– რამოხდა,– ჰანა, თეჰიონთან და ჯიმინთან ერთად ტაის მაგიდას მიუჯდა.– ქუქი კარებში გამწარებულ გამოვარდა.
– შეშლილია, ყოველთვის იმას ცდილობს რომ გამაღიზიანოს.
– არც შენ აკლებ ხოლმე– უთხრა ჰანამ
– რა?
– რადა შენც აღიზიანებ ხოლმე, რაქნას ცოდოა.– ტაი ფიქრებ რომ ჩაუღრმავდა მიხვდა რომ ჯუგქუქს ხშირად ძალიან უხეშად ექცეოდა, იმის მიუხედავდ რომ ბიჭი ყოველითის ცდილობდა გოგონას დაახლოვებოდა.
– უნდა წავიდე.– საჩქაროდ თქვა ტაიმ და კაფეტერიდან გავარდა.
გზად იმაზე ფიქრობდა ქუქისთვის როგორ მოეხადა ბოდიში ,კოლეჯის ეზოში რომ გავიდა დიდხანს ეძება და ბოლოს საკურას ხის ქვეშ ჩამოჯდა დასასვენებლად. ფიქრში ისე გაერთო რომ ვერ დაინახა როგორ ჩამოჯდა მის გვერდით შავებში ჩაცმული ბიჭი.
– ღმერთო შემეშინდა.– იყვირა ტაიმ. ბიჭმა ჩაიცინა.
– მაპატიე არმინდოდა, აქ რამ მოგიყვანა?
– შენ გეძებდი.
– მე?
– ხო, ბოდიშის მოხდა მინდოდა.– ბიჭი დუმდა.
– ოჰ ხმა ამოიღე თორემ თავს უხერხულად ვგრძნობ.
– იცი რო დავუფიქრდი მართალი ხარ, მაგრამ ვის ვატყუებ, არც კი მიფიქრია, თავიდანვე ვიცოდი რომ მართალი იყავი. ჩვენი მეგობრობა მე დავანგრიე, ამიტომ ჩავაბარე აქ, ვიფიქრე მეორე შანს მომცემდი.
– შენ რა ჩემსგამო ჩააბარე?!
– შეიძლება ეგრეც ითქვას, მაგრამ თავში არ აგივარდეს იცოდე.
– მე კიდევ ესე შორს შენს გამო ჩავაბარე, ყოველთვის მაწუხებდა რომ ახლოს ვიყავით ერთმანეთსთან მაგრამ არ ვკონტაქტობდით. მაგრამ კარგია, ახლა შანსი გვაქ ჩვენი მეგობრობის აღდგენის,– ბიჭმა თავი მშვიდად დაუქნა და გაუღიმა.
