Πρώτη μέρα στο σχολείο. Ο Γιάννης δεν ήξερε τι να περιμένει τι να δει. Στο παλιό του σχολείο υπήρχαν μόνο 15 παιδιά. Πως θα πήγαινε τώρα μέσα στα 70 ; πως θα μπορούσε να εγκατασταθεί; ευτυχώς που ήξερε 2-3 παιδιά . Αυτά τον βοήθησαν πολύ είναι η αλήθεια. Πέρασε η ώρα. Χτύπησε το κουδούνι. Πήγαμε για προσευχή. Ο Γιάννης έριξε μια γρήγορη ματιά στους συμμαθητές του. Καλά παιδιά φαινοταν. Έπειτα κοίταξε και τις συμμαθήτριες. Το βλέμμα του κόλλησε σε αυτή που καθόταν μπροστά μπροστά. Είχε μια λάμψη. Μια ομορφιά που δεν είχε ξαναδεί. Τον κοίταξε και αυτή. Τα μάτια της φάνηκαν να παίρνουν φωτιά. Ο Γιάννης ένιωσε τόσο ωραία αλλά δεν το έδειξε γιατί δεν ήξερε ακόμα τίποτα για τις συνθήκες που επικρατουσαν ούτε για την συμπεριφορά των άλλων παιδιών. Έπειτα ανεβήκαμε στις τάξεις. Διάβαζαν τα ονόματα. Ο Γιάννης προσπαθούσε να μάθει τα παιδιά. 24 άτομα ειμασταν και εγώ ήξερα μόνο 2 . Έπειτα ακούω το όνομα Ευτυχία. Λέει παρούσα. Γυρνάω και τη βλέπω. Ήταν η κοπέλα που είχα δει και πιο πριν. Με το που με είδε να τη κοιτάω και με κοιταξε και αυτή το βλέμμα μας πάγωσε . Ο χρόνος σταμάτησε. Ήθελα να κάτσω εκεί για πάντα. Να την κοιτάω και να με κοιτα. Μονκ αυτό ζητούσα. Αλλά ήξερα πως αυτό δεν μπορούσε να γίνει και από ντροπή γύρισα το κεφάλι μου. Μας λένε έπειτα μπορείτε να φύγετε. Εγώ όμως δεν ήθελα να φύγω έτσι. Ήθελα να τη χαιρετήσω. Αλλά δεν το έκανα. Κοιταχτήκαμε για τελευταία φορά και έφυγα. Όλο το απόγευμα σκεφτόμουν αυτή. Δεν ήξερα αν την επόμενη μέρα έπρεπε να της μιλήσω η όχι.
