Gifgroen

proloog

Louise tilde haar hoofd schuin op bij het horen van haar voornaam. Ze zag Matteo, haar Italiaanse danspartner én lesgever, naar haar toe komen met een lach op zijn gebruind gezicht. Ze liet de balletbar los en trok haar huidkleurige balletschoenen uit. Even masseerde ze haar tenen. Wat deden die pointes pijn. "Moet je nu eens horen, Louise." Enthousiast sloeg hij zijn lange armen rond het lichaam van Louise en drukte hij een kus op de zachte, roze huid van haar wang. Hij wist dat ze zijn kleverige kussen haatte, maar daarom deed hij dit expres elke keer als er goed nieuws was. En er was altijd wel wat goeds te vertellen. Met de mouw van haar trui veegde ze aan haar wang en kneep geheimzinnig haar ogen tot spleetjes.

"Ik luister," vervolgde ze toen Matteo alleen maar naar haar keek. Hij leek even verbaasd te zijn van haar bitterheid, maar die verbazing maakte algauw plaats voor een opgetogen gezichtsuitdrukking die hij niet meer kon verbergen. Hij glimlachte wijd, waardoor ze zijn volmaakte witte tanden kon zien. Ze haatte die glinsterende pareltjes. Hij was perfect, in uiterlijk dan. Té perfect. Matteo haalde een hand door zijn donkerbruin kortgeknipt haar en glimlachte triomfantelijk zoals nooit tevoren. "Oké, oké." Zijn handen raakten haar schouders even aan, maar nadat ze hem een geërgerde blik gaf, liet hij al snel weer los. Ze waren niet de beste vrienden, dat was zeker geweten.

'We zijn genomineerd voor beste danskoppel.' Zijn stem echode door de danszaal, en een paar leerlingen keken verrast op. Even snel als ze opkeken, deden ze weer verder met wat ze bezig waren. Kort daarna rinkelde de bel. Louise keek vluchtig naar haar rode gelakte nagels, glimlachte zacht maar gemeend naar Matteo en vervolgde haar blik naar de deur. Aan het horen van de hakken wist ze al wie het was. Ze zette een lach op die eerder schijnheilig overkwam en drukte een vluchtige kus op de wang van haar stiefzus. "Proficiat, Lou." Bij het horen van de bijnaam die enkel haar stiefzus gebruikte, krimpte ze neerslachtig in elkaar. Ze haatte die bijnaam. "Bedankt," sprak Matteo haar toe met een toon die Louise niet echt kon plaatsen. Het klonk aan de blijde kant, maar dan toch weer niet. Ze keek vragend op en zag een glinstering in zijn bruine ogen.

"Wie is er nog genomineerd?" vroeg ze aan Matteo, die helemaal ergens anders bleek te zijn. Terwijl hij nerveus op zijn lange vingers telde, somde hij enkele namen op waarvan Louise nog nooit had gehoord. Waarschijnlijk zou ze de personen wel kunnen herkennen, maar steeds ontglipten haar de namen. Ze was eenmaal slecht in het onthouden van namen. Zonder zich te excuseren, liep ze naar de cd-speler die op een kastje stond in de hoek van de balletzaal. Ze haalde de cd eruit en stak het in haar rode tas. "Wat ga je doen?" Geschrokken keek ze op. Matteo stond naar zijn doen veel te dicht bij haar, waardoor ze een stap achteruit zette. Ze waren dan wel een perfect danspaar, ze had een hekel aan hem. Maar het was ook haar stiefzus geweest die haar zo nijdig maakte.

"Ik ben hier weg," siste ze naar hem en sloeg de deur hard dicht. Haar schoenen deed ze pas aan toen ze buiten was. Wat haatte ze die Matteo toch. Hij was echt in alles perfect, geliefd bij het volk en nog eens een mooie verschijning ook. Toch vond Louise dat hij eerder had van een jonge man die te veel botox had ingespoten. Zo strak en rimpelloos was zijn gezicht. Ze ging zitten op de brede steen aan de rand van de weg, waar ze altijd zat om haar schoenen aan te doen. Toen ze haar schoenen had gestrikt, stond ze vliegensvlug op. Kort wuifde Louise naar een blond meisje die in haar balletschool zat. Jammer dat ze de naam niet meer kon herinneren, want anders was ze er wel een onnuttig gesprek mee begonnen over dansoptredens en balletkledij. Maar aangezien ze alleen maar wist hoe het meisje eruit zag, liep ze hardnekkig door zonder maar een woord te zeggen.

Ze sloeg een kleine straat in en rook de geur van versgebakken appeltaart. Nieuwsgierig keek ze de etalage binnen van een klein bakkerijtje. De aangename zoete geur van verse vanille drong haar neus binnen. Ze schudde woest met haar hoofd aan de gedachte van een stuk appelcake met vanille-ijs. Ze moest fit blijven nu dat ze genomineerd was. Ze liet haar grote ogen voor een laatste keer over de etalage glijden en liep toen stevig door. Ze zag een paar jongens aan de andere kant van de straat slenteren. Een jong meisje van ongeveer dertien jaar volgde de groep op de voet en keek angstig rond zich uit. Ze maakte oogcontact met Louise en voelde haar onrust.

Het eerste wat ze zag, was dat ze een balletpak droeg. Het tweede wat ze zag, was dat het roze balletpak hetzelfde logo had. Louise vroeg zich af of ze dit meisje ooit al eens eerder had gezien. Als dat zo was, dan wist ze de naam sowieso toch niet. Ze keek nieuwsgierig naar de groep jongens die haar passeerden. Enkele herkende ze van haar school. Ze bestudeerde de groep en op een gegeven moment kruisten haar ogen met die van één van de jongens. Even keek ze weg, en bloosde bij het gedacht dat ze nog nooit zo'n gifgroene ogen had gezien. Toen Louise terugkeek, was de groep achter een hoek verdwenen. Ze zag het ravenzwarte haar van de jongen net nog. En dat zag ze ook van het meisje.

Pas later had Louise gemerkt dat het kleine meisje ook gifgroene ogen had.    

© 2018 booksbyjules. all rights reserved.    

hi iedereen! Bedankt dat je mijn boek leest! Kunnen jullie even in de comments achterlaten wat jullie ervan vinden en/of wat beter kan? heel hard bedankt alleszins x

j.