Ileż ja cim poświęcił czasu, to nie mieści się w głowie. Normalny człowiek by powiedział, że to miłość, lecz ja wiem, że to przyjaźnią się zowie.
Jakie niezliczone razy, padałem u stóp twoich na kolana. Załamany, by to skończyć, lecz twoja osoba w optymizmie nie chciała. Namawiałaś mnie do dobrego, czyli do samej siebie. Jesteś dobrem wcielonym, ja to wiem, ktoś inny nie wie.
Zawsze byłaś przy mnie, gdy inni ludzie odchodzili. Byłaś przy mnie blisko, nawet gdy inni się wkoło mnie rozchodzili.
Ilem sobie razy będę dziękować tobie, tyle żem razy ty musisz dziękować sobie. Nie ujrzałbym światła gdyby nie twa poświata. Twoje szczęście, tak duże, że może objąć połowę świata.
Gdybyś odeszła nagle, bym ci nie wybaczył, lecz byłbym szczęśliwy, gdyby ktoś jak ty baczył na moje szczęście. Dziękowałem, dziękuję i dziękować będę, ponieważ twojego toku myślenia nigdy się nie pozbędę. Za każdym razem gdy przygnębiony siadam, ,,musisz być szczęśliwym, być smutnym nie wypada. Smutek to strata czasu i życia, szczególnie gdy masz przyjaciół, do towarzyskiego bycia!", przypominam sobie te słowa, codziennie i w każdą godzinę, ponieważ twój morał z takiej mocy słynie.
Dziękuję jeszcze raz, mam nadzieję, że szczęśliwa będziesz przeze mnie, nie jeden raz.
Przyjaciel,
Franek.
