Yalancı Aşık

8

Andrew, önünde ki kâğıtlarda yazanları okumaya çalışırken hiç bu kadar zorlanmamıştı. Odaklanamıyordu ve bu iyi değildi. Halletmesi gereken tonla evrak vardı ve o iki satır yazıyı bile okuyamayacak kadar dağılmış durumdaydı. Tanrım! Neden sürekli o kızı düşünüyordu. Onu öpmüş ve Evanlyn de ona karşılık vermiş olabilirdi ki bu kadın ile erkeğin yalnız kaldıklarında yaşayabilecekleri muhtemel şeylerden biriydi. Ama bir türlü aklında çıkaramıyordu o anı. Şimdiye kadar öptüğü hiç bir kadını bir saat ya da bir günden uzun düşünmemişti. O kazaya kadar şehirde ki kadınların arasında kötü bir şöhreti vardı ama bu onları asla geri çekmemiş aksine Andrew'in kucağına itmişti. Genç adam da bu durumun keyfini çıkarmıştı doğal olarak. Şu an ise geçmişe nazaran daha kötü bir şekilde anıldığı kulağına geliyordu. Briç masalarında hakkında bir sürü karanlık dedikodunun yayıldığını biliyordu ve bunu umursamıyordu. Bazı söylentilerin kendisi tarafından özellikle çıkarıldığı yakın çevresi tarafından biliniyor ama asla onaylanmıyordu. Andrew kendini bu şekilde o ruh emici habis kişiliklerden koruyabiliyordu.

Dayandığı masadan doğrularak koltuğuna yaslandı. Bir elini sağ gözüne kaldırarak gözünü kapatan bandın üzerine dokundu. Bir korsan gibi göründüğünün farkında olarak hafifçe gülümsedi. Ona böyle diyordu değil mi? Ah lanet! Yine aklına gelmişti ve kolayca unutacak gibi görünmüyordu. Ama unutmak istediğinden de emin değildi. O öpücüğü unutmayı istemek kesinlikle aptalca olurdu. Evet, onu öpmüştü. İlk gördüğü andan beri yapmak istediği şeyi, itiraf etmek istemese bile bunu yapmanın hayalini pek çok kez kurmuştu. Büyük mavi gözleri ve onun öpmesi için yaratıldığına emin olduğu dudakları gördüğü ilk andan beri arzuluyordu genç adam.

Evet, onu öpmüştü. "Onu öptüm." diyerek içinden tekrarladı Andrew. Genç kızın yumuşak dudaklarını kendi dudaklarıyla ezmiş ve tadına vararak yavaşça öpmüştü. Evanlyn'in yüzüne dokunduğunu hatırladı bir an. Eli, şu anda kendisinin olduğu, gibi göz bandının üzerinde durmuştu. Bu durum genç adamı ilk defa rahatsız etmemiş aksine hoşuna gitmişti. Onu öpmek vücudunun başka yerlerini de harekete geçirmiş, ergenliğe yeni adım atmış bir oğlan gibi sertleşmesine neden olmuştu. Ve tam şu anda yine aynı şey oluyordu. Gözlerini pantolonuna çevirerek hafifçe belli olan kabarıklığa baktı.

-"Dostum, bana hiç yardımcı olmuyorsun." diyerek mırıldandı yavaşça.

Onu tekrar öpecekti. Evet, bunu yapacaktı. Genç kıza da söylemişti zaten, öpücüğün tekrarının olacağından haberdar etmişti onu. Ama ne zaman olacağını bilmiyordu. Üç haftadır onu görmüyordu. Üç koca haftadır William'ın evine gitmemiş Evanlyn'in güzel yüzünü görmemişti. Buradan ayrıldığının ertesi gitmemişti ama gitmeyi çok istemişti. Hem onu rahatsız etmemek hem de çıkabilecek dedikoduların önüne geçmek istemişti. Fakat onu kucağında taşırken gören insanların çoğu konuşmaya başlamışlardı, bunu biliyordu. Gittiği dükkân ve mağazalarda başlar önce kendisine çevriliyor sonra ellerinde ki yelpazeler ya da gazetelerin arkasına saklanarak konuşulmaya başlanıyordu. Andrew bunu hiçbir zaman önemsememişti ama Evanlyn için can sıkıcı bir hal alabilirdi.

Evanlyn'i düşünmekten beyni çatlayacak gibi oluyordu. O gün neden o halde olduğu ve kimden kaçtığını deli gibi öğrenmek istiyordu. Fakat bunu direk genç kıza soramazdı ki buna öyle bir hakkı da yoktu. Olan biten her şeyi kendiliğinden ona anlatmasını beklemekten başka şansı yoktu ama böyle bir şeyi neden yapsın? Gözlerini kapattı ve eliyle burun kemerini sıktı. Başı ağrımaya başlamıştı. Bunun sonucu gece boyu uykusuz geçecek demekti ki yaralı gözü de bu ağrıya eşlik edecekti yakın zamanda.

Bir süre gözleri kapalı halde ağrının geçmesini bekleyerek oturdu. Ağrıyı azaltmak için başka çareler aramak amacıyla masadan kaktığında çalışma odasının kapısı çalındı. Bunun üzerine tekrar yerine oturarak 'Gel' diye seslendi. Uşak Garrick elinde gümüş bir tepsiyle odaya girerek kapıyı kapattı ve Andrew'e doğru eğildi. Saygıyla selam veren uşak elinde ki tepsiyi genç adama uzatarak gerekli açıklamaları yaptı.