Μόνη Ξανά

Μπιπ, Μπιπ, Μπιπ...
Με ξυπνησε ο ήχος του ξυπνητηριου. Μουγκρισα με θυμό μουρμουρωντας.
  Εγώ: Δεν θέλω να παω σχολείο. Θέλω απλά να κάτσω σπιτι. Δεν θέλω να δω κανένα από αυτους...
Με θυμό έβαλα το μαξιλάρι στο προσωπο μου καθώς αρχισα να παραπονιεμαι μόνη μου στο μαξιλαρι μου.
Η πορτα χτυπησε και η μαμά μου μπήκε μέσα.
  Μαμά: Καλημέρα
  Εγώ:  Που την είδες την καλημέρα?
  Μαμά: Πάλι γκρινιάζεις?
  Εγώ: Οχι εντάξει, σταματάω.
  Μαμά:  Αντε σήκω να μην αργήσεις.
  Εγώ: Λες και θα νοιαστουν.  (Είπα μουρμουρωντας).
  Μαμά:  Α επίσης θα έρθω κάποια στιγμή στο σχολείο για ένα θέμα που μας αφορά και τις δυό. (Με κοίταξε με ένα σοβαρό υφος)
Τα μάτια μου γουρλωσαν στο άκουσμα τις φράσης "που μας αφορά και τις δυό".Νομιζα οτι δεν ξέρει.....
   Εγώ: Τι εννοείς με αυτό?!???!
   Μαμά: Θα έρθω να ελέγξω πως πας στα μαθήματα.
Ένα μεγάλο βαρος έφυγε από πάνω μου.
   Εγώ: Αααα εντάξει περνα όποτε θες. ( της είπα και της χαμογέλασα).
Είμαι η καλυτερη στην τάξη οπότε δν εχω προβλημα.
   Μαμά:  Αντε σε περιμένω κάτω.
   Εγώ:  Δεν θα αργήσω.
Την χαιρέτησα και έφυγε από το δωμάτιο μου. Ευτυχώς δεν ξέρει η μαμά μου ότι σήμερα δεν έχω σχολείο απλά θα παω να χαλαρώσω στο σημείο μου. Αλλά και παλι δεν ξέρει τι γίνεται γενικότερα. Ουτε θέλω να μάθει. Δεν θέλω να την στεναχωρήσω. Έχει που έχει την στεναχώρια με τον μπαμπά. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, πηγα στο μπάνιο και εριξα νερό στο πρόσωπο μου. Πηγα στην ντουλάπα και αποφασισα να βάλω παλι το μαυρο μου φουτερ,  το αγαπημένο μου μαυρο κολάν και τα μαυρα παπουτσια. (Γενικότερα πολυ μαυρο αλλά πλέον έτσι κυκλοφορώ). Πήρα την τσάντα μου και κατεβηκα κάτω. Από τον παγκο πηρα τα ακουστικά μου και το κινητό και ειμουν έτοιμη να φυγω.
   Μαμά: Y/N!  Περίμενε!
   Εγώ:  Τι έγινε?
   Μαμά: Σου εχω ετοιμάσει πρωινο.
   Εγώ: Ευχαριστώ αλλά δεν πεινάω.
   Μαμά: Τώρα τελευταία δεν τρως καλά. Τι συμβαίνει Y/N?
Μακάρι να μπορουσα να της το πω, αλλά δεν μπορώ. Θέλω πολυ να το βγάλω από μέσα μου. Συγνώμη, αλλά άμα πω κάτι τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα...
    Εγώ:  Απλά δεν πειναω πολυ. Αυτό μόνο
Χαμογέλασα αμήχανα για να μην φανεί ότι λέω ψέματα για άλλη μια φορά.
    Μαμά:  Είσαι σιγου-
    Εγώ: Ναι είμαι 100% σίγουρη. Τώρα πρεπει να φυγω. Τα λέμε...
    Μαμά: Νταξει καλό σχολείο.
    Εγώ:  Ευχαριστώ και εσυ να προσέχεις.
Με αυτά μου τα λόγια βγήκα από την εξώπορτα και αρχισα να προχωραω ακουγοντας μουσική. Μαζί με τα ακουστικά έβαλα και την κουκουλα μου. Έτσι όπως περπατουσα άκουσα διάφορες φωνές παιδιων. Ήταν πολυ γνωστές. Μετά από λίγο κατάλαβα ότι είναι αυτοί. Ήρθε παλι το χειροτερο συναίσθημα... Ο φόβος.... Δεν το ειχα αυτό το συναίσθημα όταν ειμουν με τον Oppa μου... Μου λείπει τοσο πολυ.... Μακάρι να ειμουν εγώ στην θέση του. Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ένα δυνατό σπρώξιμο που με έκανε να πεσω με τα μουτρα κάτω. Ένας δυνατός πονος και τσούξιμο διαπέρασε το κατω χείλος μου. Δεν τολμούσα να τους κοιτάξω δεν τολμούσα να σηκώσω το κεφάλι μου... Που είσαι Oppa?...
    Irene:  Awww κοίτα την. Είναι αδυναμη χωρίς τον Oppa της. Τι κρίμα...
    Yeri: Είναι Αξιολύπητη. (Άρχισε να γελάει)
Το μόνο που μπόρεσα να κάνω είναι να σηκωθώ γρήγορα και να αρχίσω να τρέχω προς το σχολείο κλαίγοντας. Πριν τους χάσω  τελείως άκουσα κάποιον να φωνάζει αλλά δεν έδωσα σημασία. Το μόνο που με ένοιαζε είναι να φτάσω στο σχολείο...