pijn van me hoofd en lichaam wordt me teveel, en ik verlies me bewustzijn. van alles en iedereen.

×

ik merk dat ik enorm emotioneel ben geworden, en weer begin ik weer te huilen. ik zou dit moment nooit vergeten. het moment dat er nog zulke hevige slagen, erna werden gegeven, dat ik bijna dood was. ik ben gelukkig door iemand gevonden en diegene heeft 112 gebeld.

ik zei expres dat ik geen vrienden en familie heb. ik heb er zo'n spijt van, want dan was alles beter geweest. ik zucht diep, en tranen vullen weer me ogen. ze stromen als watervallen over me wangen. mensen zeggen dat je moet sterk staan. mensen zeggen dat je dan het avontuur wel aankan.

maar ik kan het gewoon niet. alles is al gebeurt, het zou nooit meer uit me hoofd en hart uit kunnen. gewoon niet, ik ben daardoor me agressie stoornis gaan krijgen. nee, ik ben niet raar, dat ik druk ben ofs. nee, ik ben kapot. ik heb er pijn door, en die pijn moet ik uiten met me vuisten.

ik kan mezelf dan gewoon niet beheersen. het voelt soms zo kut, als je iemand pijndoet. en je die avond, er zo'n erge spijt van hebt, dat je geen oog dicht kan doen. maar je weet, dat het al is gebeurt. dat je de tijd niet kan terug draaien. life is not a game. i know.